Drie tafels met gamende HLWM’ers. De spelers van ‘Homonopolis’ – de gay versie van ‘Monopoly’ – waren het luidruchtigst. Aan een andere tafel zaten de wiezers  De derde speelde eerst ‘Risk’ en schakelde na afloop over op een voor mij onbekend kaartspel.

De bordspelletjesavond van zaterdag 29 februari – een schrikkeldag – was een succes. De eerste gamer, Dirk G, was stipt om 20 uur present. De anderen druppelden nadien binnen. Een ervan kwam uit de Zuid-Nederlandse stad Bergen-op-Zoom. Die had op onze website gelezen dat er in Mechelen te gamen viel.

Pakken grote en kleine dozen stond klaar, uit de collecties van Robin, Jimmy en Ruben, Carl en Koen, en Richard. ‘Kolonisten van Catan’, ‘Risk’ (oude en nieuwe versie), ‘Rumikub’, ‘Homonopolis’, ‘Grunge Golem’, ‘Trivial Pursuit’, ‘Carcassonne’, ‘Portfolio’ (een beursspel)… Alle stonden ze te blinken en smeekten ze ‘speel mij, speel mij’. Rond 21 uur waren we goed en wel bezig, vergezeld van chips, worteltjes met dipsaus en niet zelden een Maneblusser.

Pikant

De roze driehoek, het speelbord van ‘Homonopolis’ was meteen weg. De gevangenis van ‘Monopoly’ is in de gay versie een sm-kelder. De traditionele winkelstraten zijn vervangen door homocafés en -disco’s, de opdrachten hebben een veel pikantere inhoud gekregen en andere plekjes op het spelbord zijn bekende homocruisingplaatsen. De huisjes en de hotels zijn bij nader toezien schaars geklede obers. En de dobbelstenen zijn… roze. Terwijl op de doos nochtans staat: voor spelers vanaf… 12 jaar. Dan zullen de ouders nadien toch wat tekst en uitleg mogen geven bij onbekende woorden als cockring, dildo, sm, porno en escort.

Uren hebben de spelers zich daar geamuseerd. Rond half twee was er een winnaar: Jimmy.

De kaartspelers hebben een avondje gewiesd. Daar ging Koen met de zege aan de haal. Richard – een perfect tweetalige Waalse Gentenaar – sleepte het zilver in de wacht.

Risk

De derde tafel begon met ‘Risk’, een militair bordspel waarbij je delen van de wereld moet veroveren. Een van de spelers daar was een Waalse gast uit Doornik. Bram slaagde vrij snel in zijn opdracht: verover Australië en Noord-Amerika. Na afloop hebben ze daar nog wat bizarre kaartspellen gespeeld.

Het was fijn.  Een korte evaluatie leerde ons dat alle deelnemers opnieuw een spelletjesavond op de agenda van HLWM willen zien staan. Doen we.

Carl P (1/3/2020)

 

Ronny DR, ons lid van het allereerste uur, dat wil zeggen 1985, heeft vier nieuwe vlaggen voor de Babbelkroeg gemaakt. Die hangen sinds afgelopen vrijdag weer fier te wapperen aan de gevel van ons historische pand op de rand van de Grote Markt. 

Wie op een vrijdagavond over de Grote Markt van Mechelen stapt en even naar boven kijkt, kan er niet over zien. Vier grote bonte regenboogvlaggen, 69 treden boven de grond. Ronny, bedankt.

Carl P (1/2/2020) Foto’s: Kurt B en Ruben L

De nieuwjaarsreceptie van vrijdag 24 januari in de Babbelkroeg was een schot in de roos. Tussen 21 uur en 2 uur hebben we een 60-tal mensen over de vloer gehad. Oude bekenden én wat nieuwe mensen.

19 uur. Met vier mensen van het bestuur aanwezig in de Babbelkroeg om de hapjes en de tapjes klaar te zetten. Toastjes, groenten, witloofblaadjes met garnalen. Hopen drank en schuimtoestanden in de koelkast geplaatst. Tegen 20.30 uur zijn we klaar.

21 uur. De eerste gasten komen binnen. Kussen, gevolgd door de vraag: ‘Glaasje cava of fruitsap?’ De meesten kiezen voor de schuimwijn. Elke receptieganger krijgt na het eerste drankje nog twee bonnetjes voor een vloeistof naar keuze. Al heel vroeg is er veel volk binnen. Achter de tap is het druk. We zijn er al snel met drie, vier mensen bezig.

22.30 uur. Twee korte nieuwjaarstoespraken. Eentje van Koen. ‘HLWM viert dit jaar haar 35ste verjaardag, opgericht in het jaar toen ik 18 was. We staan hier in België heel ver, maar we moeten waakzaam blijven dat we onze verworvenheden niet verkwanselen. Het volstaat naar Centraal- en Oost-Europa te kijken om te zien hoe het niet moet.’

Ook bestuurslid Ruben nam even het woord. Hij lichtte de plannen voor 2020 toe. Het gaat onder meer om een feestweekend voor onze 35ste verjaardag, een Ardennenweekend in oktober, wandelingen, Planet Chocolat, karaoke… Wie ideeën heeft voor activiteiten, opmerkingen, kritiek… Er staat een ideeënbus op de vloer in de Bab. Gebruiken!

 

2 uur. De laatste mensen zijn buiten. Opruimen, afwassen, kuisen, leeggoed naar de kelder, volle flessen naar boven. Kassa opmaken…

3 uur. We liggen in bed.

Carl P (26/1/2020)

De aftrap van de kerst- en eindejaarsfeesten vrijdag 20 december in de Bab was een schot in de roos. Met 21 man – van wie sommigen met een kersttrui – hebben we er een knaller van een avond van gemaakt.

Een gemengd team tappers: Antoine (vader kerstman) en Ruben (de sneeuwman op latten). Een Babbelkroeg badend in een bij het jaareinde passende sfeer. Een usb-stick met dansmuziek met perfecte overgangen van de ene song naar de andere. En een bende leuke gasten: jong en wat ouder, bekend en wat minder bekend volk en onverwachte gezichten, zoals een Amerikaan en een…Afghaan.  Het waren de ingrediënten voor een geslaagde avond.

De drank ging vlotjes over de toonbank, de rondjes volgden elkaar vrij snel op. Het duurde wel tot rond middernacht voor de stoelen opzij werden geschoven om een dansvloer te creëren. Een, twee man zetten wat aarzelend hun eerste danspasjes. Vrij snel stonden we er met tien en meer te dansen en zot te doen.

Tot ongeveer 1.20 uur, toen we de deuren gesloten hebben. 

Op het einde van de homofilm ‘And Then We Danced’ hebben we niet gedanst. Daarvoor was de ontknoping te somber. 

Geen boze betogers voor het Filmhuis op maandag 2 december om 20.30 uur. Dat was even anders in Georgië, waar de film gedraaid werd. Daar wilden de weinige bioscopen die de film durfden te vertonen dat pas doen na de belofte van politiebescherming.

Die was in Mechelen niet nodig. De zaal zat aardig vol, onder wie 15 mensen van de Homo- en Lesbiennewerking Mechelen (HLWM).

Dansschool

Een korte samenvatting van de film. Twee jonge mannen, beiden dansers bij het Georgian National Ensemble, worden verliefd op elkaar. Maar hun liefde wordt in de kiem gesmoord door het homofobe klimaat in de voormalige Sovjetrepubliek, ook en zelfs in de dansschool. De ontknoping stemt niet bepaald happy. De ene danser keert terug naar zijn geboortestreek om er te trouwen met een… meisje. De ander besluit te emigreren naar het buitenland.

Geen happy end dus, wat we van veel homofilms gewoon zijn. Maar wel een film waarbij je bij het naar buiten wandelen denkt: wat een geluk dat ik in West-Europa en niet in Georgië woon. Een aanrader.

Carl P (8/12/2019)

Het holebi-activisme is op zijn retour in België en Vlaanderen. En de overheid vindt dat best goed zo. Die ziet de holebibeweging eerder en liever als een ‘kenniscentrum’ dan als een activistisch iets. Dat bleek uit het debat ‘Is regenboogactivisme nog nodig?’ van eind oktober in Mechelen.

Voorafgaand aan de voorstelling van F!erce op zaterdag 26 oktober werd door het Huis van de Mens een debat georganiseerd met als thema ‘Is regenboogactivisme nog nodig?’.

Paul Borghs (de auteur van het boek ‘De holebipioniers’ en zelf jaren actief als activist gaf als inleiding een kort overzicht over 70 jaar holebigeschiedenis.

Er werd kort stilgestaan bij verschillende bepalende data:

• 15 mei 1968: afficheactie aan de Sorbonne in Parijs.
• 21 januari 1969: acties op het Binnenhof in Den Haag.
• 28 juni 1969: Stonewallrellen in New York, die vandaag gelden als het begin van alle acties 50 jaar geleden, maar die in werkelijkheid slechts een van de vele acties waren.
• 4 maart 1970: acties van de Dolle Mina’s in Antwerpen in het kader van de vrouwenrechten inzonderheid voor lesbiennes.
• 4 november 1970: coming-out van Will Ferdy op de Vlaamse tv, wat een explosie van reacties veroorzaakte.

Tot eind de jaren 80 verliep de holebi-emancipatie zeer moeizaam. Pas vanaf eind jaren 90 veranderde het tij en werd veel wetgeving ten gunste gewijzigd, met onder andere het homohuwelijk in 2001.

Conservatisme

Op dit ogenblik is er weer een tendens naar conservatisme, vaak onder invloed van religieus geïnspireerde groepen en acties in het buitenland: in Rusland is er een verbod op publiciteit rond homoseksualiteit, in Frankrijk is er een sterke conservatief katholieke actie, in Polen worden holebivrije zones uitgeroepen…

Na deze inleiding werd onder leiding van Joke Wuyts een debat georganiseerd met als deelnemers Paul Borghs, Marcia Poelman (voorzitster Roze Huis Cavaria Antwerpen) en Senne Misplon (woordvoerder WelJongNietHetero). Gabriella De Francesco (schepen van Diversiteit Mechelen) liet zich verontschuldigen.

De deelnemers benadrukten dat activisme nog steeds erg nodig is. Ze verwezen naar:

• De invloed van buitenlandse reactionaire groepen in België.
• Het in Polen in vraag stellen van de onafhankelijke rechtspraak, een mechanisme dat men ook in België opmerkt.
• In Hongarije werd de organisatie van een congres over holebi’s in publieke gebouwen niet toegelaten en moest men uitwijken naar een Joods centrum, wat de verbondenheid tussen minderheidsgroepen bevestigt.
• In België verwacht de overheid dat de holebibeweging het door haar gestuurde beleid uitvoert. Daardoor vervalt het contact met de basis (bijvoorbeeld geen papieren ZiZo meer). De achterban verdampt, holebi-activisme wordt niet meer gedoogd, de middelen voor lokale verenigingen drogen op.

De vraag werd gesteld hoe Het Roze Huis zich laat vertegenwoordigen in Mechelen en in de regio Kempen en of het zich niet te veel concentreert op de stad Antwerpen. Marcia Poelman reageerde door te verwijzen naar de Vlaamse Convenant die meer contact met de regio’s voorschrijft. Ze betreurde de afwezigheid van schepen De Francesco.

HRH ‘behartigt’ de belangen van de holebi’s, wat niet hetzelfde is als ‘vertegenwoordigt’. Inclusiviteit is het ordewoord.

Tot slot werd nogmaals benadrukt dat de ‘beweging’ alleen nog mag functioneren als ‘kenniscentrum’. Actievoeren behoort niet meer tot het pakket.

Besluit: het holebiactivisme is nog steeds erg nodig, niet alleen in het buitenland, ook in België en vooral in Vlaanderen.

Jan H (11/11/2019), foto’s Antoine DR

 

Eind oktober daagden 21 man op de donderdagse training van Gay Volley Mechelen (GVM) op, een record. Een heel internationaal gezelschap. Nieuw is dat ook asielzoekers de weg naar GVM vinden. En ondertussen zijn we derde en vierde geworden op een toernooi in Antwerpen.

Het gaat goed met GVM. Veel volk op de trainingen. Vaak mensen die op andere dagen al trainen in Brussel of Antwerpen en Mechelen op donderdag zien als een tweede kans om te volleyballen. Steeds meer buitenlanders ook, zelfs een Afghaanse vluchteling. En heel occasioneel een vrouw.

Op Allerzielen 2 november hebben we deelgenomen aan het tweejaarlijkse toernooi van Active Company in Antwerpen. De GVM’ers in B+ behaalden brons. Erik was er na zijn zwaar voetbalongeval van september vorig jaar weer bij. Helemaal de oude. De GVM’ers in B- eindigden op een vierde plaats.

Wil je ook eens komen trainen? Of komen kijken? Elke donderdagavond van 20.30 uur tot 22.30 uur in de sporthal van het Sint-Romboutscollege in het Paardenstraatje in hartje Mechelen.

Carl P (11/11/2019)

Dertien Pink Devils hebben afgelopen zondag nipt verloren tegen een Rotselaarse jongerenploeg. De eindscore was 4-3 voor Rotselaar, niet echt onverdiend, maar de zege had even goed voor de Devils kunnen zijn.

Zondagnamiddag 29 september is het net voldoende lang droog gebleven om een volledige voetbalmatch te spelen op de terreinen van VV Rotselaar. Veld en kantine hadden een hoog ‘FC De Kampioenen’-gehalte. Schamel schuilhokje met houten banken onder golfplaten dak voor de reservespelers en de enkele toeschouwers. De kantine, waar het WK wielrennen te zien was, zag er gelijkaardig uit. Maar, met spotgoedkope dranken: 1 euro voor het hele assortiment.

De tegenstander was een gelegenheidsploeg van vrienden van Pink Devils-speler Dries M. Jong volk dus: gemiddeld misschien 20 jaar. Ik dacht: ‘Oei, dat wordt afzien’, want veel van die gasten, inclusief Dries – onze op één na jongste speler – zitten bij andere voetbalploegen.

Maar ik zat verkeerd. In de eerste helft lagen de Pink Devils duidelijk boven. Maar enkele shots binnen het kader werd gestopt door de keeper van de tegenstander. De tweede helft ging meer gelijk op.

Strafschop

De eindstand was 4-3 voor Rotselaar. Dries M scoorde een van hun goals. Mocht hij bij ons hebben meegespeeld, dan zou de wedstrijd mogelijk anders zijn geëindigd. De goals van de Pink Devils waren van Enoch, Jeroen en opnieuw Enoch (rebound na strafschop).

Opvallend: de wedstrijd werd zonder scheidsrechter gespeeld, maar is bijzonder proper en fair verlopen. Een boeiend experiment dat zeker voor herhaling vatbaar is.

Bij de Pink Devils stonden naast Belgen ook Nederlanders, Afghanen en Roemenen op het veld. Internationaal gezelschap dus.

Volgende keer: winnen tegen Rotselaar. Misschien dat een thuiswedstrijd dan net dat tikkeltje voordeel oplevert om de balans naar onze kant te doen overslaan.

Carl P (tekst en foto, 30/9)

Een schot in de roos, de eindezomerbarbecue van HLWM. 43 aanwezigen, veel en lekker eten, een uniek kader, weergoden die ons vrij gunstig gezind waren, een plons in het zwembad en ambiance.

Een doodlopende straat in Bonheiden was het decor van de bbq van HLWM. Een decor met een grote partytent, dito tafeltjes, gasbranders om ons warm te houden, een uitnodigend openluchtzwembad met water van 28 graden, personeel in livrei om ons te bedienen, een warme dansvloer… Het decor van de zoveelste bbq van HLWM was af.

De opkomst 43 mannen: van 26 jaar tot in de zeventig. Heel veel bekende gezichten, maar ook mensen die we graag meer zouden zien (doen en komen!). Startuur: 18 uur, einduur: 1.30 uur. Wat stond er op het menu: glaasje bubbels of sinaasappelsap bij de aankomst, drie of vier soorten ge-bbq’de vis als voorgerecht, en vier verschillende soorten vlees als hoofdgerecht. Vergezeld van creatieve salades, broodjes… Nagerecht: Magnum-ijsjes. Het geheel overgoten met all-you-can-drink wijn, cola, bubbels…

Op vraag van onze gastheren Jan en Antoine was iedereen – ter herdenking van 50 jaar Stonewall (het begin van de homo-emancipatie) – in min of meerdere mate in het blauw gekleed. Dankzij dat blauw viel het blauw van de kou wat minder op. Al was het in de grote partytent lekker warm. Een ander groepje is gedurende een groot deel van de avond bij de bbq blijven staan. Al moesten we soms wat doordraaien, wegens te warm op rug en poep (ook al van de kok en het opdienend personeel).

En dan was er dat zwembad, uitnodigend diepblauw en feeëriek verlicht. Zouden we…, zouden we niet…? Wie durft? Maar toch niet naakt… ‘Ik heb wel geen zwembroek mee!’ ‘Vraag er dan een aan Antoine of Jan.’ Uiteindelijk zijn de twee jongsten (26 en 30) erin gedoken, mét zwembroek aan. Naar het schijnt was het heerlijk. Arco Iris was hun exotische speelvriendje in het water. Het water was dan wel 28 graden, de luchttemperatuur boven dat water was, zo laat op de avond, een magere 15 graden of zo. Heel snel eruit, vlug een grote badhanddoek om zich heen geslagen, en voor de gasbranders en elektrische verwarming gaan staan. Om te drogen, maar eerder nog om warm te blijven.

Het gros van de aanwezigen heeft uren in de partytent zitten praten, over de voorbije zomer, het leven, hun werk, de gemaakte reizen, HLWM,… Een ander, kleiner groepje, waagde zich aan danspasje binnenshuis. En af en toe trokken mensen van het ene naar het andere.

Het was goed. Rond 1.30 uur gingen de laatsten naar huis, onder wie ondergetekende. Goed? Het had niet beter kunnen zijn. Bedankt Jan en Antoine.

Carl P (9/9/2019) (tekst en foto’s) en Kurt B (foto’s)

 

 

 

 

Drie dames van Mavoc, twee volleyballers van Hofstade-Zemst (van wie een ook bij GVM speelt), de ouderdomsdeken van GVM en de coach van GVM. Dat was de bonte mix van zeven spelers die op zaterdag 29 juli onverwacht de finale haalden op een uitgeregend beachvolleybaltoernooi op de Mechelse Grote Markt. 

In tegenstelling tot de voorgaande jaren, toen de samenstelling van de ploeg slechts een klein beetje verschilde, begon het toernooi voor GVM Maneblussers zeer sterk. Alle poulewedstrijden werden gewonnen, sommige met erg grote verschillen in de puntentelling.

Aan het einde van de poulefase stond onze ploeg op de 2^de plek op een totaal van 36 deelnemende recreatieve ploegen. Tijdens al onze poulewedstrijden regende het amper. Het was alsof ook de weergoden, naast de goden van de loting, ons goedgezind waren, terwijl er tijdens de andere wedstrijden vaak regen viel. En niet te vergeten: een regenpauze van 45 minuten, toen het haast aan het stormen was.

 

Nagelbijters

De kwartfinale en de halve finale waren nagelbijters van wedstrijden, waarbij beide ploegen elkaar waard waren en de scores dat ook aangaven. We wonnen twee keer met slechts enkele punten verschil. De bonuspunten die we kregen omdat bij GVM tijdens elke match drie vrouwen op het veld stonden – twee vrouwen waren verplicht – waren gerechtvaardigd. 

Ook de finale was een spannende en natte affaire. Uiteindelijk trok Het Familieploegske, ook met drie dames in de ploeg, aan het langste eind. Al kon het ook de andere kant op gegaan zijn, want ook nu was het verschil 1 of 2 punten.

Chips

Op de prijsuitreiking kreeg GVM na vier of vijf deelnames eindelijk waar het al die jaren van droomde: een beker. Ook in het prijzenpakket: een set knalroze T-shirts en een doos vol ‘oven baked chips’ van een erg bekend chipsmerk. 

Nadien zijn enkele spelers nog Italiaans gaan eten om nog wat te kunnen napraten over de voorbije dag. Het was ondanks de regen een erg prettig toernooi.

Björn VDB (tekst) en Walter P (foto’s) (31/7/2019)