Op het einde van de homofilm ‘And Then We Danced’ hebben we niet gedanst. Daarvoor was de ontknoping te somber. 

Geen boze betogers voor het Filmhuis op maandag 2 december om 20.30 uur. Dat was even anders in Georgië, waar de film gedraaid werd. Daar wilden de weinige bioscopen die de film durfden te vertonen dat pas doen na de belofte van politiebescherming.

Die was in Mechelen niet nodig. De zaal zat aardig vol, onder wie 15 mensen van de Homo- en Lesbiennewerking Mechelen (HLWM).

Dansschool

Een korte samenvatting van de film. Twee jonge mannen, beiden dansers bij het Georgian National Ensemble, worden verliefd op elkaar. Maar hun liefde wordt in de kiem gesmoord door het homofobe klimaat in de voormalige Sovjetrepubliek, ook en zelfs in de dansschool. De ontknoping stemt niet bepaald happy. De ene danser keert terug naar zijn geboortestreek om er te trouwen met een… meisje. De ander besluit te emigreren naar het buitenland.

Geen happy end dus, wat we van veel homofilms gewoon zijn. Maar wel een film waarbij je bij het naar buiten wandelen denkt: wat een geluk dat ik in West-Europa en niet in Georgië woon. Een aanrader.

Carl P (8/12/2019)

Het holebi-activisme is op zijn retour in België en Vlaanderen. En de overheid vindt dat best goed zo. Die ziet de holebibeweging eerder en liever als een ‘kenniscentrum’ dan als een activistisch iets. Dat bleek uit het debat ‘Is regenboogactivisme nog nodig?’ van eind oktober in Mechelen.

Voorafgaand aan de voorstelling van F!erce op zaterdag 26 oktober werd door het Huis van de Mens een debat georganiseerd met als thema ‘Is regenboogactivisme nog nodig?’.

Paul Borghs (de auteur van het boek ‘De holebipioniers’ en zelf jaren actief als activist gaf als inleiding een kort overzicht over 70 jaar holebigeschiedenis.

Er werd kort stilgestaan bij verschillende bepalende data:

• 15 mei 1968: afficheactie aan de Sorbonne in Parijs.
• 21 januari 1969: acties op het Binnenhof in Den Haag.
• 28 juni 1969: Stonewallrellen in New York, die vandaag gelden als het begin van alle acties 50 jaar geleden, maar die in werkelijkheid slechts een van de vele acties waren.
• 4 maart 1970: acties van de Dolle Mina’s in Antwerpen in het kader van de vrouwenrechten inzonderheid voor lesbiennes.
• 4 november 1970: coming-out van Will Ferdy op de Vlaamse tv, wat een explosie van reacties veroorzaakte.

Tot eind de jaren 80 verliep de holebi-emancipatie zeer moeizaam. Pas vanaf eind jaren 90 veranderde het tij en werd veel wetgeving ten gunste gewijzigd, met onder andere het homohuwelijk in 2001.

Conservatisme

Op dit ogenblik is er weer een tendens naar conservatisme, vaak onder invloed van religieus geïnspireerde groepen en acties in het buitenland: in Rusland is er een verbod op publiciteit rond homoseksualiteit, in Frankrijk is er een sterke conservatief katholieke actie, in Polen worden holebivrije zones uitgeroepen…

Na deze inleiding werd onder leiding van Joke Wuyts een debat georganiseerd met als deelnemers Paul Borghs, Marcia Poelman (voorzitster Roze Huis Cavaria Antwerpen) en Senne Misplon (woordvoerder WelJongNietHetero). Gabriella De Francesco (schepen van Diversiteit Mechelen) liet zich verontschuldigen.

De deelnemers benadrukten dat activisme nog steeds erg nodig is. Ze verwezen naar:

• De invloed van buitenlandse reactionaire groepen in België.
• Het in Polen in vraag stellen van de onafhankelijke rechtspraak, een mechanisme dat men ook in België opmerkt.
• In Hongarije werd de organisatie van een congres over holebi’s in publieke gebouwen niet toegelaten en moest men uitwijken naar een Joods centrum, wat de verbondenheid tussen minderheidsgroepen bevestigt.
• In België verwacht de overheid dat de holebibeweging het door haar gestuurde beleid uitvoert. Daardoor vervalt het contact met de basis (bijvoorbeeld geen papieren ZiZo meer). De achterban verdampt, holebi-activisme wordt niet meer gedoogd, de middelen voor lokale verenigingen drogen op.

De vraag werd gesteld hoe Het Roze Huis zich laat vertegenwoordigen in Mechelen en in de regio Kempen en of het zich niet te veel concentreert op de stad Antwerpen. Marcia Poelman reageerde door te verwijzen naar de Vlaamse Convenant die meer contact met de regio’s voorschrijft. Ze betreurde de afwezigheid van schepen De Francesco.

HRH ‘behartigt’ de belangen van de holebi’s, wat niet hetzelfde is als ‘vertegenwoordigt’. Inclusiviteit is het ordewoord.

Tot slot werd nogmaals benadrukt dat de ‘beweging’ alleen nog mag functioneren als ‘kenniscentrum’. Actievoeren behoort niet meer tot het pakket.

Besluit: het holebiactivisme is nog steeds erg nodig, niet alleen in het buitenland, ook in België en vooral in Vlaanderen.

Jan H (11/11/2019), foto’s Antoine DR

 

Eind oktober daagden 21 man op de donderdagse training van Gay Volley Mechelen (GVM) op, een record. Een heel internationaal gezelschap. Nieuw is dat ook asielzoekers de weg naar GVM vinden. En ondertussen zijn we derde en vierde geworden op een toernooi in Antwerpen.

Het gaat goed met GVM. Veel volk op de trainingen. Vaak mensen die op andere dagen al trainen in Brussel of Antwerpen en Mechelen op donderdag zien als een tweede kans om te volleyballen. Steeds meer buitenlanders ook, zelfs een Afghaanse vluchteling. En heel occasioneel een vrouw.

Op Allerzielen 2 november hebben we deelgenomen aan het tweejaarlijkse toernooi van Active Company in Antwerpen. De GVM’ers in B+ behaalden brons. Erik was er na zijn zwaar voetbalongeval van september vorig jaar weer bij. Helemaal de oude. De GVM’ers in B- eindigden op een vierde plaats.

Wil je ook eens komen trainen? Of komen kijken? Elke donderdagavond van 20.30 uur tot 22.30 uur in de sporthal van het Sint-Romboutscollege in het Paardenstraatje in hartje Mechelen.

Carl P (11/11/2019)

Dertien Pink Devils hebben afgelopen zondag nipt verloren tegen een Rotselaarse jongerenploeg. De eindscore was 4-3 voor Rotselaar, niet echt onverdiend, maar de zege had even goed voor de Devils kunnen zijn.

Zondagnamiddag 29 september is het net voldoende lang droog gebleven om een volledige voetbalmatch te spelen op de terreinen van VV Rotselaar. Veld en kantine hadden een hoog ‘FC De Kampioenen’-gehalte. Schamel schuilhokje met houten banken onder golfplaten dak voor de reservespelers en de enkele toeschouwers. De kantine, waar het WK wielrennen te zien was, zag er gelijkaardig uit. Maar, met spotgoedkope dranken: 1 euro voor het hele assortiment.

De tegenstander was een gelegenheidsploeg van vrienden van Pink Devils-speler Dries M. Jong volk dus: gemiddeld misschien 20 jaar. Ik dacht: ‘Oei, dat wordt afzien’, want veel van die gasten, inclusief Dries – onze op één na jongste speler – zitten bij andere voetbalploegen.

Maar ik zat verkeerd. In de eerste helft lagen de Pink Devils duidelijk boven. Maar enkele shots binnen het kader werd gestopt door de keeper van de tegenstander. De tweede helft ging meer gelijk op.

Strafschop

De eindstand was 4-3 voor Rotselaar. Dries M scoorde een van hun goals. Mocht hij bij ons hebben meegespeeld, dan zou de wedstrijd mogelijk anders zijn geëindigd. De goals van de Pink Devils waren van Enoch, Jeroen en opnieuw Enoch (rebound na strafschop).

Opvallend: de wedstrijd werd zonder scheidsrechter gespeeld, maar is bijzonder proper en fair verlopen. Een boeiend experiment dat zeker voor herhaling vatbaar is.

Bij de Pink Devils stonden naast Belgen ook Nederlanders, Afghanen en Roemenen op het veld. Internationaal gezelschap dus.

Volgende keer: winnen tegen Rotselaar. Misschien dat een thuiswedstrijd dan net dat tikkeltje voordeel oplevert om de balans naar onze kant te doen overslaan.

Carl P (tekst en foto, 30/9)

Een schot in de roos, de eindezomerbarbecue van HLWM. 43 aanwezigen, veel en lekker eten, een uniek kader, weergoden die ons vrij gunstig gezind waren, een plons in het zwembad en ambiance.

Een doodlopende straat in Bonheiden was het decor van de bbq van HLWM. Een decor met een grote partytent, dito tafeltjes, gasbranders om ons warm te houden, een uitnodigend openluchtzwembad met water van 28 graden, personeel in livrei om ons te bedienen, een warme dansvloer… Het decor van de zoveelste bbq van HLWM was af.

De opkomst 43 mannen: van 26 jaar tot in de zeventig. Heel veel bekende gezichten, maar ook mensen die we graag meer zouden zien (doen en komen!). Startuur: 18 uur, einduur: 1.30 uur. Wat stond er op het menu: glaasje bubbels of sinaasappelsap bij de aankomst, drie of vier soorten ge-bbq’de vis als voorgerecht, en vier verschillende soorten vlees als hoofdgerecht. Vergezeld van creatieve salades, broodjes… Nagerecht: Magnum-ijsjes. Het geheel overgoten met all-you-can-drink wijn, cola, bubbels…

Op vraag van onze gastheren Jan en Antoine was iedereen – ter herdenking van 50 jaar Stonewall (het begin van de homo-emancipatie) – in min of meerdere mate in het blauw gekleed. Dankzij dat blauw viel het blauw van de kou wat minder op. Al was het in de grote partytent lekker warm. Een ander groepje is gedurende een groot deel van de avond bij de bbq blijven staan. Al moesten we soms wat doordraaien, wegens te warm op rug en poep (ook al van de kok en het opdienend personeel).

En dan was er dat zwembad, uitnodigend diepblauw en feeëriek verlicht. Zouden we…, zouden we niet…? Wie durft? Maar toch niet naakt… ‘Ik heb wel geen zwembroek mee!’ ‘Vraag er dan een aan Antoine of Jan.’ Uiteindelijk zijn de twee jongsten (26 en 30) erin gedoken, mét zwembroek aan. Naar het schijnt was het heerlijk. Arco Iris was hun exotische speelvriendje in het water. Het water was dan wel 28 graden, de luchttemperatuur boven dat water was, zo laat op de avond, een magere 15 graden of zo. Heel snel eruit, vlug een grote badhanddoek om zich heen geslagen, en voor de gasbranders en elektrische verwarming gaan staan. Om te drogen, maar eerder nog om warm te blijven.

Het gros van de aanwezigen heeft uren in de partytent zitten praten, over de voorbije zomer, het leven, hun werk, de gemaakte reizen, HLWM,… Een ander, kleiner groepje, waagde zich aan danspasje binnenshuis. En af en toe trokken mensen van het ene naar het andere.

Het was goed. Rond 1.30 uur gingen de laatsten naar huis, onder wie ondergetekende. Goed? Het had niet beter kunnen zijn. Bedankt Jan en Antoine.

Carl P (9/9/2019) (tekst en foto’s) en Kurt B (foto’s)

 

 

 

 

Drie dames van Mavoc, twee volleyballers van Hofstade-Zemst (van wie een ook bij GVM speelt), de ouderdomsdeken van GVM en de coach van GVM. Dat was de bonte mix van zeven spelers die op zaterdag 29 juli onverwacht de finale haalden op een uitgeregend beachvolleybaltoernooi op de Mechelse Grote Markt. 

In tegenstelling tot de voorgaande jaren, toen de samenstelling van de ploeg slechts een klein beetje verschilde, begon het toernooi voor GVM Maneblussers zeer sterk. Alle poulewedstrijden werden gewonnen, sommige met erg grote verschillen in de puntentelling.

Aan het einde van de poulefase stond onze ploeg op de 2^de plek op een totaal van 36 deelnemende recreatieve ploegen. Tijdens al onze poulewedstrijden regende het amper. Het was alsof ook de weergoden, naast de goden van de loting, ons goedgezind waren, terwijl er tijdens de andere wedstrijden vaak regen viel. En niet te vergeten: een regenpauze van 45 minuten, toen het haast aan het stormen was.

 

Nagelbijters

De kwartfinale en de halve finale waren nagelbijters van wedstrijden, waarbij beide ploegen elkaar waard waren en de scores dat ook aangaven. We wonnen twee keer met slechts enkele punten verschil. De bonuspunten die we kregen omdat bij GVM tijdens elke match drie vrouwen op het veld stonden – twee vrouwen waren verplicht – waren gerechtvaardigd. 

Ook de finale was een spannende en natte affaire. Uiteindelijk trok Het Familieploegske, ook met drie dames in de ploeg, aan het langste eind. Al kon het ook de andere kant op gegaan zijn, want ook nu was het verschil 1 of 2 punten.

Chips

Op de prijsuitreiking kreeg GVM na vier of vijf deelnames eindelijk waar het al die jaren van droomde: een beker. Ook in het prijzenpakket: een set knalroze T-shirts en een doos vol ‘oven baked chips’ van een erg bekend chipsmerk. 

Nadien zijn enkele spelers nog Italiaans gaan eten om nog wat te kunnen napraten over de voorbije dag. Het was ondanks de regen een erg prettig toernooi.

Björn VDB (tekst) en Walter P (foto’s) (31/7/2019)

Na twee jaar met te weinig water kon HLWM eind juni eindelijk nog eens gaan kajakken. De ex-Pink Devils, aangevuld met enkele nog spelende leden die er van in het begin bij waren, trokken voor een lang weekend naar Luxemburg. En Gay Volley Mechelen is aan het beachvolleyballen geslagen.

Kajak

Als het in België warm is, is het warm. De vorige twee edities van de kajaktocht sneuvelden door de hittegolven. Dit jaar zijn we vroeger gaan kajakken. Toen eerder die week het bericht kwam dat het kwik zou stijgen naar 35 graden… Gelukkig was het in Hotton bewolkt en dus koeler dan in de rest van het land.

We (Hendrik, Carl en Koen, Jonathan en Björn, Bart en Brent – een Amerikaan) kwamen samen op zondag 23 juni om 10 uur aan het Rodekruisplein in Mechelen. Hendrik was net de zool van zijn sandaal kwijt. Gelukkig was AS Adventure open.

De zon was op dat punt van de dag nog genadig. Maar het zou warmer worden. Factor 30 tot 50 en het smeren kon beginnen. De tocht ging van Hotton naar Noiseux, over de Ourthe, 12 km. We kregen de instructies om tweemaal rechts te houden en aan de omgevallen boom links te houden, omdat we anders zouden stranden. 

Hoewel er volgens de uitbaters genoeg water was, was het bij momenten toch zwoegen. Tot op het punt dat uitstappen de enige optie was. De boot van mijn Team Texas had ook water gemaakt. We moesten in volle rivier de boot omdraaien. Een van onze peddels viel in het water en dreef weg. Dus achter de peddel aan. Het was een strijd om het ding te pakken te krijgen. En de terugtocht naar de kajak, stroomopwaarts dus, viel vooral op de diepere stukken niet mee. Weer bij de boot was Team Texas klaar om verder te gaan, de richting die de paddel was uitgedreven… Om te rotten ben je dan. Ach wel ja, dan ben je tenminste afgekoeld.

De kajaktocht duurde drie uur. De rit terug naar Hotton ging langs de rivier. Toen werd het ons duidelijk hoe ver we eigenlijk hadden gekajakt. ‘Hebben we echt zoveel gekajakt?’, viel in het busje te horen. 

De tocht was gedaan, maar het feestje nog niet. We wandelden het dorpje in op zoek naar een dorstlesser. Het café in de buurt van het cultureel centrum was zo vriendelijk om ons een plaats voor een garagepoort te gunnen, zodat we in de schaduw konden zitten. En we kregen honger. 

In de dorpskern was er een dorpsfeestje. Daar hadden ze enkel snacks. Dan maar op zoek naar een restaurant. Overal kregen we te horen: ‘Dat is pas vanaf half zes mogelijk.’ Het was toen rond 16 uur. Zelfs de frituur was dicht. We belandden uiteindelijk in Made in Famenne, waar ze ons wel wilden bedienen, op voorwaarde dat we wachtten tot half zes… We zijn blijven zitten.

Moge de weergoden bij de volgende editie iets genadiger zijn en wat meer regen over België strooien in de weken die de kajaktocht voorafgaan. 

Pink Devils

Een week later trokken 13 ex-Pink Devils – en nog enkele actieve Pink Devils van het (bijna) eerste uur – voor een erg lang weekend (van donderdag tot zondag) naar Gouvy in de provincie Luxemburg. Mooie, afgelegen boerderij. Vrijdag zonnen en zwemmen in het meer van Bütgenbach. Voor de geplande paintball was het te warm.

Zaterdag naar Luxemburg-stad. Eerst een uitgebreide aperitief bij Bob M, die er woont. Dan naar het centrum voor een wandeling. Maar het was er zo warm… Onze hoofdbekommernis: waar is er een terras in de schaduw. In de late namiddag met de groep naar een escaperoom getrokken. Zes man in een gevangeniscel, zes man in een laboratorium. Binnen het uur waren we buiten. ’s Avonds lekker diner. Zondag een paar kilometer gaan stappen, zoals de Nederlander in het gezelschap steeds weer herhaalde.

Het Pink Devils-weekend, een organisatie van Joris en Ad, is stilaan een traditie. Blijven organiseren, jongens.

De actuele groep Pink Devils trekt in de loop van deze week naar Rome voor de Eurogames, de Europese kampioenschappen sport voor holebi’s. We treden er aan met een eigen ploeg van 14 man. Hou deze website in de gaten voor foto’s en verslagen.

Gay Volley Mechelen

GVM zit sinds eind juni in vakantiemodus. Dat betekent beachvolleyball op de gloednieuwe terreinen van IHAM achter het station. Gelukkig is het iets minder warm dan de voorgaande jaren. Maar zonder liters water red je het toch niet.

Aangenaam volleyballen van 19.30 uur tot zonsondergang. Walter als scheidsrechter, de anderen alles gevend. Anders dan in zaal moet je rekening houden met de sterkte en de richting van de wind. Ook anders dan in zaal, buiten kan je ervan profiteren om tijdens het volleyballen een mooi kleurtje te krijgen.

We blijven tot en met 1 augustus beachen. Ondertussen doen we ook nog mee aan het jaarlijkse Onder den Toren-volleybaltoernooi. Jullie mogen altijd komen kijken of, wat beachvolleybal betreft, meedoen.

Teksten: Bart V en Carl P (8/7/2019) Foto’s: Hendrik, Carl en anderen.

 

Een absoluut verdiende 2-0, de uitslag van de voetbalwedstrijd tussen de Pink Devils tegen en in Boom. Eigenlijk had het 4-0 kunnen zijn. De Devils stonden er en domineerden de wedstrijd van het begin tot het einde.

Vrijdag 17 mei, de Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie (Idahot). Naar jaarlijkse traditie spelen de Pink Devils die dag een wedstrijd tegen een gemeenteploeg van Boom. Nog naar jaarlijkse gewoonte: een te winnen wisselbeker, veel volk (150 Bomenaren en supporters voor de Pink Devils, onder wie mensen van HLWM en GVM), gratis friet en gefrituurde snacks, een dj en drankbonnen voor de Pink Devils achteraf.

Het was behoorlijk fris om te kijken, maar waarschijnlijk goed om te spelen. De staat van het veld had beter gekund. ‘We doen er geen kosten meer aan, want we gaan hier twee kunstgrasvelden aanleggen’, viel bij de gemeente Boom te horen. En het was allemaal heel erg officieel: drie scheidsen, een officiële aftrap door de Boomse schepen van Diversiteit. Fotografen… De Pink Devils mochten zich even hun Rode collega’s wanen.

Twee keer 45 minuten. De eerste helft had wat weg van de paar windmolens op de achtergrond: heel langzaam draaiend. Maar de Devils hadden wel een totaal veldoverwicht. 80 procent van de tijd werd op de kant van Boom gespeeld.

De tweede helft, en zeker de laatste 30 minuten, schoten de Pink Devils wakker. Boom had niet veel verhaal meer. Bij het affluiten van de wedstrijd stond 2-0 op het bord. De doelpunten waren het werk van Jente, onze jongste speler, en Enoch. De laatste was een perfect gezette lop waarop de keeper van Boom zich totaal verkeek.

Op paal

Eigenlijk had het 4- of 5-0 kunnen zijn. Want Dries plaatste een afstandsschop op de paal. Ook Jente en Enoch, de voorlinie, wisten een bal binnen het kader te trappen, maar de doelwachter van Boom stond in de weg.

De tweede helft werd wel ontsierd door een zware botsing tussen onze doelwachter (Kevin) en een aanvaller van Boom. De onnodig zware charge van de speler van Boom werd beloond met een gele kaart. Onze keeper hield er een gebroken sleutelbeen aan over (zat tot middernacht op spoed in Reet) en acht weken harnas.

Nog aanwezig op de wedstrijd: Nourdin, de eigenaar van de Red & Blue in Antwerpen en de sponsor van de Pink Devils. Nourdin heeft onlangs twee nieuwe outfits voor de Devils gefinancierd. Gisteren speelden ze in het zwart, met een paar witte biesjes. Nog eens bedankt Nourdin voor de volgehouden sponsoring van de Pink Devils, die de voorbije jaren zwaar vernieuwd en verjongd zijn.

De volgende grote afspraak zijn de Europese kampioenschappen in Rome midden juli. De Pink Devils trekken er met een volledige eigen ploeg naar toe. Ze zetten een bijna 20 jaar oude traditie voort die de Devils bracht in Sydney (Australië), Montréal (Canada), Londen, Parijs, Barcelona, Utrecht, Amsterdam, Keulen, München, Kopenhagen, Milaan…

Carl P (18/5/2019)

 

 

 

‘In Mechelen moet iedereen zijn of haar liefde kunnen uiten. Hier is geen plaats voor discriminatie op grond van seksuele voorkeur.’ Dat zei Gabriella De Francesco, de nieuwe schepen van Diversiteit en Gelijke Kansen van Mechelen naar aanleiding van de Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie (IDAHOT). Mechelen kleurt een weekje regenboog.

Op zaterdag 11 mei werd aan het stadhuis naar jaarlijkse gewoonte de regenbloogvlag gehesen. Dat gebeurde in aanwezigheid van de schepen en vertegenwoordigers van HLWM en het Huis van de Mens. In een persmededeling onderstreepte De Francesco: ‘Ik ben er mij van bewust dat holebi’s en transgenders vandaag nog al te vaak nagekeken of nageroepen worden op straat. De komende jaren ga ik dan ook werk maken van een regenboogbeleid voor de stad’, zei de schepen.

HLWM-betuurslid Jan Huygens maakte de vergelijking tussen holebi-t-zijn in de jaren zeventig/tachtig en vandaag. ‘We zijn in twee generaties gekatapulteerd van het steentijdperk naar de 21ste eeuw.’ Volgens Huyens zijn er geen grote problemen meer met met de autochtone holebi’s. Oudere en getrouwde holebi’s uitgezonderd. ‘Maar voor de transgenders is nog werk aan de winkel.’ Net als voor allochtonen.

Regenboogzitbank

Het hijsen van de vlag voor de gevel van het stadhuis kreeg een vervolg aan de andere kant van de Grote Markt, voor de Babbelkroeg, het gebouw van HLWM. Daar stond een zitbank, mooi in regenboogkleuren geschilderd door Dirk R. Met de schepen erbij plaatsten we de bank midden in de weg – achter het beeld van Margareta van Oostenrijk – om er tientallen foto’s te maken.

Leuk was toen een Spanjaard en zijn Belgische vriend – beiden wonend in Brussel en op bezoek in Mechelen – ons bezig zagen en bij ons groepje kwamen staan.

Afsluiten deden we met een receptie in de Babbelkroeg zelf. Van 14.30 uur tot na 16 uur. Een dertigtal mensen, onder wie de schepen en andere politici en opmerkelijk veel vrouwen, genoten er van een hapje en een tapje. Van een leuk gesprek, van het schitterend uitzicht op de Grote Markt…

De dag was vroeg begonnen voor Dirk, Kenny, Bjorn, Daisy, Kris, Joke… Zij deelden vanaf de vroege uurtjes buttons en andere regenbooggadgets tijdens de zaterdagse markt uit. Nadien bemanden zijn een tafel voor de Bab waar mensen informatie konden krijgen, waar regenboogveters verkocht werden, waar affiches hingen… Er zijn toch wel wat mensen langs gekomen, zei Dirk.

Regenboogzebrapad

Het hijsen van de vlag was het begin van een drukke roze week in Mechelen. Op vrijdag 17 mei wordt het zebrapad op de IJzerenleen ter hoogte de Vismarkt in een regenboogjasje gestoken. ‘De kleurrijke strepen in het centrum van de stad herinneren ons aan het zinloze geweld dat er nog elke dag is’, zegt De Francesco.

Mechelen krijgt er ook een paar regenboogbanken bij, na die in de Kruidtuin, die vorig jaar werd ingehuldigd. Voor de Babbelkroeg komt een permanente regenboogtafel. Een tweede regenboogbank wordt de komende dagen op diverse plaatsen in Mechelen opgesteld in de hoop dat mensen er selfies gaan maken.

Los van de reizende bank zijn er nog drie permanente regenboogbanken bijkomen: die voor de Babbelkroeg en twee in het Tivolipark.

De Mechelse bibliotheek zal een week lang aandacht besteden aan de holebi-t-gemeenschap. De ruime collectie – ik weet waar ik over spreek – wordt in het voetlicht geplaatst.

Komende vrijdag 17 mei spelen de Pink Devils, de Belgische homovoetbalploeg met Mechelen als thuisbasis, hun jaarlijkse wedstrijd tegen en in de gemeente Boom. Aftrap om 20 uur, met gratis frieten en dj. En zaterdag is er natuurlijk de Pride. Geniet van jullie feestweek.

Carl P (13/5/2019, tekst) en foto’s Carl P, Jan H en Dirk R

Ons weekend in de geboortestad van de ‘koe die vergeten was dat ze ooit een kalf was geweest’, in het favoriete verblijfsoord van een koning die zijn Britse krant het liefst gestreken las en in de thuisbasis van de enige Belgische Nobelprijswinnaar voor de vrede was een topper. De HLWM-driedaagse in Oostende laat zich samenvatten in twee woorden: heerlijk en koud.

Vrijdag 3 mei, inchecken in het Princess-hotel. Trendy kamers op 100 meter van het strand. Aperitiefje – cava – in een bar, eerder een manier om de barre en winderige straten van Oostende achter ons te laten. ’s Avonds uitgebreid diner in een leuk restaurant in hartje Oostende.

Daar kregen we het gezelschap van vier leden van OHO, Oudere Homo’s Leuven. Ons mooi gemengd aan tafel en wat ervaringen en do’s en don’ts uitgewisseld met betrekking tot HLWM en OHO.

Even onze Grindr opgezet. ‘Hè, de dichtstbijzijnde homo zit op 3 meter.’ Even rondgekeken in het restaurant. Wat bleek? Het was de kelner die ons al een paar uur van eten en drank voorzag. Michael, 27 jaar uit Oostende. Vriendelijke jongen. Was wel grappig toen we hem via Grindr een bericht stuurden. We hebben net niet onze koffies via Grindr besteld.

Homobar

De avond is geëindigd in de Valentino’s, naar het schijnt de enige resterende homobar van Oostende. Pintje, wijntje, frisdrank. Wat rondkijken en bekeken worden. Best aangenaam. Een beetje vergelijkbaar met onze eigen Babbelkroeg, maar dan donkerder, met meer nadruk op de muziek en met een darkroom. 

Zaterdag. Om 9 uur ontbijt. Om 10 uur stond de gids in de lobby van ons hotel. Met tien man – acht leden van HLWM en twee van OHO – stonden we klaar voor de wandeling ‘Koning Leopold II en Oostende’. Een hele goede gids. Leuke anekdotes over Leopold II die via stromannen hele stukken strand in Oostende opkocht om er een casino, een renbaan, gaanderijen en een koninklijke villa op te bouwen. Over de geheime ondergrondse gang tussen de koninklijke villa en het huis van zijn te jonge maîtresse Blanche Delcroix.

Oostende beleefde tussen 1890 en 1914 zijn glorietijd. Koningen en keizers kwamen er Leopold bezoeken. De sjah van Perzië bracht zelfs zijn 300 vrouwen mee, voor wie een hotel grondig werd aangepast.

Maar koud dat het was op de dijk! Ik had spijt dat ik mijn muts en handschoenen niet bij had. De woorden van de gids werden soms letterlijk weggeblazen door de harde wind.

James Ensor

’s Middags lunchen in het restaurant waar Michael overdacht werkte. Vandaar naar Mu.Zee voor een tentoonstelling over leven en werk van de Oostendse schilders James Ensor en Leon Spilliaert. Luc werkte zijn eigen alternatieve programma af: 19 km joggen op de dijk.

Paar uurtjes maffen om dan met zijn achten te dineren in La Petite Crevette in de havenkom. Cava, wijn, vlees, vis, garnaalkroketten, ijs… Het ging allemaal vlot binnen. Ondertussen hebben we een erg boeiend gesprek gevoerd. 

’s Avonds laat, ’s nachts opnieuw naar de Valentino, waar de HLWM’ers Dirk en Marc, die vaak in Oostende zitten, ons een bezoekje brachten. Sommigen, Jan en Antoine, hebben het in de Valentino een pak langer uitgehouden dan anderen (ondergetekende en zijn vriendje). De aanwezige matroos ging vrij vlot uit de kleren. De mist spuiende machine en de paal in het midden van de dansvloer deden de rest.

Zondagochtend. Ontbijt, inpakken en met de auto naar Raversijde, naar het domein van de voormalige prins-regent Karel (1944-1950). Zijn vissershuisje, waar hij zijn oude dag schilderend doorbracht, staat er nog. Maar veel belangrijker is de aanwezigheid van een ferm stuk Atlantikwall, die tijdens de Tweede Wereldoorlog een invasie vanuit het Verenigd Koninkrijk moest verhinderen.

Bunkers

Nooit een schot gelost, nooit een bom moeten incasseren. De Duitse bunkers en loopgraven zien er na 75 jaar uit alsof ze gisteren gebouwd waren. Sommige met een prachtig uitzicht over het strand, speurend naar de Britten die nooit zouden komen. Kanonnen klaar voor de actie. Andere diep onder de duinen. Moet een van de best bewaarde stukjes Atlantikwall in heel Europa zijn. Met dank aan prins Karel, de broer van koning Leopold III, die zich radicaal verzet heeft tegen de afbraak van de bunkers.

Veel bunkers zijn heringericht zoals ze er 75 jaar geleden uitzagen, met bedden, refters, keukens, ziekenboegen, wapens, communicatiemiddelen en vooral veel goed ogende poppen. Als je ooit in de buurt van Oostende komt, zeker eens doen.

Huiswaarts

Rond 15 uur nog gauw wat gegeten op het domein van Raversijde om dan huiswaarts te keren. Meer dan geslaagd en absoluut voor herhaling vatbaar. Met dank aan Jan en Antoine voor de organisatie.

PS. Nog even over de eerste paragraaf van dit artikel. ‘De koe die vergeten was dat ze ooit een kalf was geweest’ was Liliane Baels, de in Oostende geboren tweede vrouw van Leopold III, die in Oostende niet bepaald geliefd was. De Nobelprijswinnaar was de uit Oostende afkomstige minister Auguste Beernaert. En Leopold II las zijn Britse Times het liefst strak gestreken.

Carl P (8/5/2019)