HLWM heeft de eindejaarsperiode op vrijdag 22 december feestelijk ingezet. Met glühwein, cake, Noorse taart, toasts… En met een dertigtal mensen van wie een heel aantal in kerstoutfit.

Tekst en foto’s: Carl (23/12/2023)

‘Natuurlijk dragen de naakte mannen die ik schilder iets van mijn eigen erotische fantasieën in zich.’ De Italiaanse in Brussel wonende schilder Elio Ticca focust sinds een tweetal jaar op mannelijk naakt, vaak als object in een stilleven.

Zijn woning-atelier in de Grootgodshuisstraat in hartje Brussel oogt erg barok. Oude meubelen, fluweel, klassieke beelden en snuisterijen. Op een zijmuur van de woonkamer een zonsondergang, op de tegenoverliggende muur een blauwe wolkenhemel. ‘Zelf geschilderd.’ Ook een pak eigen doeken tegen de muren.

De Sardijn Elio Ticca (1988) past in het interieur waarin hij leeft. Wat langer kastanjebruin krullend haar en een baardje, dandyesk gekleed. Mooi Engels ook, met een Italiaans accent.

Als hij creatief met kunst bezig is, gaat 85 procent van zijn tijd naar schilderen en 15 procent naar beelden, installaties, textielkunst…

 

‘Ik ben beginnen schilderen toen ik twaalf was. Mijn ouders hebben me altijd gesteund, ook al lag een artistieke carrière niet voor de hand. Toen ik 19 was, secundair onderwijs duurt in Italië een jaartje langer dan in België, stond ik voor de keuze: architectuur of kunstgeschiedenis. Het werd een bachelor in theater en beeldende kunsten in Venetië. Nadien volgde een master in kunstgeschiedenis in Leeds (VK). Zijn thesis ging er over transgender identiteiten in de hedendaagse kunst. Uiteindelijk belandde Ticca in 2018 in Brussel om er kunsttherapie te studeren. ‘Ik ben tevreden hier. Ik heb geen plannen om te vertrekken. Op kunstvlak gebeurt hier best veel.’ 

Hij schildert met olie op doek. Stillevens met dingen die hij in zijn keuken vindt: tassen, borden, fruit, een fles Dreft, een doosje Philadelphia-kaas en andere alledaagse objecten, als bloemen, vazen en beeldjes. Maar ook interpretaties van klassieke werken van grote schilders als Boticelli en Moroni. ‘Ik speel graag met het idee van namaak en imitatie.’ Of Brusselse gebouwen, zoals de Villa Empain of de Koninklijke Sinte-Mariakerk in Schaarbeek.

Sinds 2021 legt u zich meer en meer toe op mannelijk naakt. Waarom?

Elio Ticca: ’Je hebt ongetwijfeld al gemerkt hoe weinig mannelijk naakt in musea of in galerieën hangt. Ik ken mannen die blote mannen schilderen, maar de doeken niet exposeren, om geen lastige vragen als ‘Ben je homo?’ te krijgen. Mannen die vrouwen schilderen was en is veel meer aanvaard. Maar er is verandering op til. Sommige gays (zoals Elton John, red.) verzamelen mannelijk bloot. Galerieën staan er duidelijk meer voor open.’

Hoe is dat in zijn werk gegaan, die mannen?

Ticca: ’Mijn eerste stillevens waren zonder enige menselijke aanwezigheid. Een vriendin zei me toen: ‘Waarom gebruik je geen lichamen als een soort tafel in je stillevens, waarop je voorwerpen kunt plaatsen?’ Ik hou wel van die ambiguïteit: het lichaam als lijf én als steun. Zoek niets achter de objecten die ik op het lichaam zet. Het zijn gewoon alledaagse dingen. Maar wel in een onverwachte setting, in een andere context.’

De meeste lijven zijn zonder gezicht geschilderd.

Ticca: ’Dat is bewust om de nadruk te leggen op het lijf. Het lichaam als fetisj-, lust- en erotiserend object. Ik heb een Sint-Sebastiaan geschilderd, van wie het niet duidelijk is of hij nu lijdt of geniet van de pijlen in zijn lijf.’

Hoe waren de reacties?

Ticca: ’Om eerlijk te zijn. Gemengd. Zelfs in de kunst is mannelijk naakt nog altijd een groot taboe. Eerder dit jaar was ik een installatie aan het opstellen in een ondergronds treinstation in Milaan voor een tijdelijke expo. Een man vond mijn werk ongepast. ‘Oude vrouwen zullen gechoqueerd zijn. En als je het toch doet, zet dan je naam er niet bij’, zei hij.’

‘Mannelijk naakt ontlokt meer controverse dan vrouwelijk naakt. Ik speel graag met de spanning tussen preutsheid en voyeurisme. Ik schilder ook wel erecties, die ik dan gedeeltelijk verstop. Het is niet makkelijk dat soort schilderijen in galerieën te krijgen. Gelukkig zijn er mensen die van dit soort kunst houden en zo ook verzamelen.’

Wat is het moeilijkst bij het schilderen van mannelijk naakt?

Ticca: ’De delen die deels belicht zijn, deels in de schaduw zitten, zoals oksels, sixpacks.’

Werk je met met echte modellen?

Ticca: ’Voor ik begin heb ik een duidelijk idee van wat ik wil. Ik zoek dan foto’s die bij dat idee passen. Het internet en Instagram zijn genereuze bronnen. Maar soms volstaat dat niet. Dat maak ik fotografische studies en bewerk ik die digitaal. Echte modellen komen er dus niet aan te pas. Maar ik kijk ernaar uit snel met echte modellen te werken.’

In hoeverre is uw recente werk een weerspiegeling van uw eigen fantasieën over mannen?

Ticca: ’Wat ik schilder, is duidelijk beïnvloed door mijn fantasieën en voorkeuren. Ik hou van geïdealiseerde lichamen, zonder dat die perfect moeten zijn. Dat heeft waarschijnlijk te maken met mijn fascinatie voor klassieke kunst en schoonheid. Een erg gay idee van schoonheid ook. Mooie lichamen kunnen dragers zijn van emoties, genot, pijn. Het lichaam als symbool van liefde, daar focus ik in mijn schilderijen op.’

Elio Ticca heeft deelgenomen aan expo’s in België, Italië en het Verenigd Koninkrijk. Zijn recentste schilderijen, met een focus op mannelijk naakt en stillevens, worden in april 2024 in Brussel tentoongesteld. 

Je kunt alvast een kijkje nemen op: http://www.elioticca.com

Tekst: Carl P, foto’s Elio Ticca.

Tijdens de Duitse bezetting van België in de Tweede Wereldoorlog zijn de homo’s hier een pak beter af geweest dan hun lotgenoten in Duitsland. Met dank aan Napoleon Bonaparte.

‘Homo’s en lesbiennes in nazi-Europa.’ Recht in onze niche en bovendien nog eens in Mechelen, in Kazerne Dossin. Afgelopen zondag – koud en sneeuw – trokken we met 15 homo’s naar de erg gesmaakte expo. We zouden een van de laatste groepen zijn die de tentoonstelling bezochten. Maar ze is wegens groot succes tot midden maart verlengd. Ik ga nog eens terug om alle foto’s, teksten en video’s rustig te lezen en te bekijken. Daar had ik tijdens de meeslepende gidsbeurt de tijd niet voor.

1933, vlak voor de machtovername van Hitler in Duitsland. Artikel 175 van het strafwetboek van 1871 was van kracht, maar werd in Weimar Duitsland amper toegepast. Berlijn was toen zelfs zowat de homohoofdstad van Europa. Artikel 175 stelde seks tussen mannen strafbaar. Niet tussen vrouwen, want die konden nog altijd bekeerd worden en de voor Duitsland zo belangrijke kinderen krijgen. Toen Hitler in januari 1933 de macht greep, had hij meteen een wapen in de hand, artikel 175, om homo’s zwaar aan te pakken.

Napoleon was niet geïnteresseerd in wat mensen, ook niet mannen met elkaar, tussen de lakens deden.

België, op hetzelfde ogenblik. Hier was de Code Napoléon van 1804 van kracht, want ons land was aan het begin van de 19de eeuw een onderdeel van het Franse keizerrijk. Napoleon was niet geïnteresseerd in wat mensen, ook niet mannen met elkaar, tussen de lakens deden. Mannenseks was alleen strafbaar als sprake was van openbare zedenschennis en als minderjarigen in het spel waren. Wie thuis tussen de lakens wat plezier had, werd met rust gelaten.

Wanneer de Duitsers in mei 1940 België binnenvielen en dik vier jaar bezet hielden, installeerde Berlijn in ons land een militair bestuur. Dat respecteerde grotendeels de wetten van België, dus ook de Code Napoléon, en liet de magistratuur zitten. Terwijl in Duitsland tienduizenden mannen op basis van artikel 175 opgepakt, opgesloten, veroordeeld en soms vermoord werden – uit die tijd dateert ook de roze driehoek – ontsnapten de Belgische homo’s aan dat lot wegens niet strafbaar. Tussen 5.000 en 15.000 Duitse homo’s hebben de concentratiekampen niet overleefd.

Andere slachtoffergroeperingen hadden na de oorlog als het op herdenking aankwam een veel beter lobby-apparaat dan de homo’s

Heel opvallend. Artikel 175 werd in Duitsland pas in 1994 afgeschaft. In de jaren 1950 was er zelfs een nieuwe piek in rechtszaken tegen homo’s, eentje die niet gek veel kleiner was dan die tijdens het nazi-regime. Pas vanaf de jaren zestig zakte het aantal veroordelingen geleidelijk naar nul.

Na de oorlog zijn de vervolgde en vermoorde homo’s, zeker die in Duitsland, wat vergeten. Het homomonument in Berlijn is letterlijk duizenden keren kleiner en onopvallender dan het memoriaal voor de 6 miljoen vermoorde Joden. ‘Andere slachtoffergroeperingen hadden na de oorlog als het op herdenking aankwam een veel beter lobby-apparaat dan de homo’s’, zei onze gids daarover. In Breendonk duurde het tot ruim meer dan 40 jaar na het einde van de oorlog vooraleer vertegenwoordigers van de lgbtqia+-gemeenschap welkom waren bij de herdenking van de slachtoffers van de oorlog.

Een absolute aanrader.

Hier vind je een kort YouTube-filmpje over de expo.  https://youtu.be/tTi43cqP1M8

Tekst en foto: Carl P

 

 

Alle tickets voor ons bezoek aan de expo ‘De vervolging van homo’s en lesbiennes in nazi-Europa’ zijn de deur uit. Met andere woorden, we zitten vol.

Wie ingeschreven is, heeft van ons een mail met de details voor nu zondag ontvangen.

Tot dan.

De oudste traditie in de Homo- en Lesbiennewerking Mechelen (HLWM)? Dat is het pannenkoekenfestijn op Allerheiligendag 1 november. Telkens een voltreffer, ook dit jaar jaar. Hieronder vinden jullie enkele sfeerbeelden.

 

‘Monsterlijk’ goed, de Halloween-party van afgelopen vrijdag in de Babbelkroeg. Zo’n 45 mensen, van wie de overgrote meerderheid in outfit.

Dracula, Noorse goden, The Nun, The Clown, aliens, spoken, heksen, weerwolven… Heel de horrorwereld van Hollywood en de literatuur was in de verduisterde Babbelkroeg voor de tweede editie van The Bab Goes Halloween. Veel schmink, namaak bloed, bloedige cocktails, spinnenwebben…

Vorig jaar 15 mensen verkleed. Dit jaar een dertigtal. Een full house. Met veel nieuwe mensen. Onder meer speciaal vanuit Brussel overgekomen. De grote meerderheid van de bezoekers: dertigers.

Bij de stemming om middernacht hebben 41 mensen hun voorkeur voor een winnaar uitgesproken. Er waren twee winnaars, met elk zeven stemmen: Johan ‘The Nun’ C en Jasper ‘The Clown’ C. Ze wonnen elke een bioscoopticket. Proficiat.

Voor wie de aankleding van de Bab nog eens wil zien. Die blijft aanwezig tot en met vrijdag 3 november.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vier HLWM’ers brachten zaterdagavond en zondagochtend een bezoek aan een van Europa’s grootste indoor gay party’s. De ‘Main Party’ van La Démence op zaterdag 28 oktober in Paleis 12 op de Heizel in Brussel. 

Zaterdag 28 oktober, een uurtje voor middernacht. Dat is het ‘normale’ tijdstip waarop veel homomannen en de occasionele vrouw ten tonele beginnen te verschijnen. De reden: La Démence: het grootste gay event in België en een van de grootste van Europa.

Naar jaarlijkse gewoonte ging de dag voordien in de Brusselse Fuse-club de eerste dag van het verjaardagsweekend van het event door. De dag nadien, zaterdag, kwam het main event: een gigantisch dansfeest in Paleis 12 op de Heizel. Een feest voor oren en ogen, en occasioneel, voor de liefhebbers van de geur van poppers, ook een feest voor de neus. 

Enkele bezoekers van de Babbelkroeg, onder wie de auteur van dit artikel, waren nieuwsgierig naar wat dat zo allemaal inhoudt. Dus trokken we op zaterdagavond met een ticket (52 euro + 7 euro voor een kleine locker) op onze smartphone naar Paleis 12. Het eerste dat ons opviel was de security: een lange rij feestgangers van allerlei pluimage stond aan te schuiven om gefouilleerd te worden. Als we die avond geen geschikte scharrel vonden, dan waren we tenminste al eens betast!

Leer, rubber, harnassen, jockstraps,… het was alsof we een andere wereld waren binnengestapt.

Eens de obligate selfie genomen was voor de ingang met de grote lichtreclame, stonden we in de inkomhal. Daar bevonden zich de lockers en de toiletten. Dat was echter maar bijzaak: de aandacht werd onmiddellijk getrokken door de vele schaars geklede mannen die er rondliepen. Leer, rubber, harnassen, jockstraps,… het was alsof we een andere wereld waren binnengestapt. 

Nadat we zelf onze meest gedurfde outfit hadden aangetrokken, stonden we in de gigantische danszaal, met vooraan een enorm podium en in de lucht een tiental grote verlichtingselementen en projectieschermen. De zaal was al aardig volgelopen. Tijd voor een drankje en een professionele foto met een paar fraai uitgedoste spierbundels. 

Op naar het main event dan: de dansvloer. Pompende technomuziek met de gekende ritmes van de circuit party’s. Om de paar uur een show met meer dan 20 dansers, allen met haarloze gespierde lijven. Dragqueens met de meest flamboyante outfits om een beetje variatie te brengen. Trampolines, paaldansers, touwdansers die metershoog boven de bezoekers in het rond draaiden… Je kon het niet bedenken of het was er. De 34ste verjaardag van La Démence moest natuurlijk goed gevierd worden!

Af en toe werd een van ons wel eens benaderd door iemand voor een dansje of wat meer, maar die vingen bot.

De temperatuur in het midden van de dansvloer liep al snel op naar tropische waarden. Gelukkig was er her en der wel een queen die met een grote vouwwaaier voor verkoeling zorgde.

Af en toe werd een van ons wel eens benaderd door iemand voor een dansje of wat meer, maar die vingen bot. Gelukkig kostten de drankjes drie keer zoveel als in de Babbelkroeg, anders was er misschien wel iemand met een kikker naar huis gegaan in plaats van met een prins…

Toen we het allemaal wat gezien hadden op het grote binnenplein, zijn we naar de tweede, kleinere dansvloer getrokken. Hier was de muziek en de sfeer iets donkerder en zweteriger. Je door de mensenmassa wurmen betekende af en toe wat zweet op je te krijgen. Niet dat er daarover klachten waren.

Vanuit de tweede zaal kon je naar het balkon, van waarop we zittend op de tribune naar een show konden kijken onder het genot van een drankje. Toen de show voorbij was, trokken we weer naar de immense dansvloer beneden.

De hele avond kwamen we hier en daar bekende gezichten tegen. Grappig hoe je tussen duizenden mensen toch nog het gevoel kan krijgen dat iedereen elkaar kent.

Eens uitgedanst keerde onze groep rond 4.30 uur wintertijd (hoera, een extra uurtje kunnen feesten!) met de taxi terug naar huis, een fijne ervaring rijker. 

Tekst: BVDB, foto’s: BVDB en RL

Midden september is het normaal geen 30 graden. Het water in en rond ons HLWM-vakantiehuis in Bérismenil was dan ook meer dan welkom. Water in alle gedaanten: de Ourthe, het binnenzwembad en de ruime jacuzzi. En of het goed was. De meesten van de 26 deelnemers – van vrijdag tot en met maandag – gaan zeker opnieuw mee.

HLWM organiseert al zeker 30 jaar Ardennenweekends. Alleen onderbroken door de corona-ellende, al heeft die laatste er wel toe geleid dat de timing is verschoven van midden februari naar midden september. En dat heeft dit jaar enorm in ons voordeel gespeeld. Heet, staalblauwe lucht, warme avonden. ALLE maaltijden – ’s morgen, ’s middag en ’s avonds – buiten. Aperitieven, pingpongen, volleyballen: buiten. De avondlijke en nachtelijke babbels: buiten. Behalve voor de quiz en wat slapen – voor sommigen waren de nachten echt kort – hebben we amper binnen gezeten.

Vrijdag: aperitieven, grote hoeveelheden spaghetti, gevolgd door karaoke. Tot een stuk in de nacht.

Zaterdag: ontbijten. Stevige Ardennenwandeling van 12 km, met pikante kuitenbijters (het dwarsen van hoogtelijnen). Lunchpakket. Pootje baden in de Ourthe, of kijken naar wie in de Ourthe zat. Zwembad, jacuzzi en sauna. Pingpong. ’s Avonds bbq, gevolgd door quiz met meer dan 100 vragen en praktische tests, zoals bier proeven. Opnieuw laat.

Zondag: ontbijten. In twee shifts een bezoek brengen aan de brouwerij van La Chouffe in het dorpje Chouffe. De souvenirwinkel overrompelen. De rest van de namiddag: volleybal, pingpong, jacuzzi, zwembad (met nog meer volleybal) en sauna. Paëlla en de overschot van de spaghetti.

Maandag: ontbijten, inpakken/opruimen en wegwezen. Bezoek aan het dorpje Crupet: Duivelsgrot en het lokale kasteel (met een link met Mechelen). Namiddag: bezoek aan de tuinen van Annevoie. Een heerlijk excuus om eens lekker uit de bol te gaan. Haasje-over, op de schouders zitten… Gekke foto’s maken. Kijken naar de knappe tuinier (en foto’s van hem maken). Eindigen met een terrasje in een bijgebouw van het kasteel, met uitzicht op de tuin.

Wat een ab fab weekend. En voor het eerst eentje van vier dagen lang. Jongste was 22 jaar, de minst jonge 71. Geweldig geslaagde combinatie. Geen moment verveeld… En twee volle auto’s vol inkopen: eten, drank… Vooral de drank konden we niet volgen met aanslepen. Waarschijnlijk twee keer meer dan in een gewoon weekend. Het was dan ook uitzonderlijk heet.

Iedereen van harte bedankt voor de vriendschap, het de handen uit de mouwen steken, de babbels, en zo veel meer.

En hier nog veel meer foto’s, met dank aan Maxim.

https://drive.google.com/drive/folders/1QV1h8cbH26NSDjVgk5Hz312ZqaMArHuT

Hoog bezoek op zaterdag 18 september voor de Pink Devils en Gay Volley Mechelen (GVM). Vlaams minister van Gelijke Kansen en Mechelaar Bart Somers kwam beide lgbtqia+-sportverenigingen in Mechelen een hart onder de riem steken. ‘Ik steun jullie voluit, want diversiteit in onze samenleving is belangrijk.’

Somers bracht een bezoek aan de Rainbow Games, een organisatie van de stad Mechelen. Daarbij speelden de Pink Devils en GVM elk een galawedstrijd. De eersten voetbal, de laatste volleybal. Het doel? Tonen dat Mechelen zijn gay inwoners en hun welzijn belangrijk vindt. ‘Sport is wat ons verbindt, ongeacht geaardheid, gender of geslacht. En liefde is voor iedereen.’

De Babbelkroeg blijft op vrijdag 8 september dicht. 28 leden van HLWM, onder wie alle tappers, hulptappers en assistent-hulptappers, zitten in Bérismenil voor het jaarlijkse Ardennenweekend.

Op vrijdag 15 september zijn we weer open.