Het holebi-activisme is op zijn retour in België en Vlaanderen. En de overheid vindt dat best goed zo. Die ziet de holebibeweging eerder en liever als een ‘kenniscentrum’ dan als een activistisch iets. Dat bleek uit het debat ‘Is regenboogactivisme nog nodig?’ van eind oktober in Mechelen.
Voorafgaand aan de voorstelling van F!erce op zaterdag 26 oktober werd door het Huis van de Mens een debat georganiseerd met als thema ‘Is regenboogactivisme nog nodig?’.
Paul Borghs (de auteur van het boek ‘De holebipioniers’ en zelf jaren actief als activist gaf als inleiding een kort overzicht over 70 jaar holebigeschiedenis.
Er werd kort stilgestaan bij verschillende bepalende data:
- 15 mei 1968: afficheactie aan de Sorbonne in Parijs.
- 21 januari 1969: acties op het Binnenhof in Den Haag.
- 28 juni 1969: Stonewallrellen in New York, die vandaag gelden als het begin van alle acties 50 jaar geleden, maar die in werkelijkheid slechts een van de vele acties waren.
- 4 maart 1970: acties van de Dolle Mina’s in Antwerpen in het kader van de vrouwenrechten inzonderheid voor lesbiennes.
- 4 november 1970: coming-out van Will Ferdy op de Vlaamse tv, wat een explosie van reacties veroorzaakte.
Tot eind de jaren 80 verliep de holebi-emancipatie zeer moeizaam. Pas vanaf eind jaren 90 veranderde het tij en werd veel wetgeving ten gunste gewijzigd, met onder andere het homohuwelijk in 2001.
Conservatisme
Op dit ogenblik is er weer een tendens naar conservatisme, vaak onder invloed van religieus geïnspireerde groepen en acties in het buitenland: in Rusland is er een verbod op publiciteit rond homoseksualiteit, in Frankrijk is er een sterke conservatief katholieke actie, in Polen worden holebivrije zones uitgeroepen…
Na deze inleiding werd onder leiding van Joke Wuyts een debat georganiseerd met als deelnemers Paul Borghs, Marcia Poelman (voorzitster Roze Huis Cavaria Antwerpen) en Senne Misplon (woordvoerder WelJongNietHetero). Gabriella De Francesco (schepen van Diversiteit Mechelen) liet zich verontschuldigen.
De deelnemers benadrukten dat activisme nog steeds erg nodig is. Ze verwezen naar:
- De invloed van buitenlandse reactionaire groepen in België.
- Het in Polen in vraag stellen van de onafhankelijke rechtspraak, een mechanisme dat men ook in België opmerkt.
- In Hongarije werd de organisatie van een congres over holebi’s in publieke gebouwen niet toegelaten en moest men uitwijken naar een Joods centrum, wat de verbondenheid tussen minderheidsgroepen bevestigt.
- In België verwacht de overheid dat de holebibeweging het door haar gestuurde beleid uitvoert. Daardoor vervalt het contact met de basis (bijvoorbeeld geen papieren ZiZo meer). De achterban verdampt, holebi-activisme wordt niet meer gedoogd, de middelen voor lokale verenigingen drogen op.
De vraag werd gesteld hoe Het Roze Huis zich laat vertegenwoordigen in Mechelen en in de regio Kempen en of het zich niet te veel concentreert op de stad Antwerpen. Marcia Poelman reageerde door te verwijzen naar de Vlaamse Convenant die meer contact met de regio’s voorschrijft. Ze betreurde de afwezigheid van schepen De Francesco.
HRH ‘behartigt’ de belangen van de holebi’s, wat niet hetzelfde is als ‘vertegenwoordigt’. Inclusiviteit is het ordewoord.
Tot slot werd nogmaals benadrukt dat de ‘beweging’ alleen nog mag functioneren als ‘kenniscentrum’. Actievoeren behoort niet meer tot het pakket.
Besluit: het holebiactivisme is nog steeds erg nodig, niet alleen in het buitenland, ook in België en vooral in Vlaanderen.
Jan H (11/11/2019), foto’s Antoine DR