Samen met Active Company wandelen in de Waverse wouden

Een aantal doorwinterde wandelaars van HLWM schuwden de uitdaging niet om samen met de wandelclub van Active Company deel te nemen aan de wandeling door de Waverse bossen.
De Waverse bossen zijn de stukjes groen die nog overblijven van de historische wouden in de omgeving van Sint-Katelijne-Waver en Onze-Lieve-Vrouw-Waver.
We verzamelden op zondag 10 maart om 12u00 op het dorpsplein van Sint-Katelijne-Waver. We waren met 8 personen van HLWM om samen met de wandelgroep van Active Company een ruime groep van in totaal 39 wandelaars te vormen. Deze groep was klaar om te starten aan een heuse wandeling van zo’n 17 km.
Het was opvallend hoeveel bossen er toch nog te vinden zijn in deze regio.  Maar nog opvallender was het vele slijk en zelfs heuse waterplassen die we moesten trotseren om deze wandeling tot een goed einde te brengen.
Dit had natuurlijk alles te maken met het natte weer dat we al maanden kennen. Gelukkig waren de weergoden ons zondag zelf goed gezind en bleef het tijdens de wandeling droog.
Ruim halverwege pauzeerden we in ijssalon “Margot” in Onze_lieve-Vrouw-Waver, waar ze door al deze wandelaars een drukke namiddag beleefden.
Rond 17u30 kwamen we terug aan op het startpunt. Het was een mooie wandeling en ook de samenwerking met Active Company werd wederzijds als verrijkend aangevoeld.
Zeker voor herhaling vatbaar!

 

Tekst en foto’s: Koen N.

HLWM begeeft zich op glad ijs

Op zondag 3 maart waagden een dozijn HLWM’ers zich op het ijs van Ice Skating Center Mechelen.
Hoewel de meesten er vorig jaar ook bij waren, was het toch weer wennen aan het spekgladde ijs. Niemand had immers zin in een valpartij.
Gelukkig was er dit jaar, in tegenstelling tot vorig jaar, wat minder volk op de schaatsbaan.
De meeste mensen konden deze extra ruimte wel smaken om zich wat meer comfortabel te voelen tijdens het schaatsen.
Na een tweetal uur was het voor de meesten wel voldoende geweest en zochten we de gezellige warmte op van de taverne, waar nog werd nagekaart over de spectaculaire situaties.
Hieronder enkele foto’s om bij na te genieten:

 

Tortelduifjes op het ijs

 

Gekke bekken trekken!
smile!

Dertien jaar lang…

Op 1 januari wijzigt de samenstelling van het bestuur van de Homo- en Lesbiennewerking Mechelen (HLWM). Na in totaal 13 jaar bestuursfuncties (2000-2006 en 2016-2023) neem ik in de beste verstandhouding ontslag als voorzitter/bestuurder. Blijven aan boord: Jimmy, Ruben, Jonathan, Bjorn VV, Björn VDB en Koen.

Het is een dolle rit geweest tussen 2000 en 2023. Toen ik er in 2000 aan begon, konden mensen van gelijk geslacht niet trouwen of kinderen adopteren. Erven van elkaar was ook niet evident. En in de Babbelkroeg werd nog gerookt. Vandaag, bijna een kwarteeuw later, kan/mag heel veel. Rome laat zelfs een kerkelijke zegening voor mensen van hetzelfde geslacht toe. En het roken is al bijna een kwarteeuw verdwenen.

Maar we mogen ons niet in slaap laten wiegen. Geweld tegen lgbtqia+-mensen en ontwikkelingen in het buitenland manen ons aan waakzaam te blijven. In ‘Verzwegen verlangen’ waarschuwen de auteurs: ’De recent verworven rechten van seksuele minderheden zijn een fel bestreden, kostbaar en vooral erg fragiel goed.’ Ik kan het zelf niet beter zeggen.

HLWM dan. Jullie regenboogorganisatie telt meer dan 100 betalende leden en heeft 310 mensen op de mailinglijst staan. De website wordt druk bekeken, net als de wekelijkse mail. Onze Babbelkroeg draait goed. Dat geldt ook voor de maandelijkse activiteiten. Met bijna 40 lentes (in 2025) is HLWM niet alleen een van de grootste, maar ook een van de oudste regenboogverenigingen van het land. Eentje die trouwens nooit van naam is veranderd.

Van alle Vlaamse centrumsteden, met uitzondering van Antwerpen, heeft Mechelen het ruimste aanbod voor lgbtqia+-mensen.

Misschien wel de grootste prestatie van de voorbije jaren: de verjonging en de vernieuwing waar velen enkele jaren geleden in een peiling om vroegen. Het succes dat we daarin hebben geboekt, is heel opvallend, want veel verenigingen verouderen zienderogen. Of bestaan zelfs niet meer. Zonder die verjonging en vernieuwing zou HLWM vandaag NIET meer bestaan hebben. 

HLWM is intussen wat minder wit, Belgisch en Nederlandstalig dan in 2000. De Babbelkroeg krijgt geregeld mensen over de vloer van Finland, Slovakije, Afghanistan, Zuid-Afrika, Frankrijk, Oekraïne… Er wordt ook meer Engels gesproken dan vroeger. HLWM is ook minder louter m/v. Ook andere identiteiten vinden stilaan de weg naar onze werking.

En we hebben corona overleefd. Wat geen vanzelfsprekendheid was. Vlaanderen telt meerdere regenboogverenigingen die tijdens de pandemie kopje-onder zijn gegaan. Wij hebben jullie aan boord weten te houden met onze wekelijkse mails met tips om te kijken, te luisteren en te lezen. Op de website van HLWM zijn sinds 2017 zo’n 170 artikels verschenen. De hoogtepunten de voorbije jaren waren de reeks over chemseks en de getuigenis van JVG die op jonge leeftijd hiv opliep. www.hlwm.be trekt maandelijks een pak bezoekers.

Misschien wel de grootste prestatie van de voorbije jaren: de verjonging en de vernieuwing waar velen enkele jaren geleden in een peiling om vroegen.

Onthaalgesprekken waren tot een jaar of vier geleden op sterven na dood. Maar ze zijn aan een revival bezig. Wat nog eens bewijst dat we nodig zijn en blijven. Mensen op leeftijd die scheiden of hun partner zien overlijden en dan uit de kast komen. Jonge gasten die op zoek zijn naar vrienden, andere homo’s. Mensen met een erg conservatieve christelijke achtergrond op zoek naar argumenten om hun ouders te overtuigen. Homo’s met een problematiek van autisme…

Ondertussen is regenboog-Mechelen ook zoveel meer dan in 2000, zoveel meer dan alleen maar HLWM, de wekelijkse Babbelkroeg en de maandelijkse activiteiten. Regenboog-Mechelen bloeit als nooit tevoren. Van alle Vlaamse centrumsteden, met uitzondering van Antwerpen, heeft Mechelen het ruimste aanbod voor lgbtqia+-mensen.

Vooral de sportinitiatieven zijn aan een steile opmars bezig. De WhatsApp-groep van de padellers telt 47 namen. De Pink Devils en Gay Volley Mechelen hebben er elk 45. En dan is er nog de worstelgroep. Nieuw zijn de verkenningen van de overkant: padellende voetballers en volleyballers, volleyballende voetballers, voetballende padellers, worstelende volleyballers en alle andere combinaties. 

Sport is bij uitstek een laagdrempelige manier om mensen aan te trekken, ook niet-Belgen.

Sport is bij uitstek een laagdrempelige manier om mensen aan te trekken, ook niet-Belgen. Die laatsten zijn sterk aanwezig bij GVM en maken een snelle opgang bij de Pink Devils. 

De voorbije jaren zijn we er ook in geslaagd erg goede relaties uit te bouwen en te onderhouden met het stadsbestuur. Mechelen is niet alleen een financiële sponsor, maar weet ons ook te vinden als het gaat over regenboogbeleid, de organisatie van (sport)events… Dank daarvoor.

Waar we niet in geslaagd zijn: meer vrouwen naar de Bab krijgen. We hebben dat de voorbije jaren meermaals geprobeerd, maar zijn daar helaas nooit in geslaagd. Hetzelfde geldt voor mensen van niet-Europese origine. Latino’s en Aziaten zitten er met hopen bij GVM. Maar in de Bab zien we ze niet. En mensen met een moslimachtergrond nog veel minder. 

Rest mij iedereen te bedanken met wie ik de voorbije jaren heb mogen samenwerken in en buiten het bestuur van HLWM. In eerste instantie mijn man Koen, zonder wie ik in 1995 misschien nooit in de Bab zou zijn beland en die me in 2000 overtuigde de stap naar het bestuur te zetten. En die heel regelmatig thuis heeft moeten horen ‘geen tijd, ben met HLWM bezig’. En ook de tientallen mensen die ik via HLWM heb leren kennen en die ik met trots vrienden/vriendinnen mag noemen. Het was een verrijkend privilege met jullie bezig te mogen zijn. 

Ook een dikke merci voor de mensen van De Schakel, zonder wie we niet in ‘onze’ Babbelkroeg zouden zitten. Toen we in 2015/2016 dakloos werden, hebben zij de deuren van hun herberg geopend. Het is altijd bijzonder fijn geweest met jullie samen te werken.

Jullie bestuur is gemiddeld 35 jaar. Geef het jullie blijvende vertrouwen, en dan op naar 40 jaar HLWM.

Ben ik na 13 jaar nu volledig weg uit regenboog-Mechelen? Uiteraard niet. Ik blijf bestuurder van de Pink Devils en voorzitter van GVM. Maar ik ga wel meer tijd hebben. Want de voorbije jaren had ik af en toe het gevoel dat ik een ‘beroepsnicht’ aan het worden was. Ik ga me opnieuw meer bezighouden met mijn oude liefde: geschiedenis. Weer onderzoek doen, dingen publiceren. En vooral ook veel lezen. Er ligt al een hele stapel klaar. 

Geef het bestuur van HLWM jullie steun en vertrouwen. De zes bestuurders – gemiddelde leeftijd 35 jaar – verdienen het. Blijf aan boord. En kom regelmatig naar de Bab en onze activiteiten. Alleen zo kunnen we relevant blijven, ook naar het stadsbestuur toe en naar andere beleidsinstanties. Aantallen zijn wel degelijk belangrijk. We kunnen alvast uitkijken naar 40 jaar HLWM in 2025 en daarna naar…50 jaar. 

Vivat, crescat et floreat. Moge HLWM leven, groeien en bloeien. 

Carl Pansaerts (31/12/2023)

Al feestend naar Kerstmis en Nieuwjaar

HLWM heeft de eindejaarsperiode op vrijdag 22 december feestelijk ingezet. Met glühwein, cake, Noorse taart, toasts… En met een dertigtal mensen van wie een heel aantal in kerstoutfit.

Tekst en foto’s: Carl (23/12/2023)

‘Mannelijk naakt is nog altijd een taboe in de kunst’

The Sun in the Bullring, 2023, olie op canvas.

‘Natuurlijk dragen de naakte mannen die ik schilder iets van mijn eigen erotische fantasieën in zich.’ De Italiaanse in Brussel wonende schilder Elio Ticca focust sinds een tweetal jaar op mannelijk naakt, vaak als object in een stilleven.

Zijn woning-atelier in de Grootgodshuisstraat in hartje Brussel oogt erg barok. Oude meubelen, fluweel, klassieke beelden en snuisterijen. Op een zijmuur van de woonkamer een zonsondergang, op de tegenoverliggende muur een blauwe wolkenhemel. ‘Zelf geschilderd.’ Ook een pak eigen doeken tegen de muren.

De Sardijn Elio Ticca (1988) past in het interieur waarin hij leeft. Wat langer kastanjebruin krullend haar en een baardje, dandyesk gekleed. Mooi Engels ook, met een Italiaans accent.

Als hij creatief met kunst bezig is, gaat 85 procent van zijn tijd naar schilderen en 15 procent naar beelden, installaties, textielkunst…

 

‘Ik ben beginnen schilderen toen ik twaalf was. Mijn ouders hebben me altijd gesteund, ook al lag een artistieke carrière niet voor de hand. Toen ik 19 was, secundair onderwijs duurt in Italië een jaartje langer dan in België, stond ik voor de keuze: architectuur of kunstgeschiedenis. Het werd een bachelor in theater en beeldende kunsten in Venetië. Nadien volgde een master in kunstgeschiedenis in Leeds (VK). Zijn thesis ging er over transgender identiteiten in de hedendaagse kunst. Uiteindelijk belandde Ticca in 2018 in Brussel om er kunsttherapie te studeren. ‘Ik ben tevreden hier. Ik heb geen plannen om te vertrekken. Op kunstvlak gebeurt hier best veel.’ 

Hij schildert met olie op doek. Stillevens met dingen die hij in zijn keuken vindt: tassen, borden, fruit, een fles Dreft, een doosje Philadelphia-kaas en andere alledaagse objecten, als bloemen, vazen en beeldjes. Maar ook interpretaties van klassieke werken van grote schilders als Boticelli en Moroni. ‘Ik speel graag met het idee van namaak en imitatie.’ Of Brusselse gebouwen, zoals de Villa Empain of de Koninklijke Sinte-Mariakerk in Schaarbeek.

The Forgotten Shortcut, 2023, olie op linnen.

Sinds 2021 legt u zich meer en meer toe op mannelijk naakt. Waarom?

Elio Ticca: ’Je hebt ongetwijfeld al gemerkt hoe weinig mannelijk naakt in musea of in galerieën hangt. Ik ken mannen die blote mannen schilderen, maar de doeken niet exposeren, om geen lastige vragen als ‘Ben je homo?’ te krijgen. Mannen die vrouwen schilderen was en is veel meer aanvaard. Maar er is verandering op til. Sommige gays (zoals Elton John, red.) verzamelen mannelijk bloot. Galerieën staan er duidelijk meer voor open.’

Hoe is dat in zijn werk gegaan, die mannen?

Ticca: ’Mijn eerste stillevens waren zonder enige menselijke aanwezigheid. Een vriendin zei me toen: ‘Waarom gebruik je geen lichamen als een soort tafel in je stillevens, waarop je voorwerpen kunt plaatsen?’ Ik hou wel van die ambiguïteit: het lichaam als lijf én als steun. Zoek niets achter de objecten die ik op het lichaam zet. Het zijn gewoon alledaagse dingen. Maar wel in een onverwachte setting, in een andere context.’

De meeste lijven zijn zonder gezicht geschilderd.

Ticca: ’Dat is bewust om de nadruk te leggen op het lijf. Het lichaam als fetisj-, lust- en erotiserend object. Ik heb een Sint-Sebastiaan geschilderd, van wie het niet duidelijk is of hij nu lijdt of geniet van de pijlen in zijn lijf.’

Hail Thee, Fair Kitchen #1, 2022, olie op linnen.

Hoe waren de reacties?

Ticca: ’Om eerlijk te zijn. Gemengd. Zelfs in de kunst is mannelijk naakt nog altijd een groot taboe. Eerder dit jaar was ik een installatie aan het opstellen in een ondergronds treinstation in Milaan voor een tijdelijke expo. Een man vond mijn werk ongepast. ‘Oude vrouwen zullen gechoqueerd zijn. En als je het toch doet, zet dan je naam er niet bij’, zei hij.’

‘Mannelijk naakt ontlokt meer controverse dan vrouwelijk naakt. Ik speel graag met de spanning tussen preutsheid en voyeurisme. Ik schilder ook wel erecties, die ik dan gedeeltelijk verstop. Het is niet makkelijk dat soort schilderijen in galerieën te krijgen. Gelukkig zijn er mensen die van dit soort kunst houden en zo ook verzamelen.’

Wat is het moeilijkst bij het schilderen van mannelijk naakt?

Ticca: ’De delen die deels belicht zijn, deels in de schaduw zitten, zoals oksels, sixpacks.’

Links, Poltergeist, 2021, olie op linnen.

Werk je met met echte modellen?

Ticca: ’Voor ik begin heb ik een duidelijk idee van wat ik wil. Ik zoek dan foto’s die bij dat idee passen. Het internet en Instagram zijn genereuze bronnen. Maar soms volstaat dat niet. Dat maak ik fotografische studies en bewerk ik die digitaal. Echte modellen komen er dus niet aan te pas. Maar ik kijk ernaar uit snel met echte modellen te werken.’

In hoeverre is uw recente werk een weerspiegeling van uw eigen fantasieën over mannen?

Ticca: ’Wat ik schilder, is duidelijk beïnvloed door mijn fantasieën en voorkeuren. Ik hou van geïdealiseerde lichamen, zonder dat die perfect moeten zijn. Dat heeft waarschijnlijk te maken met mijn fascinatie voor klassieke kunst en schoonheid. Een erg gay idee van schoonheid ook. Mooie lichamen kunnen dragers zijn van emoties, genot, pijn. Het lichaam als symbool van liefde, daar focus ik in mijn schilderijen op.’

Consecutio Temporum, 2020, olie op linnen.

Elio Ticca heeft deelgenomen aan expo’s in België, Italië en het Verenigd Koninkrijk. Zijn recentste schilderijen, met een focus op mannelijk naakt en stillevens, worden in april 2024 in Brussel tentoongesteld. 

Je kunt alvast een kijkje nemen op: http://www.elioticca.com

Elio Ticca.

Tekst: Carl P, foto’s Elio Ticca.

Dankjewel, Napoleon

De ‘affiche’ van de expo ‘Homo’s en lesbiennes in nazi-Europa’.

Tijdens de Duitse bezetting van België in de Tweede Wereldoorlog zijn de homo’s hier een pak beter af geweest dan hun lotgenoten in Duitsland. Met dank aan Napoleon Bonaparte.

‘Homo’s en lesbiennes in nazi-Europa.’ Recht in onze niche en bovendien nog eens in Mechelen, in Kazerne Dossin. Afgelopen zondag – koud en sneeuw – trokken we met 15 homo’s naar de erg gesmaakte expo. We zouden een van de laatste groepen zijn die de tentoonstelling bezochten. Maar ze is wegens groot succes tot midden maart verlengd. Ik ga nog eens terug om alle foto’s, teksten en video’s rustig te lezen en te bekijken. Daar had ik tijdens de meeslepende gidsbeurt de tijd niet voor.

1933, vlak voor de machtovername van Hitler in Duitsland. Artikel 175 van het strafwetboek van 1871 was van kracht, maar werd in Weimar Duitsland amper toegepast. Berlijn was toen zelfs zowat de homohoofdstad van Europa. Artikel 175 stelde seks tussen mannen strafbaar. Niet tussen vrouwen, want die konden nog altijd bekeerd worden en de voor Duitsland zo belangrijke kinderen krijgen. Toen Hitler in januari 1933 de macht greep, had hij meteen een wapen in de hand, artikel 175, om homo’s zwaar aan te pakken.

Napoleon was niet geïnteresseerd in wat mensen, ook niet mannen met elkaar, tussen de lakens deden.

België, op hetzelfde ogenblik. Hier was de Code Napoléon van 1804 van kracht, want ons land was aan het begin van de 19de eeuw een onderdeel van het Franse keizerrijk. Napoleon was niet geïnteresseerd in wat mensen, ook niet mannen met elkaar, tussen de lakens deden. Mannenseks was alleen strafbaar als sprake was van openbare zedenschennis en als minderjarigen in het spel waren. Wie thuis tussen de lakens wat plezier had, werd met rust gelaten.

Wanneer de Duitsers in mei 1940 België binnenvielen en dik vier jaar bezet hielden, installeerde Berlijn in ons land een militair bestuur. Dat respecteerde grotendeels de wetten van België, dus ook de Code Napoléon, en liet de magistratuur zitten. Terwijl in Duitsland tienduizenden mannen op basis van artikel 175 opgepakt, opgesloten, veroordeeld en soms vermoord werden – uit die tijd dateert ook de roze driehoek – ontsnapten de Belgische homo’s aan dat lot wegens niet strafbaar. Tussen 5.000 en 15.000 Duitse homo’s hebben de concentratiekampen niet overleefd.

Andere slachtoffergroeperingen hadden na de oorlog als het op herdenking aankwam een veel beter lobby-apparaat dan de homo’s

Heel opvallend. Artikel 175 werd in Duitsland pas in 1994 afgeschaft. In de jaren 1950 was er zelfs een nieuwe piek in rechtszaken tegen homo’s, eentje die niet gek veel kleiner was dan die tijdens het nazi-regime. Pas vanaf de jaren zestig zakte het aantal veroordelingen geleidelijk naar nul.

Na de oorlog zijn de vervolgde en vermoorde homo’s, zeker die in Duitsland, wat vergeten. Het homomonument in Berlijn is letterlijk duizenden keren kleiner en onopvallender dan het memoriaal voor de 6 miljoen vermoorde Joden. ‘Andere slachtoffergroeperingen hadden na de oorlog als het op herdenking aankwam een veel beter lobby-apparaat dan de homo’s’, zei onze gids daarover. In Breendonk duurde het tot ruim meer dan 40 jaar na het einde van de oorlog vooraleer vertegenwoordigers van de lgbtqia+-gemeenschap welkom waren bij de herdenking van de slachtoffers van de oorlog.

Een absolute aanrader.

Hier vind je een kort YouTube-filmpje over de expo.  https://youtu.be/tTi43cqP1M8

Tekst en foto: Carl P

Nadien zijn we in de Babbelkroeg nog taart gaan eten en koffie/thee gaan slurpen.

 

 

Bezoek aan expo in Kazerne Dossin zit vol

Alle tickets voor ons bezoek aan de expo ‘De vervolging van homo’s en lesbiennes in nazi-Europa’ zijn de deur uit. Met andere woorden, we zitten vol.

Wie ingeschreven is, heeft van ons een mail met de details voor nu zondag ontvangen.

Tot dan.