Vorige week vrijdag rond 9u in de ochtend beklom een delegatie van het Mechels stadsbestuur samen met onze voorzitter Koen de St. Romboutstoren.
De reden? IDAHOT, of de internationale dag tegen holebi- en transfobie.
Er werden wat speeches afgestoken (zij die de speech van onze voorzitter willen horen moeten hem er maar eens over aanspreken in de Babbelkroeg!) waarna de regenboogvlag gehesen werd.

Hieronder nog een paar foto’s:

Op zondag 28 april gingen een 9tal HLWM’ers op een cultuuruitstapje naar het nieuwe biermuseum in het prachtig gerenoveerde beursgebouw.
5 van hen waren extra sportief en namen de fiets naar Brussel. 2 van hen zelfs zonder elektrische ondersteuning!
Het werd een fijne trip met amper regen en vele mooie zichten. Getuige ook de foto, genomen op de nieuwe Salangaanbrug:

Eens aangekomen in Brussel werden de fietsers vervoegd door nog 4 geïnteresseerden. Het museumbezoek begon zoals het geëindigd was: met een drankje. Eerst op het gelijkvloers van het impressionante beursgebouw. Als afsluiter op het prachtige dakterras van het museum:

Het bezoek zelf was interactief, met vele multimediale attracties, zoals een moutpers die je kon indrukken, een graffiti-kunstwerk dat je op de muur kon laten verschijnen met een verfborstel en nog heel wat meer. Zoals altijd: de thuisblijvers hadden ongelijk!

Tekst en foto’s: BVDB

Tekst en foto’s: Koen N.

Op oudejaarsavond hield Joachim de Babbelkroeg open voor voor al degenen die zin hadden om naar Mechelen af te zakken en te vieren. Hieronder enkele sfeerbeelden.

Op 1 januari wijzigt de samenstelling van het bestuur van de Homo- en Lesbiennewerking Mechelen (HLWM). Na in totaal 13 jaar bestuursfuncties (2000-2006 en 2016-2023) neem ik in de beste verstandhouding ontslag als voorzitter/bestuurder. Blijven aan boord: Jimmy, Ruben, Jonathan, Bjorn VV, Björn VDB en Koen.

Het is een dolle rit geweest tussen 2000 en 2023. Toen ik er in 2000 aan begon, konden mensen van gelijk geslacht niet trouwen of kinderen adopteren. Erven van elkaar was ook niet evident. En in de Babbelkroeg werd nog gerookt. Vandaag, bijna een kwarteeuw later, kan/mag heel veel. Rome laat zelfs een kerkelijke zegening voor mensen van hetzelfde geslacht toe. En het roken is al bijna een kwarteeuw verdwenen.

Maar we mogen ons niet in slaap laten wiegen. Geweld tegen lgbtqia+-mensen en ontwikkelingen in het buitenland manen ons aan waakzaam te blijven. In ‘Verzwegen verlangen’ waarschuwen de auteurs: ’De recent verworven rechten van seksuele minderheden zijn een fel bestreden, kostbaar en vooral erg fragiel goed.’ Ik kan het zelf niet beter zeggen.

HLWM dan. Jullie regenboogorganisatie telt meer dan 100 betalende leden en heeft 310 mensen op de mailinglijst staan. De website wordt druk bekeken, net als de wekelijkse mail. Onze Babbelkroeg draait goed. Dat geldt ook voor de maandelijkse activiteiten. Met bijna 40 lentes (in 2025) is HLWM niet alleen een van de grootste, maar ook een van de oudste regenboogverenigingen van het land. Eentje die trouwens nooit van naam is veranderd.

Van alle Vlaamse centrumsteden, met uitzondering van Antwerpen, heeft Mechelen het ruimste aanbod voor lgbtqia+-mensen.

Misschien wel de grootste prestatie van de voorbije jaren: de verjonging en de vernieuwing waar velen enkele jaren geleden in een peiling om vroegen. Het succes dat we daarin hebben geboekt, is heel opvallend, want veel verenigingen verouderen zienderogen. Of bestaan zelfs niet meer. Zonder die verjonging en vernieuwing zou HLWM vandaag NIET meer bestaan hebben. 

HLWM is intussen wat minder wit, Belgisch en Nederlandstalig dan in 2000. De Babbelkroeg krijgt geregeld mensen over de vloer van Finland, Slovakije, Afghanistan, Zuid-Afrika, Frankrijk, Oekraïne… Er wordt ook meer Engels gesproken dan vroeger. HLWM is ook minder louter m/v. Ook andere identiteiten vinden stilaan de weg naar onze werking.

En we hebben corona overleefd. Wat geen vanzelfsprekendheid was. Vlaanderen telt meerdere regenboogverenigingen die tijdens de pandemie kopje-onder zijn gegaan. Wij hebben jullie aan boord weten te houden met onze wekelijkse mails met tips om te kijken, te luisteren en te lezen. Op de website van HLWM zijn sinds 2017 zo’n 170 artikels verschenen. De hoogtepunten de voorbije jaren waren de reeks over chemseks en de getuigenis van JVG die op jonge leeftijd hiv opliep. www.hlwm.be trekt maandelijks een pak bezoekers.

Misschien wel de grootste prestatie van de voorbije jaren: de verjonging en de vernieuwing waar velen enkele jaren geleden in een peiling om vroegen.

Onthaalgesprekken waren tot een jaar of vier geleden op sterven na dood. Maar ze zijn aan een revival bezig. Wat nog eens bewijst dat we nodig zijn en blijven. Mensen op leeftijd die scheiden of hun partner zien overlijden en dan uit de kast komen. Jonge gasten die op zoek zijn naar vrienden, andere homo’s. Mensen met een erg conservatieve christelijke achtergrond op zoek naar argumenten om hun ouders te overtuigen. Homo’s met een problematiek van autisme…

Ondertussen is regenboog-Mechelen ook zoveel meer dan in 2000, zoveel meer dan alleen maar HLWM, de wekelijkse Babbelkroeg en de maandelijkse activiteiten. Regenboog-Mechelen bloeit als nooit tevoren. Van alle Vlaamse centrumsteden, met uitzondering van Antwerpen, heeft Mechelen het ruimste aanbod voor lgbtqia+-mensen.

Vooral de sportinitiatieven zijn aan een steile opmars bezig. De WhatsApp-groep van de padellers telt 47 namen. De Pink Devils en Gay Volley Mechelen hebben er elk 45. En dan is er nog de worstelgroep. Nieuw zijn de verkenningen van de overkant: padellende voetballers en volleyballers, volleyballende voetballers, voetballende padellers, worstelende volleyballers en alle andere combinaties. 

Sport is bij uitstek een laagdrempelige manier om mensen aan te trekken, ook niet-Belgen.

Sport is bij uitstek een laagdrempelige manier om mensen aan te trekken, ook niet-Belgen. Die laatsten zijn sterk aanwezig bij GVM en maken een snelle opgang bij de Pink Devils. 

De voorbije jaren zijn we er ook in geslaagd erg goede relaties uit te bouwen en te onderhouden met het stadsbestuur. Mechelen is niet alleen een financiële sponsor, maar weet ons ook te vinden als het gaat over regenboogbeleid, de organisatie van (sport)events… Dank daarvoor.

Waar we niet in geslaagd zijn: meer vrouwen naar de Bab krijgen. We hebben dat de voorbije jaren meermaals geprobeerd, maar zijn daar helaas nooit in geslaagd. Hetzelfde geldt voor mensen van niet-Europese origine. Latino’s en Aziaten zitten er met hopen bij GVM. Maar in de Bab zien we ze niet. En mensen met een moslimachtergrond nog veel minder. 

Rest mij iedereen te bedanken met wie ik de voorbije jaren heb mogen samenwerken in en buiten het bestuur van HLWM. In eerste instantie mijn man Koen, zonder wie ik in 1995 misschien nooit in de Bab zou zijn beland en die me in 2000 overtuigde de stap naar het bestuur te zetten. En die heel regelmatig thuis heeft moeten horen ‘geen tijd, ben met HLWM bezig’. En ook de tientallen mensen die ik via HLWM heb leren kennen en die ik met trots vrienden/vriendinnen mag noemen. Het was een verrijkend privilege met jullie bezig te mogen zijn. 

Ook een dikke merci voor de mensen van De Schakel, zonder wie we niet in ‘onze’ Babbelkroeg zouden zitten. Toen we in 2015/2016 dakloos werden, hebben zij de deuren van hun herberg geopend. Het is altijd bijzonder fijn geweest met jullie samen te werken.

Jullie bestuur is gemiddeld 35 jaar. Geef het jullie blijvende vertrouwen, en dan op naar 40 jaar HLWM.

Ben ik na 13 jaar nu volledig weg uit regenboog-Mechelen? Uiteraard niet. Ik blijf bestuurder van de Pink Devils en voorzitter van GVM. Maar ik ga wel meer tijd hebben. Want de voorbije jaren had ik af en toe het gevoel dat ik een ‘beroepsnicht’ aan het worden was. Ik ga me opnieuw meer bezighouden met mijn oude liefde: geschiedenis. Weer onderzoek doen, dingen publiceren. En vooral ook veel lezen. Er ligt al een hele stapel klaar. 

Geef het bestuur van HLWM jullie steun en vertrouwen. De zes bestuurders – gemiddelde leeftijd 35 jaar – verdienen het. Blijf aan boord. En kom regelmatig naar de Bab en onze activiteiten. Alleen zo kunnen we relevant blijven, ook naar het stadsbestuur toe en naar andere beleidsinstanties. Aantallen zijn wel degelijk belangrijk. We kunnen alvast uitkijken naar 40 jaar HLWM in 2025 en daarna naar…50 jaar. 

Vivat, crescat et floreat. Moge HLWM leven, groeien en bloeien. 

Carl Pansaerts (31/12/2023)

Gay Volley Mechelen is het jaar geëindigd met een minitoernooi met mensen van Gay Volley Mechelen, Active Company and Beshie. Het was fun. Hieronder de groepsfoto.

HLWM heeft de eindejaarsperiode op vrijdag 22 december feestelijk ingezet. Met glühwein, cake, Noorse taart, toasts… En met een dertigtal mensen van wie een heel aantal in kerstoutfit.

Tekst en foto’s: Carl (23/12/2023)

‘Natuurlijk dragen de naakte mannen die ik schilder iets van mijn eigen erotische fantasieën in zich.’ De Italiaanse in Brussel wonende schilder Elio Ticca focust sinds een tweetal jaar op mannelijk naakt, vaak als object in een stilleven.

Zijn woning-atelier in de Grootgodshuisstraat in hartje Brussel oogt erg barok. Oude meubelen, fluweel, klassieke beelden en snuisterijen. Op een zijmuur van de woonkamer een zonsondergang, op de tegenoverliggende muur een blauwe wolkenhemel. ‘Zelf geschilderd.’ Ook een pak eigen doeken tegen de muren.

De Sardijn Elio Ticca (1988) past in het interieur waarin hij leeft. Wat langer kastanjebruin krullend haar en een baardje, dandyesk gekleed. Mooi Engels ook, met een Italiaans accent.

Als hij creatief met kunst bezig is, gaat 85 procent van zijn tijd naar schilderen en 15 procent naar beelden, installaties, textielkunst…

‘Ik ben beginnen schilderen toen ik twaalf was. Mijn ouders hebben me altijd gesteund, ook al lag een artistieke carrière niet voor de hand. Toen ik 19 was, secundair onderwijs duurt in Italië een jaartje langer dan in België, stond ik voor de keuze: architectuur of kunstgeschiedenis. Het werd een bachelor in theater en beeldende kunsten in Venetië. Nadien volgde een master in kunstgeschiedenis in Leeds (VK). Zijn thesis ging er over transgender identiteiten in de hedendaagse kunst. Uiteindelijk belandde Ticca in 2018 in Brussel om er kunsttherapie te studeren. ‘Ik ben tevreden hier. Ik heb geen plannen om te vertrekken. Op kunstvlak gebeurt hier best veel.’ 

Hij schildert met olie op doek. Stillevens met dingen die hij in zijn keuken vindt: tassen, borden, fruit, een fles Dreft, een doosje Philadelphia-kaas en andere alledaagse objecten, als bloemen, vazen en beeldjes. Maar ook interpretaties van klassieke werken van grote schilders als Boticelli en Moroni. ‘Ik speel graag met het idee van namaak en imitatie.’ Of Brusselse gebouwen, zoals de Villa Empain of de Koninklijke Sinte-Mariakerk in Schaarbeek.

Sinds 2021 legt u zich meer en meer toe op mannelijk naakt. Waarom?

Elio Ticca: ’Je hebt ongetwijfeld al gemerkt hoe weinig mannelijk naakt in musea of in galerieën hangt. Ik ken mannen die blote mannen schilderen, maar de doeken niet exposeren, om geen lastige vragen als ‘Ben je homo?’ te krijgen. Mannen die vrouwen schilderen was en is veel meer aanvaard. Maar er is verandering op til. Sommige gays (zoals Elton John, red.) verzamelen mannelijk bloot. Galerieën staan er duidelijk meer voor open.’

Hoe is dat in zijn werk gegaan, die mannen?

Ticca: ’Mijn eerste stillevens waren zonder enige menselijke aanwezigheid. Een vriendin zei me toen: ‘Waarom gebruik je geen lichamen als een soort tafel in je stillevens, waarop je voorwerpen kunt plaatsen?’ Ik hou wel van die ambiguïteit: het lichaam als lijf én als steun. Zoek niets achter de objecten die ik op het lichaam zet. Het zijn gewoon alledaagse dingen. Maar wel in een onverwachte setting, in een andere context.’

De meeste lijven zijn zonder gezicht geschilderd.

Ticca: ’Dat is bewust om de nadruk te leggen op het lijf. Het lichaam als fetisj-, lust- en erotiserend object. Ik heb een Sint-Sebastiaan geschilderd, van wie het niet duidelijk is of hij nu lijdt of geniet van de pijlen in zijn lijf.’

Hoe waren de reacties?

Ticca: ’Om eerlijk te zijn. Gemengd. Zelfs in de kunst is mannelijk naakt nog altijd een groot taboe. Eerder dit jaar was ik een installatie aan het opstellen in een ondergronds treinstation in Milaan voor een tijdelijke expo. Een man vond mijn werk ongepast. ‘Oude vrouwen zullen gechoqueerd zijn. En als je het toch doet, zet dan je naam er niet bij’, zei hij.’

‘Mannelijk naakt ontlokt meer controverse dan vrouwelijk naakt. Ik speel graag met de spanning tussen preutsheid en voyeurisme. Ik schilder ook wel erecties, die ik dan gedeeltelijk verstop. Het is niet makkelijk dat soort schilderijen in galerieën te krijgen. Gelukkig zijn er mensen die van dit soort kunst houden en zo ook verzamelen.’

Wat is het moeilijkst bij het schilderen van mannelijk naakt?

Ticca: ’De delen die deels belicht zijn, deels in de schaduw zitten, zoals oksels, sixpacks.’

Werk je met met echte modellen?

Ticca: ’Voor ik begin heb ik een duidelijk idee van wat ik wil. Ik zoek dan foto’s die bij dat idee passen. Het internet en Instagram zijn genereuze bronnen. Maar soms volstaat dat niet. Dat maak ik fotografische studies en bewerk ik die digitaal. Echte modellen komen er dus niet aan te pas. Maar ik kijk ernaar uit snel met echte modellen te werken.’

In hoeverre is uw recente werk een weerspiegeling van uw eigen fantasieën over mannen?

Ticca: ’Wat ik schilder, is duidelijk beïnvloed door mijn fantasieën en voorkeuren. Ik hou van geïdealiseerde lichamen, zonder dat die perfect moeten zijn. Dat heeft waarschijnlijk te maken met mijn fascinatie voor klassieke kunst en schoonheid. Een erg gay idee van schoonheid ook. Mooie lichamen kunnen dragers zijn van emoties, genot, pijn. Het lichaam als symbool van liefde, daar focus ik in mijn schilderijen op.’

Elio Ticca heeft deelgenomen aan expo’s in België, Italië en het Verenigd Koninkrijk. Zijn recentste schilderijen, met een focus op mannelijk naakt en stillevens, worden in april 2024 in Brussel tentoongesteld. 

Je kunt alvast een kijkje nemen op: http://www.elioticca.com

Tekst: Carl P, foto’s Elio Ticca.