Uncategorized

Dat mannelijk naakt mooi is, wisten we al langer. Maar ‘Mannelijk Naakt’ was subliem. Een kleine 40 man hebben van de eerste tot de zeventigste minuut zitten gieren tijdens een privévoorstelling van deze theatermonoloog in de Bab.

Zegt het ene schaap tegen het andere: ‘Waarom ben je vandaag zo trrrrraaaaaggggg?’ Antwoordt het andere schaap: ‘Ik was vroeger lam.’

De toon was meteen gezet toen acteur Maarten Mylemans op zaterdag 2 december even na 20 uur de ‘scène’ in de veranda van de Babbelkroeg bestormde voor een vierde en laatste voorstelling (na Antwerpen en Leuven) van ‘Mannelijk Naakt’.

Die scène was de rommelige kamer van een jonge, wat nichterige homo. Een tafeltje vol prullaria, een luie zetel van IKEA, een hangrek met wat kledij, slippers en schoenen met gouden veters. Dat was de setting van een dik uur dol plezier.

Maarten – homo en midden dertig – is na vele jaren weer single, en op zoek naar een nieuw vriendje. Die zoektocht loopt vandaag veelal via datingapps, Grindr op kop. Maarten installeert Grindr op zijn smartphone, met wat foto’s van zichzelf erbij. En wacht op de reacties. Zijn ambitie: slet worden. Zijn wapen: 2.000 condomen, zijn charme, (denkt hij toch), en zijn mooie lijf.

‘Te veel een vrouw’

Maar het daten is moeilijker dan gedacht. Bij de eerste date, een Spanjaard, krijgt hij de deur op de neus, wegens ‘te veel een vrouw’. Bij de tweede raakt hij al wat verder, maar als de date Maartens p.n.s vergelijkt met de fake foto ervan die hij naar de date had doorgestuurd, valt Maarten door de mand. Einde date. Maar zeker niet einde verhaal…

Voor wie Grindr wat kent, is Maarten er bijzonder goed in geslaagd de realiteit, de oppervlakkigheid en de vleeskeuring van Grindr in beeld, woord en zang te brengen. Voor wie Grindr niet kent, zal het een oogopener geweest zijn.

.

Prachtig was ook de interactie van Maarten met de mensen op de eerste rij, van wie sommigen letterlijk mee mochten gaan ‘spelen’ op de scène.

Maarten vertelde me achteraf dat een deel van de theatermonoloog gebaseerd is op zijn eigen ervaringen op de ‘vleesmarkt’. Want hij is wel degelijk op zoek. Voor wie interesse heeft, hij is nog steeds single. Zijn contactgegevens zijn tegen een fikse betaling bij ondergetekende te verkrijgen…

Champagne

Niets dan 40 blije gezichten achteraf. Een lang en luid applaus, een fles champagne en veel positieve commentaren. We hebben meteen gepolst wanneer Maartens nieuwe productie er komt. Een tweede privévoorstelling in de Bab staat nu al vast.

Ook een woord van dank aan Jonen, een van de volleyballers van Gay Volley Mechelen, voor de technische ondersteuning de avond zelf en voor het meewerken aan het script en de zang in de maanden voordien.

Proficiat mannen, het was absoluut top.

Carl P (3/12/2017)

Wist je dat 1 op de 20 homomannen seropositief (hiv) is? En wist je dat ‘prep’ beter beschermt tegen hiv dan een condoom?

Het waren een paar van de opmerkelijke uitspraken op zondag 26 november, toen HLWM naar aanleiding van de welzijnsweek een infomoment organiseerde in samenwerking met De Schakel, Sensoa en Genderflux. Een 25-tal mensen vonden de weg naar de Babbelkroeg.

De namiddag viel uiteen in twee delen. Het eerste ging over hiv, seksueel overdraagbare aandoeningen (soa’s) en prep, een preventief middel tegen hiv-besmetting. Deel twee focuste op gender en genderdiversiteit.

 

Marc Sergeant van Sensoa tekende voor het eerste deel. Aan de hand van tien ‘wist je datjes’ ging hij dieper in op de problematiek van hiv en soa’s. De vele vragen – getriggerd door de gedurfde stellingen – getuigden van een grote interesse.

Controverse

Het tweede deel werd op een ietwat andere wijze gebracht door Aaron van Genderflux. Daarbij was het eerder een ‘akkoord’ of ‘niet akkoord’ met bepaalde stellingen. Hoewel enkele stellingen bij de aanwezigen weinig controverse ontlokten, viel het op dat bij andere de verdeeldheid veel groter was dan je op het eerste gezicht zou verwachten. We zijn immers allemaal perfect op de hoogte van deze thema’s, toch?

Enkele stellingen die aan bod kwamen: transgenders hebben een verminderd risico op soa’s, als transgender verander je je seksuele voorkeur, 2 à 3 procent van de bevolking is transgender. Sommige van die stellingen waren voldoende controversieel om een stevig debat los te weken.

Met een opkomst van een 25-tal deelnemers, waarbij de reacties nadien veelal zeer positief waren, mogen we spreken van een geslaagde namiddag. We gaan zeker bekijken hoe we deze problematiek blijvend kunnen opvolgen.

Voor meer info over prep: https://www.seksualiteit.be/soas/bescherming/prep-en-pep

Kenny VG (3/12/2017)

In deel I van ‘Verzwegen verlangen’ – gepubliceerd in de laatste HLWM Info – zagen we hoe de houding tegenover homo’s in België wijzigde van strenge vervolging en vaak terechtstelling (middeleeuwen tot 17de eeuw) naar doodzwijgen in de 18de en de eerste helft van de 19de eeuw.

Vanaf 1870 treedt een medicalisering van de homoseksualiteit op. Ze evolueert van een moreel verwerpelijk gedrag naar een wetenschappelijke toestand, die ziekelijk, abnormaal en aangeboren is. De toonaangevende Duitse psychiater Richard von Kraft-Ebing schrijft in 1901: ‘Homo’s verdienen medeleven, en geen verachting, net zoals elke andere misvorming of functionele stoornis.’ De psychiaters pleiten voor een decriminalisering van de homoseksualiteit, want hoe kan je iets bestraffen dat aangeboren is?

Dat pleidooi ligt aan de basis van groepen die lobbyen om homoseksualiteit uit het strafrecht te halen. In België was dat al zo sinds de Napoleontische tijd. De eerste homorechtenbeweging ziet in 1897 het licht in Duitsland, een initiatief van Magnus Hirschfeld (foto). Nadien volgen Frankrijk, Nederland en het Verenigd Koninkrijk. In België blijft het oorverdovend stil: geen studies, geen congressen. Niets.

Toevluchtsoord

De opkomst van extreemrechts in Duitsland en Italië leidt in de jaren 1930 tot een nieuwe vervolging van homo’s. België en Brussel zijn een veilige haven, een toevluchtsoord voor wie het te warm onder de voeten krijgt, onder meer dankzij het feit dat homo’s geen prioriteit van de Belgische politie zijn.

Een laatste opflakkering van de vervolging in België vindt plaats in de jaren 1950. Daar zijn twee redenen voor. Ten eerste, het communistische gevaar. Homo’s werden beschouwd als een makkelijk slachtoffer van afpersing door de communisten. Vooral homo’s op gevoelige plekken in de samenleving moesten nauwlettend in de gaten worden gehouden. Ten tweede stelde de psychiatrie dat de homoseksuele voorkeur tot de tienerjaren niet vastlag. Dus moesten tienerjongens – over lesbiennes werd al die tijd niet gesproken – tegen volwassen homo’s beschermd worden.

Om die reden wordt in 1965 artikel 372bis aan het Belgische strafwetboek toegevoegd. Dat maakte homoseksuele handelingen tussen volwassenen en jongens tussen 16 en 18 strafbaar. Voor hetero’s lag de seksuele meerderjarigheid op 18 jaar.

Zo wordt Will Ferdy in 1969 nog veroordeeld tot een boete van 2.000 frank (50 euro) wegens bepaalde contacten in de duinen van Blankenberge.

Het beu in de kast te moeten zitten, doet Ferdy (1927) in 1970 zijn coming-out op tv. Dat veroorzaakt ophef. Sommige pastoors verbieden hun parochianen nog naar zijn muziek te luisteren.

Artikel 372bis werkt als een rode lap op een stier op de beginnende homobeweging, die sinds de jaren 1950 voet aan de grond in België had gekregen, denk maar aan Suzanne Daniël. Om aanvaarding door de maatschappij te versnellen, spreekt de beweging niet langer of ‘homoseksualiteit’ (te veel de nadruk op seks), maar wel op ‘homofilie’.

Ondertussen vindt ook een verschuiving plaats in de hulpverlening aan homo’s: van hulp om van de geaardheid af te geraken naar hulp om die te aanvaarden. Dat proces is niet langer het monopolie van de medische/kerkelijke wereld. Steeds meer homo’s en lesbiennes beginnen elkaar te helpen. In dat proces speelt de criminoloog Steven De Batselier een belangrijke rol.

Marxistisch vaarwater

De eerste lesbiennegroepering ontstaat in 1972. In 1977 wordt met overheidsgeld de Federatie Werkgroepen Homofilie (FWH) opgericht. De holebibeweging belandt wel in links, vaak marxistisch vaarwater.

In de jaren 1980 komt de terugslag. De aidscrisis, de opkomst van het Vlaams Blok en de economische crisis verkleinen het draagvlak in de maatschappij. Een kleine overwinning is wel de afschaffing van artikel 372bis in 1985.

In de jaren 1990 volgt het herstel van de crisis van de jaren 1980. Na de federale verkiezingen van 1999 belanden de christendemocraten in de oppositie en komt een paarse regering tot stand. De ene na de andere positieve wet raakt door het parlement: partnerschapsregeling (1999), antidiscriminatiewet (2002), homohuwelijk (2003, tweede land in de wereld), adoptieregeling (2006).

Nu de discriminatie zo goed als voorbij is, wordt het wel moeilijker om holebi’s te mobiliseren. Het is dan ook de periode van het ontstaan van themagroepen: sportende holebi’s, ouders van holebi’s, allochtone holebi’s…

De holebiwereld raakt stilaan wel gecommercialiseerd, verburgerlijkt, geïnstitutionaliseerd en te afhankelijk van overheidssubsidies.

De auteurs van ‘Verzwegen verlangen’ – vier academici (historici) en een homoactivist – eindigen met een waarschuwing: ‘De recent verworven rechten van seksuele minderheden zijn een fel bestreden, kostbaar en vooral erg fragiel goed.’ Als aanmaning om alert blijven kan dat tellen.

Een vlot lezende en boeiende aanrader, waarvan we de laatste hoofdstukken zelf actief hebben meegemaakt.

Wannes Dupont, Elwin Hofman en Jonas Roelens – Verzwegen verlangen. Een geschiedenis van homoseksualiteit in België – Uitgeverij Vrijdag, 2017, 300 blz.

Carl P (23/11)

Gay Volley Mechelen (GVM) scoorde afgelopen zaterdag goud in de C-divisie van de Brilliant Games in Antwerpen.

Er was eens een Antwerpse diamant die uit Mechelen werd gestolen. Vorig weekend vond een wedstrijd plaats tussen de twee rivaliserende steden om dat kostbare juweel terug te winnen: de Brilliant Games in Antwerpen.

Mechelen bokste een team van superhelden in elkaar, BOMBA genaamd. De opdracht: de trofee weer naar huis brengen. De ploeg bestond uit Johnny Torch (Jonathan), Mr. Bombastic (Björn VDB), Akilla (Aki, Finland), Super Mario (Andrea, Italië), The Viking (Erik), SamurChai (Chai, Thailand) en Sirena (Bjorn DS).

Sommige helden hadden het moeilijk om tijdig uit bed te geraken. Maar tegen 8.30 uur stonden we zaterdagochtend klaar voor het toernooi. We droegen onze nieuwe en sexy blauw-witte outfit.

.

Een voor een hakten we teams van Luik, Brussel, Antwerpen en Nederland in mootjes. Zonder ook maar één enkele set te verliezen bereikten we de finale. Die speelden we tegen Family Dancing, een team beren uit Zwitserland.

Family Dancing telde maar vijf spelers, maar zag er meer macho uit dan de gemiddelde homoploeg. Was het stress? Was het een verandering van veld? Was het het lange wachten? Of was het de zesde speler die plots bij Family Dancing opdook?

In de finale kwamen we in de eerste set op een 10-2-achterstand. Tot we zeiden: ‘Genoeg is genoeg is genoeg.’ We begonnen te roepen, te lopen, te smashen. We bestookten hen met al wat we hadden. En bedankt voor de supporters.

We wonnen de eerste set met 25-21. In de tweede kwamen we nooit in de problemen. We wonnen die met 25-18.

.

GVM heeft een erg goed jaar achter de rug. Zilver en een vierde plaats in ons eigen Paastoernooi en zilver in Brussel begin september. De derde keer was het goud, voor de gouden GVM-jongens.

De mensen op de tweede foto zijn allen GVM’ers. Sommigen speelden mee met een Antwerpse ploeg.

Bjorn DS (GVM), 6/11

Het was blijkbaar goed, die Allerheiligendag 1 november in de Babbelkroeg. 45 m/v speelden liefst 320 pannenkoeken binnen, of gemiddeld 7,1 stuks per kop.

Hoeveel jaar doen we dit nu al? De pannenkoekendag op Allerheiligen. Zolang ik al lid ben van HLWM, en dat is toch al zo’n 22 jaar. De traditie trekt nog altijd volk aan.

Dit jaar vonden 45 mensen hun weg naar de gelijkvloerse verdieping van de Babbelkroeg. Opmerkelijk was de gesmaakte aanwezigheid van tien mensen van HijZijZo, een holebivereniging uit Turnhout.

De pannenkoekenslag was de aftrap van een erg drukke novembermaand. Er volgen nog twee holebifilms (14 en 20 november), Sensoa/Genderflux (26 november) en de privétoneelvoorstelling van ‘Mannelijk Naakt’ (2 december). Ongetwijfeld zit daar ook jouw gading tussen. Meer weten? Inschrijven? Klik hierboven dan ‘we doen’ aan of bekijk nog eens je mails van de voorbije dagen.

Carl P (3/11)

Wat hebben gallowayrunderen (m/v) en 21 homo’s gemeenschappelijk? Het natuurgebied het Broek tussen Muizen en het Provinciaal Domein De Nekker.

Zondag 1 oktober, een mooie herfstdag. We verzamelen aan het lokaal van Natuurpunt voor een wandeling met gids door het 100 ha grote natuurgebied, eigendom van Mechelen, maar voor een symbolische euro verhuurd aan Natuurpunt. De gids wacht ons op. Wie zijn ons? 21 leden en niet-leden van HLWM, een mooie mengelmoes van ouder en jonger, met enkele nieuwe gezichten. Welkom.

De gids kreeg aardig wat concurrentie van enkele HLWM’ers: een landbouwingenieur en een grote natuurliefhebber. De overigen lieten de klare en boeiende uitleg over zich heen rollen. We hebben zelfs letterlijk van de weide geproefd: peperkruid en iets dat op spinazie leek, maar waarvan ik de naam ben vergeten (ben dan ook een historicus, geen bioloog).

Om massa’s vogels te spotten was het te laat én te vroeg. Te laat voor de trekvogels, zoals zwaluwen, die al op weg naar het warmere zuiden waren. Te vroeg voor de beestjes uit het koude noorden die hier komen overwinteren. Maar onder meer de ooievaars en de aalscholvers waren wel van de partij.

Winterse bontmantel

Tussendoor nog wat stevige galloways. Langharige runderen die in de winter een lange bontmantel krijgen, en waarvan er sommige op het Broek overwinteren. Het voordeel van de galloways? Ze kunnen tegen een stootje, zijn weinig kieskeurig in wat ze binnenspelen en houden de open ruimte van het broek open omdat ze ook jonge boompjes opeten.

En de paddenstoelen…, die schoten als paddenstoelen uit de grond. Het was een lust voor het oog: rode met witte stippels (vliegenzwammen), witte, groene, gele, de ene al giftiger dan de andere. Blijkt dat de vliegenzwammen een zekere filie voor berken hebben, en omgekeerd.

En van laaghangende (30 cm boven de grond) braambessen blijven we voortaan beter af. Die kunnen besmet zijn met de vossenlintworm, een beestje dat je liefst niet in je lijf krijgt. Gelukkig waren we te lui om ons te bukken, en hebben we enkel besjes gegeten die minstens een meter boven de grond hingen.

Omdat het café van Natuurpunt eivol zat, zijn we uitgeweken naar een nabij gelegen café, waar we buiten nog wat gedronken hebben op kosten van HLWM. Bedankt. Een geslaagde namiddag. En… er zijn in de buurt van Mechelen nog wel wat natuurgebieden.

Carl P (4/10)

Homoseksuele thema’s schilderen en toch niet in de cel belanden. Dat was de uitdaging van Britse schilders (m/v) tussen 1861 en 1967.

In Tate Britain in Londen liep tot 1 oktober de expo Queer British Art, 1861-1967. Van waar deze twee jaartallen? Vanaf 1867 stond in het VK niet langer de doodstraf op seks tussen twee mannen, maar wel nog altijd lange gevangenisstraffen. In 1967 werden ook die naar de prullenmand verwezen.

Gedurende die honderd jaar kwam het er dus op neer niet al te openlijke gay thema’s op doek te zetten. De Griekse mythologie (Icarus, Sappho…) leende zich daar perfect toe, omdat je je als schilder kon verbergen achter de façade van een cultuur-historisch onderwerp, terwijl je ondertussen toch maar lekker mannelijk of vrouwelijk bloot aan het schilderen was.

Nog een groot voordeel: met de keuze van de mythologie – een algemeen aanvaard thema, ook bij heteroschilders – gaf je niet meteen prijs of je al dan niet homo was. Van een aantal van de geëxposeerde schilders is nog altijd niet geweten of ze al dan niet queer waren. Toch liepen in die periode enkele van hen tegen de lange arm van de wet. Onder meer Simeon Salomon bracht in de 19de eeuw enkele jaren in de cel door. Sommige van zijn tekeningen zijn erg ontroerend. Zoals ‘The Bride, the Bridegroom and Sad Love’, van een kussend jong heterostel, waarbij de man – onzichtbaar voor zijn vrouw/vriendin – de piemel vasthoudt van een erg droef kijkende jonge man (zijn ex?). (Afbeelding hiernaast)

Celdeur

De schrijver Oscar Wilde, van wie er een prachtig geschilderd portret hing, belandde eind 19de eeuw enkele jaren in de cel wegens een verboden relatie met Lord Alfred Bruce ‘Bosie’ Douglas, een jongere zoon van de markies van Queensberry. De deur van Wildes cel was op de expo te zien. Een bezoeker had er de volgende tekst bij geschreven: ‘Oscar Wilde’s prison door. Locking us up to keep us all in the closet. But we found the keys.’

Opvallend zijn de gelijkenissen tussen de Britse gay kunst en die op het continent. Neem nu de schilderijen van naakte zwemmende of zonnebadende Britse adolescenten van de Brit Henry Scott Tuke (afbeelding hieronder links) en de zwart-witfoto’s van blote Siciliaanse jongens van de Duitse edelman Wilhelm von Gloeden (afbeelding hieronder rechts), beide eind 19de-eeuws.

Veel belangstelling ook voor de Bloomsbury Group, een groep homo- en biseksuele Britten uit de hogere klassen – schilders, schrijvers als Virginia Woolf en Vita Sackville-West, economen als John Maynard Keynes – die in de jaren twintig, dertig van vorige eeuw een grote impact hadden op de Britse kunstscene. Binnen die groep betekenden huwelijksbanden niet meteen dat je geen ménage à trois of andere dingen kon uitproberen. Op de expo hing een schitterend bijna levensgroot schilderij van de schrijfster Vita Sackville-West (afbeelding hieronder links), en een prachtig zelfportret van Gluck (afbeelding hieronder rechts), waarbij je je als toeschouwer voortdurend de vraag stelt of de afgebeelde een vrouw dan wel een man is (vrouw dus).

 

Het hoogtepunt van de expo was vanaf de jaren veertig voorbij. Er hingen dan wel grote namen, zoals Francis Bacon en David Hockney, maar de band tussen de doeken en gay was – zelfs ruim geïnterpreteerd – niet altijd duidelijk. Een grappig ding is nog wel blijven hangen. Een blikken doos met meer dan 200 knopen van militaire uniformen, verzameld door het koppel Richard Chopping en Dennis Wirth-Miller, een kunstenaarsduo. De knopen waren herinneringen aan affaires met soldaten van een kazerne die nabij hun huis in Wivernhoe lag.

Parijs was beter

Een gelijkaardige expo in Parijs (Musée d’Orsay) eind 2013 was veel beter. Die focuste op het mannelijk naakt in de kunst van 1800 tot nu, waarbij ik me bij geen enkel doek de vraag moest stellen wat hangt dat hier te doen. In Tate (Londen) was dat anders. Het is niet omdat de schilder (m/v) homo was dat dat er bij zijn/haar doeken ook vanaf spatte, wat in Tate vaak het probleem was.

Tate is wat verloren gelopen in het te brede uitgangspunt, waarbij ook gefocust werd op queer in de theater- en filmwereld, de literatuur… Parijs was veel meer gefocust  (schilderkunst), maar beperkte zich tegelijkertijd niet tot de Franse kunst, wat Tate wel deed met de Britse.

Als Brussel zich ooit aan een soortgelijke expo waagt, dan is het te hopen dat de curator de mosterd haalt in Parijs en veel minder in Londen. Maar welke curator waagt er zich aan? Afzetmarkt nochtans verzekerd, want best veel volk in Tate Britain in Londen.

Carl P (29/9)

Nadat de kajakuitstap in juni was afgelast – door een tekort aan water om op te kajakken – was het even zoeken naar een alternatieve datum voor ons avontuur op de Lesse.

Zondag 13 augustus was het uiteindelijk zover. Hoewel het zaterdag nog leek alsof het weer ons weerom parten zou spelen – ditmaal door een teveel aan hemelwater – kwam de zon er ’s middags door. Toen iedereen op zijn manier voorbij een watervalletje was geraakt, konden we dus even opdrogen op de oever. Waarna we alsnog nat werden…

Eenmaal aangekomen in Anseremme, stonden ons twee dingen te doen. Ons op een weinig elegante manier omkleden aan de auto en de verbrande calorieën compenseren met frieten. Daarna zakten we af naar Dinant, waar een lokale gids ons inwijdde in de geschiedenis van de stad. Weerom wat wijzer rondden we onze zomerse uitstap af op een terrasje, met het nodige ijs.

Bram H (20/8)