De Pink Devils, de enige homovoetbalploeg van het land, heeft twee nieuwe outfits gekregen van de Antwerpse discotheek Red & Blue.
Een deel van de Pink Devils afgelopen zondag tijdens de rust bij een wedstrijd in Langdorp.
Onze vorige truitjes, wit-blauw, waren na enkele jaren van contact met modder, schuiven op een natte groene grasmat, regen… aan vervanging toe. Trainer Andy H. wist sponsor Red & Blue warm te maken voor de financiering van twee volledige outfits: truitje, short en kousen.
Het moet stilaan de zevende outfit van de Pink Devils zijn in hun 18-jarige bestaan. Feestje binnenkort?
Opvallend zijn het grote aantal nieuwe gezichten bij de Pink Devils, nieuw en jonger. Ben, Mordi, Andy en Bert zijn stilaan de spelers met de hoogste anciënniteit. Enkele van de nieuwe spelers zijn Jeroen, Dries, Louis, Seppe, Casper, Enoch…
De eerste veldwedstrijd van het jaar – gespeeld onder een prachtige blauwe hemel afgelopen zondag in Langdorp – werd met 6-3 verloren tegen FC Kapelleke.
De komende weken staan nog matchen in zaal (3 maart, De Nekker) en veldwedstrijden in Boutersem (17 maart) en in De Nekker (31 maart) op het programma.
Valentijnskaraoke@babbelkroeg trok op 15 februari opnieuw veel volk: 29 om precies te zijn, van wie een pak jong volk en… twee jonge heterostellen die het daar best naar hun zin hadden.
Vlnr: Jimmy, Evy, Joris, de vriend van Evy en Ruben.
Ik ben de tel wat kwijt, maar ik denk dat de editie van afgelopen vrijdag de derde was. Of het record van 4.30 uur gebroken werd, weet ik niet, want Koen en ik zijn om 2 uur vertrokken. Wegens een weekendtrip naar Spa moesten we die zaterdag vroeg op.
Maar er is opnieuw heeeeel veel gezongen. Op een bepaald moment duurde het minstens een half uur vooraleer een aangevraagd nummer door Wannes gedraaid werd. Een door Ruben aangevraagd duet met mij heeft hij alleen moeten zingen. Het bed was dat moment net iets dringender.
Vlnr: Ruben, Björn, Jimmy en Joris.
Heel opvallend waren de twee jonge heterokoppeltjes die meegedaan hebben: een stel was bevriend met Jimmy, het andere stel kende niemand en niemand kende hen. Journalist – en dus nieuwsgierig als ik ben – heb ik even met hen gepraat. ‘Hoe zijn jullie hier beland.’ Antwoord: ‘Wel, we wonen in het centrum van Mechelen, en we hadden jullie vlaggen al meermaals zien hangen. Via, via hoorden we dat er vanavond een karaoke was. En dus zijn we afgekomen. En we vinden het hier geweldig’, voegden ze er nog aan toe. Bedankt voor jullie aanwezigheid Eva en Wito.
Onze smaak en de hunne verschilde toch wel wat. Bij de vaste klanten komen dezelfde klassiekers elke keer opnieuw terug: de ‘Marie Louise’, ‘Rood’ en ‘La vie en rose’, deze keer dan wel in de versie van Grace Jones, een duet van Dirk G. en mezelf. ‘Leef’ van André Hazes junior deed het ook erg goed. Wito en Eva gooiden het over een veel gedurfdere boeg. Zij zongen dingen die ik niet herkende en die best moeilijk waren.
De optredens varieerden van solo’s, over duetten en trio’s, naar kwartetten en quintetten, zonder dat voor die laatsten voldoende microfoons aanwezig waren. Arno V had dan weer heel wat aanmoediging nodig om zelfs in groep mee te zingen.
Gedronken is er met hopen: drie bakken Maneblusser, bijvoorbeeld. De mini loempia’s en pizza’s en de kippenhapjes gingen gretig over de toog.
Björn en Jelte.
Alleen jammer van die ene lesbienne, niet dat ze niet welkom was, integendeel. Wel dat ze zo alleen was. Ik heb haar met aandrang aangespoord de volgende keer wat vriendinnen mee te brengen. ‘Ik zal mijn best doen.’
Op naar de vierde editie van karaoke@babbelkroeg. Die zal voor ergens in het najaar zijn. Waarschijnlijk rond Halloween.
Zondag10 februari heb ik tegen regel 1 – wees nooit te enthousiast tijdens een HLWM-activiteit – gezondigd. En wees maar gerust: God straft onmiddellijk. Carl ziet alles. Ook een zwak moment. Ik was nauwelijks uit de bunker van Busleyden of het vriendelijke, bijna niet af te wimpelen verzoek kwam om iets te schrijven voor de site.
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand… Groepsfoto in het Hof van Busleyden. Staan niet op de foto: Antoine, Jan, Marc en Roger.
Regel 2: Vraag je niet af waarom er iets geschreven moet worden!
Iedereen die er bij was, heeft een unieke ervaring meegemaakt, die niet gaat veranderen door er achteraf nog eens op gewezen te worden wat je eigenlijk had kunnen zien of voelen. Zij die er niet bij waren, hadden hun redenen om er niet bij te zijn. Begin voor die mensen zo iets als kunst te beschrijven. Zonder beeld!Onmogelijk. Dus antwoord op regel 2: gewoon omdat het hoort.
Regel 3: Maak de situatie duidelijk!
Hedendaagse kunst is al moeilijk genoeg. Ik had de Besloten Hofjes (een beetje de kroonjuwelen van het Hof van Busleyden) al mogen bewonderen op hun thuisfront: de gitzwarte zolder van het zelfde museum. Ze hangen daar uitgelicht als waren het exotische aquaria. Wel tot de rand gevuld. De kastjes hangen propvol met perkamenten rolletjes, gepolychromeerde beeldjes, struikjes, bloempjes, diertjes, amuletjes en reliekjes. Het raarste relict waseen botje van de haan die driemaal kraaide toen Petrus Jezus verloochende. Ik verzin het niet.
Als de Mechelse zwartzuster in de jaren 1500 na een zware dag verplegen in het hospitaal haar cel binnengaat, steekt ze een kaars aan, opent de luiken van haar Besloten Hofje en gaat op haar knieën. Een felgekleurd kitscherig tableau ontvouwt zich voor haar ogen. Een miniatuurwereld in 3D met pailletten en glazen parels die flikkeren in het dansende kaarslicht. Nog net geen discobol, maar toch een aanzet tot. Wat de zuster allemaal dacht of voelde zullen we nooit echt weten, maar lijden (calvarie) en lust (paradijselijke tuin) lagen kort bij mekaar. Zeker als de maagd de mythische eenhoorn tot bedaren brengt op haar schoot.
Een besloten hofje links versus een werk van Berlinde De Bruyckere rechts.
Regel 4: Doe niet te lacherig over moderne kunst – genre: dit kan ik ook!
De werken van Berlinde De Bruyckere heb ik vaker mogen zien.
De dekenmensen: zegt precies wat het is: een anonieme figuur helemaal verscholen onder een deken op de blote voeten na. Mijn petekind woont in Brussel en zei dat ze keer op keer aan die werken van Berlinde moet denken als ze daklozen ziet schuilen tegen de winterkou. Die mensen hebben wel een gezicht.
De paarden in onpaardse houdingen.
Het gigantische omzwachtelde kreupelhout.
De menselijke figuren in was, bewust zonder gelaat.
Google kan zorgen voor de beelden bij deze opsomming.
Ik was dus benieuwd wat de kunstenaar tegenover de hofjes zou plaatsen. Wel ze heeft de hofjes in formaat opgeblazen. De bloemen, weliswaar verwelkt, waren duidelijk aanwezig. De lelie verwijst ook naar een verhaal uit de oudheid waarbij een mooie jongeling een discus in de nek kreeg en het hoofd als een geknakte bloem laat hangen.
Een kunstenaar loopt altijd wat voor de massa uit. Alsof Berlinde de hesjes en de klimaatactivisten van antwoord dient, maakt ze gebruik van simpel recuperatiemateriaal: een opgebroken plankenvloer, repen afgestript behangpapier verschoten door de jarenlange blootstelling aan het licht, lood, ijzer en dekens door tijd en natuur aangevreten.
Regel 5: Zeer belangrijk. Hoop op een goede gids!
‘Zijn jullie de groep van 15 uur?’ Instemmend ‘ja’ uit elf kelen. De gids kan haar verwondering niet binnensmonds houden en gaat verder met: ‘Alleen maar mannen?’ Ontkennen heeft geen zin. Dus wij stamelen van ‘ja’, met een ondertoontje van So what? ‘Oh…niks..gewoon… speciaal’, zei de gids en dook met ons de bunker in.
Een uur was er uitgetrokken voor dit bezoek, maar daar zijn we ruim overgegaan. Geweldige gids. Ze heeft ons doen kijken naar kunstwerken die 500 jaar uit mekaar lagen en die verrassend veel verbanden vertonen. Want hoe rijm je een 1 meter grote penis uit was, vodden, ijzer en hout onder een glazen stolp met een religieuze kijkkast: een goede gids krijgt dit begrijpelijk uitgelegd.
Regel 6: Trek het niet te lang!
In het laatste zaaltje staat het zevende hofje helemaal gedemonteerd klaar om gerestaureerd te worden. In een 4 meter hoge wandkast liggen alle stukjes afzonderlijk opgeslagen en geïnventariseerd. Dan valt pas op wat er allemaal in zo’n hofje zit gepropt. Wat een werk om dit terug in mekaar te puzzelen.
Tegenover die puzzel liggen op een tafel de ingrediënten van de kunst van Berlinde te wachten op de hand van de meester om in een assemblage verwerkt te worden. Een stuk elleboog , een paar handen waar het leven net uit weggetrokken is. Alles in was.
Een volledig gedemonteerd hofje links. De ingrediënten voor de werken van Berlinde De Bruyckere rechts op de tafel.
Regel 7: Paar het leerrijke aan het lekkere!
Aangezien onze gids (hoe goed ook) bezwaarlijk kon doorgaan voor een lisdodde van 32, hebben we ons na het bezoek te goed gedaan aan de taartjes bij Le Pain Quotidien.
En dan volgt nu de obligate slotzin: Het was weer een zeer geslaagde activiteit!!
Geert VH (tekst 18/2/2019) (foto’s: Carl en Berlinde De Bruyckere)
Met veertig waren we voor de nieuwjaarsreceptie van HLWM: de vaste klanten van de Babbelkroeg, wat minder frequente bezoekers en enkele vrouwen. We hebben er 130 broodjes doorgedraaid en een pak cava.
Naar jaarlijkse gewoonte organiseerde HLWM haar jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. Dat gaat, zoals gewoonlijk, gepaard met veel kussen, sandwiches, chips, nootjes en gratis drank tot 23 uur.
Het was een gezellig komen en gaan. En toffe babbels met mensen die we eigenlijk te weinig zien (misschien eens vaker komen?). Of die we in heel lange tijd niet meer gezien hebben. Zo waren er Veerle en Brigitte. Veerle zat een twintigtal jaar geleden mee in de stuurgroep van HLWM. Ik ben met beiden aan het eind van de avond een lange babbel gaan slaan. En ik moet zeggen: jullie zijn beiden toffe madammen.
Hoe laat het geworden is, zou ik niet weten. Want om 2 uur ben ik naar huis gegaan. Maar het was toen lang nog niet gedaan.
Amper 1 van de 545 puntjes in het 88 bladzijden dikke Mechelse bestuursakkoord 2019-2024 gaat over holebi’s en transgenders. Het had meer mogen zijn.
Punt 420. ‘Mechelen voert een actief LGBT-beleid. Het ondersteunt holebi-organisaties en brengt hen in contact met andere verenigingen en scholen. De politie treedt kordaat op tegen elke vorm van homofoob geweld en zorgt voor een adequaat onthaal van de slachtoffers.’
Meer valt in het Mechelse bestuursakkoord https://www.mechelen.be/samen-voor-een-positief-mechelen-defpdf niet te lezen over de LGBT-gemeenschap, die toch goed is voor 4.000 inwoners (5% van de bevolking). Dierenwelzijn bijvoorbeeld is het onderwerp van twaalf aandachtspunten. Niet dat we dierenwelzijn niet belangrijk vinden, maar toch…
Te weinig problemen?
Over wat Mechelen wil betekenen voor andere doelgroepen – allochtonen, kinderen/jongeren, senioren en singles bijvoorbeeld – is veel beter nagedacht. Het lijkt wel alsof LGBT’s door de mazen van het net zijn gevallen. Of hebben we te weinig problemen om er veel aandacht aan te moeten besteden?
Bovendien valt het op dat de focus van paragraaf 420 van het bestuursakkoord vooral ligt op de veiligheid van holebi’s. Over plannen voor de toekomst is nergens sprake. Alsof onze gemeenschap geen andere noden en besognes heeft dan enkel onze veiligheid. Wat met holebi’s in rusthuizen, met homoseksualiteit in de allochtone gemeenschap, met plaatsen om samen te komen…
De Homo- en Lesbiennewerking Mechelen (HLWM) wordt nergens vermeld, terwijl dat voor andere belangengroeperingen niet zelden wel het geval is.
We zijn heel blij met de jaarlijkse subsidie die we van Mechelen ontvangen, en we doen daar wijze dingen mee (vormingen, lezingen, Sensoa, ledenwerking…). Maar het engagement van een stadsbestuur mag toch wat verder reiken dat enkel het schuiven met geld. Niet?
De geringe aandacht verbaast ons nog meer daar Groen voortaan de dominante politieke factor in het stadsbestuur van Mechelen is. Groen bezit 13 van de 25 zitjes van de Open VLD-Groen-M+-meerderheid. Van Groen hadden we meer aandacht voor onze gemeenschap verwacht. We weten waarover praten als we over een paar weken kennismaken met Gabriella De Francesco, de achtste schepen verantwoordelijk voor Diversiteit en Gelijke Kansen én een groene politica.
2018 was een mooi jaar voor HLWM. De Bab draait goed (gemiddeld 100 bezoekers per maand), we hebben meer dan 100 leden, de website trekt veel volk, er is weer keuze uit activiteiten en veel nieuwe mensen vinden de weg naar HLWM. En wat brengt 2019? Je leest het hieronder.
HLWM heeft in 2018 zo’n twintigtal activiteiten georganiseerd, de ene al succesvoller dan de andere. Het meest geruchtmakend was het bezoek van het bestuur van HLWM aan kardinaal Jozef De Kesel, de aartsbisschop van Mechelen-Brussel. De inhoud van het gesprek – een warm pleidooi voor een hartelijker omgaan van de kerk met holebi’s en transgenders – heeft veel aandacht gekregen in de binnen- en buitenlandse pers én veel mensen de weg naar de website van HLWM doen vinden.
Op de jongste bestuursvergadering van HLWM hebben we de lijst van de voorbije 20 activiteiten grondig doorgenomen. Wat we zeker niet meer moeten doen, is bijvoorbeeld zwemmen. Waar wel vraag naar is, zijn de klassiekers (bbq, pannenkoekenslag en Ardennenweekend), maar ook relatief nieuwe activiteiten zoals toneel (Maarten Mylemans), lezingen (Herman Cools) of een stadsweekend (Rotterdam).
Met die informatie in het achterhoofd zet het bestuur enkele nieuwe activiteiten in de steigers. Zo trekken we op 10 februari naar Museum Hof van Busleyden om er de dialoog te bekijken tussen Berlinde De Bruyckere, een van de grootste hedendaagse Belgische kunstenaars, en de Mechelse Besloten Hofjes uit de 16de en 17de eeuw. In april nodigen we een spreker uit. Een natuurwandeling in de omgeving van Mechelen staat eveneens op het programma (onze wandeling in Muizen in oktober 2017 was een groot succes). Mogelijk volgt er nog een tweede wandeling (met gids) later op het jaar.
De datum (31/8) voor de bbq ligt ook al vast. De kajaktocht van 2018 hebben we wegens watergebrek moeten annuleren. We doen in 2019 een nieuwe poging. Om zeker te zijn van voldoende water hebben we twee opties: in de Ardennen, maar vroeger op het jaar (begin juni), of kajakken op de Nete of de Dommel in Vlaanderen, waar we veel minder afhankelijk zijn van de waterstand.
Karaoke
De voorbije karaoke’s waren een vrij groot succes (zowel in aantallen bezoekers en optredens, als in sluitingsuur) en dus voor herhaling vatbaar. Schrijf alvast de Valentijnskaraoke van 15 februari in jullie agenda. En op vrijdag 1 november is er het jaarlijkse pannenkoekenfestijn.
Een groepsfoto voor de bbq in augustus.
We vergeten ook de feestdagen van de holebibeweging niet. De Internationale Dag tegen de Homo- en de Transfobie (IDAHOT) valt op vrijdag 17 mei, de dag nadien (18/5) gevolgd door de Brussels Pride.
De L van HLWM blijft een zorgenkind. Begin november vond in de Babbelkroeg een vrouwenavond plaats. Met 13 vrouwen mogen we van een klein succes spreken. We blijven nadenken over activiteiten van en voor vrouwen. Als je ideeën hebt: shoot.
35 jaar
Al het voorgaande is slechts een deel van wat we volgend jaar van plan zijn. Hou de komende weken en maanden zeker de kwartaalnieuwsbrief, deze website en je mailbox in de gaten. En in 2020 bestaat HLWM 35 jaar…
Een delegatie van HLWM bezocht in april kardinaal De Kesel.
Maar eerst verwachten we je op de nieuwjaarsreceptie van HLWM op zaterdag 26 januari in de Babbelkroeg. Kom zeker eens langs voor een drankje, een knabbel en een babbel.
Ondertussen wenst het bestuur van HLWM jou en al je geliefden het allerbeste voor 2019: gezondheid, geluk, inspiratie, succes, avontuur en vul zelf maar aan.
Antoine, Carl, Denis, Dirk, Jan, Jimmy, Kenny en Koen.
Op zondag 25 november organiseerden ‘t Kwadraat en HLWM met ondersteuning van het Roze Huis Antwerpen een ontmoetingsdag voor regenbooggezinnen en sympathisanten.
Prinses Belle omringd door prinsjes en prinsesjes.
We begonnen onze activiteit met een stevig bord lekkere spaghetti (met dank aan Kenny), wat gesmaakt werd door jong en oud.
De kinderen – van holebi-ouders – versierden na het eten zelf hun dessertje. Een kleurrijke cupcake, dat smaakt eens zo goed! Tot Pierre, een lakei, de ‘rust’ verstoorde…
Er was een prinses onderweg naar ons feest! Een échte prinses. Dat zie je niet elke dag, dus kregen we een snelcursus ‘buigen voor een prinses’. Pierre zorgde ervoor dat de prinses haar spulletjes mooi klaar lagen.
Lakei Pierre legt uit hoe je een prinses moet begroeten.
En dan was Belle daar… De mooie prinses in het gele kleed, met gele handschoenen en kroon… Kleine mondjes vielen open. Gelukkig leerde Pierre ons hoe we de prinses moesten begroeten dus wisten we hoe we haar moesten verwelkomen!
Glittertattoo
Belle zorgde dat alle kinderen een mooie glittertattoo kregen. Ze had zelfs kroontjes, toverstokjes en handschoentjes bij voor iedereen. Plots liepen daar allemaal kleine prinsesjes en prinsjes rond! Ze dansten, zongen, luisterden naar Belles verhalen en Pierres grappen, maakten mooie tekeningen en een echt schild. Prins of prinses zijn is plezant!
De papa’s en mama’s genoten mee van het gebeuren. Sommigen waagden zich al eens mee aan een dansje.
En de vaders zagen dat het goed was.
Ook aan tafel was het de rest van de namiddag nog gezellig. We leerden weer wat volk kennen, praatten over het ouderschap en over hoe we er zoveel jaren of minder lang geleden aan begonnen. Met een gezelschapsspel, een drankje en een lekker stuk taart ging de namiddag ook voor de volwassenen snel voorbij.
Bedankt aan de aanwezigen om er mee een fijne dag van te maken! Volgend jaar nog eens!!
‘t Kwadraat en HLWM (tekst en foto’s, 28/11/2018)
Kenny heeft kilo’s spaghettisaus gemaakt.De rest van de namiddag werd er vooral gedanst.
Tijdens de L-Week (lesbienne) waren voor het eerst in jaren weer een pak vrouwen in de Babbelkroeg. ‘Vaker te doen’, hoorden we nadien.
Zoveel vrouwen zijn er in jaren in de Babbelkroeg niet meer geweest.
Op vrijdag 9 november trokken Hilde en ik, uit naam van WIJ (dames), een vereniging voor vrouwen die ook van vrouwen houden, en in het kader van de L-Week, naar Mechelen bij onze collega’s van HLWM.
We werden er zeer warm ontvangen en het was ook fijn daar nog meerdere vrouwen tegen te komen. Niet alleen is de Babbelkroeg een superleuke locatie, maar ook zijn de prijzen er heel democratisch. Het lokaal was ook heel mooi versierd.
Kortom we blikken terug op heel aangename sfeer en gaan zeker weldra opnieuw langs.
‘Een escort betalen om louter te knuffelen als je daar nood aan hebt, is not done. Maar een psycholoog om te praten over een gebrek aan diezelfde knuffels dan weer wel.’ Het was een van de opmerkelijke uitspraken van Maarten Mylemans in zijn theatermonoloog ‘Like mijn lijf’.
‘Hoe komt het toch dat mensen me niet willen knuffelen?’
Maarten is een fysiek iemand, op het toneel, maar ook in het echt, vertrouwde hij me na de voorstelling toe. Dat fysieke – en dan vooral de zoektocht naar warme knuffels – was de rode draad in de theatermonoloog die op zondag 11 november op de planken stond. 35 mensen – HLWM’ers, GVM’ers, Pink Devils, één vrouw en een paar nieuwkomers – vonden de weg naar de Bab.
Een dik uur lang was Maarten in ‘Like mijn lijf’ op zoek naar de knuffels die niemand hem wil geven. De vrienden niet, en al zeker de heterovrienden niet. De dates niet, die echter wel andere dingen dan knuffels wilden geven. De psycholoog niet, die het enkel bij praten hield. De familie niet… Niemand. Het lijkt wel alsof iedereen in de wereld stopt met knuffelen als je twaalf jaar voorbij bent.
Waregem
De monoloog was een wervelwind van oneliners, typetjes spelen, snelle monologen, gefingeerde dialogen… En, net als vorig jaar, mocht iemand van op de eerste rij mee op de bühne. Het slachtoffer van dienst was een nieuwkomer – helemaal uit Waregem – die ik op voorhand nochtans had gewaarschuwd voor de gevaren van een zitje helemaal vooraan.
We hadden Tom nochtans gewaarschuwd niet op de eerste rij te gaan zitten…
En Maarten? Die vond uiteindelijk de knuffels waar hij naar op zoek was. Niet bij vrienden, niet bij familie en niet bij dates. Wel bij een betaalde escort… Waarom niet, stelde hij op het einde de vraag.
Om Maarten nog gelukkiger naar huis te kunnen sturen, hebben we na de voorstelling een algemene groepsknuffel gedaan.
Carl P (tekst) Koen N, Dirk R en Marnik M (foto’s) (14/11/2018)
