admin

Na twee jaar met te weinig water kon HLWM eind juni eindelijk nog eens gaan kajakken. De ex-Pink Devils, aangevuld met enkele nog spelende leden die er van in het begin bij waren, trokken voor een lang weekend naar Luxemburg. En Gay Volley Mechelen is aan het beachvolleyballen geslagen.

Kajak

Als het in België warm is, is het warm. De vorige twee edities van de kajaktocht sneuvelden door de hittegolven. Dit jaar zijn we vroeger gaan kajakken. Toen eerder die week het bericht kwam dat het kwik zou stijgen naar 35 graden… Gelukkig was het in Hotton bewolkt en dus koeler dan in de rest van het land.

We (Hendrik, Carl en Koen, Jonathan en Björn, Bart en Brent – een Amerikaan) kwamen samen op zondag 23 juni om 10 uur aan het Rodekruisplein in Mechelen. Hendrik was net de zool van zijn sandaal kwijt. Gelukkig was AS Adventure open.

De zon was op dat punt van de dag nog genadig. Maar het zou warmer worden. Factor 30 tot 50 en het smeren kon beginnen. De tocht ging van Hotton naar Noiseux, over de Ourthe, 12 km. We kregen de instructies om tweemaal rechts te houden en aan de omgevallen boom links te houden, omdat we anders zouden stranden. 

Hoewel er volgens de uitbaters genoeg water was, was het bij momenten toch zwoegen. Tot op het punt dat uitstappen de enige optie was. De boot van mijn Team Texas had ook water gemaakt. We moesten in volle rivier de boot omdraaien. Een van onze peddels viel in het water en dreef weg. Dus achter de peddel aan. Het was een strijd om het ding te pakken te krijgen. En de terugtocht naar de kajak, stroomopwaarts dus, viel vooral op de diepere stukken niet mee. Weer bij de boot was Team Texas klaar om verder te gaan, de richting die de paddel was uitgedreven… Om te rotten ben je dan. Ach wel ja, dan ben je tenminste afgekoeld.

De kajaktocht duurde drie uur. De rit terug naar Hotton ging langs de rivier. Toen werd het ons duidelijk hoe ver we eigenlijk hadden gekajakt. ‘Hebben we echt zoveel gekajakt?’, viel in het busje te horen. 

De tocht was gedaan, maar het feestje nog niet. We wandelden het dorpje in op zoek naar een dorstlesser. Het café in de buurt van het cultureel centrum was zo vriendelijk om ons een plaats voor een garagepoort te gunnen, zodat we in de schaduw konden zitten. En we kregen honger. 

In de dorpskern was er een dorpsfeestje. Daar hadden ze enkel snacks. Dan maar op zoek naar een restaurant. Overal kregen we te horen: ‘Dat is pas vanaf half zes mogelijk.’ Het was toen rond 16 uur. Zelfs de frituur was dicht. We belandden uiteindelijk in Made in Famenne, waar ze ons wel wilden bedienen, op voorwaarde dat we wachtten tot half zes… We zijn blijven zitten.

Moge de weergoden bij de volgende editie iets genadiger zijn en wat meer regen over België strooien in de weken die de kajaktocht voorafgaan. 

Pink Devils

Een week later trokken 13 ex-Pink Devils – en nog enkele actieve Pink Devils van het (bijna) eerste uur – voor een erg lang weekend (van donderdag tot zondag) naar Gouvy in de provincie Luxemburg. Mooie, afgelegen boerderij. Vrijdag zonnen en zwemmen in het meer van Bütgenbach. Voor de geplande paintball was het te warm.

Zaterdag naar Luxemburg-stad. Eerst een uitgebreide aperitief bij Bob M, die er woont. Dan naar het centrum voor een wandeling. Maar het was er zo warm… Onze hoofdbekommernis: waar is er een terras in de schaduw. In de late namiddag met de groep naar een escaperoom getrokken. Zes man in een gevangeniscel, zes man in een laboratorium. Binnen het uur waren we buiten. ’s Avonds lekker diner. Zondag een paar kilometer gaan stappen, zoals de Nederlander in het gezelschap steeds weer herhaalde.

Het Pink Devils-weekend, een organisatie van Joris en Ad, is stilaan een traditie. Blijven organiseren, jongens.

De actuele groep Pink Devils trekt in de loop van deze week naar Rome voor de Eurogames, de Europese kampioenschappen sport voor holebi’s. We treden er aan met een eigen ploeg van 14 man. Hou deze website in de gaten voor foto’s en verslagen.

Gay Volley Mechelen

GVM zit sinds eind juni in vakantiemodus. Dat betekent beachvolleyball op de gloednieuwe terreinen van IHAM achter het station. Gelukkig is het iets minder warm dan de voorgaande jaren. Maar zonder liters water red je het toch niet.

Aangenaam volleyballen van 19.30 uur tot zonsondergang. Walter als scheidsrechter, de anderen alles gevend. Anders dan in zaal moet je rekening houden met de sterkte en de richting van de wind. Ook anders dan in zaal, buiten kan je ervan profiteren om tijdens het volleyballen een mooi kleurtje te krijgen.

We blijven tot en met 1 augustus beachen. Ondertussen doen we ook nog mee aan het jaarlijkse Onder den Toren-volleybaltoernooi. Jullie mogen altijd komen kijken of, wat beachvolleybal betreft, meedoen.

Teksten: Bart V en Carl P (8/7/2019) Foto’s: Hendrik, Carl en anderen.

 

Een absoluut verdiende 2-0, de uitslag van de voetbalwedstrijd tussen de Pink Devils tegen en in Boom. Eigenlijk had het 4-0 kunnen zijn. De Devils stonden er en domineerden de wedstrijd van het begin tot het einde.

Vrijdag 17 mei, de Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie (Idahot). Naar jaarlijkse traditie spelen de Pink Devils die dag een wedstrijd tegen een gemeenteploeg van Boom. Nog naar jaarlijkse gewoonte: een te winnen wisselbeker, veel volk (150 Bomenaren en supporters voor de Pink Devils, onder wie mensen van HLWM en GVM), gratis friet en gefrituurde snacks, een dj en drankbonnen voor de Pink Devils achteraf.

Het was behoorlijk fris om te kijken, maar waarschijnlijk goed om te spelen. De staat van het veld had beter gekund. ‘We doen er geen kosten meer aan, want we gaan hier twee kunstgrasvelden aanleggen’, viel bij de gemeente Boom te horen. En het was allemaal heel erg officieel: drie scheidsen, een officiële aftrap door de Boomse schepen van Diversiteit. Fotografen… De Pink Devils mochten zich even hun Rode collega’s wanen.

Twee keer 45 minuten. De eerste helft had wat weg van de paar windmolens op de achtergrond: heel langzaam draaiend. Maar de Devils hadden wel een totaal veldoverwicht. 80 procent van de tijd werd op de kant van Boom gespeeld.

De tweede helft, en zeker de laatste 30 minuten, schoten de Pink Devils wakker. Boom had niet veel verhaal meer. Bij het affluiten van de wedstrijd stond 2-0 op het bord. De doelpunten waren het werk van Jente, onze jongste speler, en Enoch. De laatste was een perfect gezette lop waarop de keeper van Boom zich totaal verkeek.

Op paal

Eigenlijk had het 4- of 5-0 kunnen zijn. Want Dries plaatste een afstandsschop op de paal. Ook Jente en Enoch, de voorlinie, wisten een bal binnen het kader te trappen, maar de doelwachter van Boom stond in de weg.

De tweede helft werd wel ontsierd door een zware botsing tussen onze doelwachter (Kevin) en een aanvaller van Boom. De onnodig zware charge van de speler van Boom werd beloond met een gele kaart. Onze keeper hield er een gebroken sleutelbeen aan over (zat tot middernacht op spoed in Reet) en acht weken harnas.

Nog aanwezig op de wedstrijd: Nourdin, de eigenaar van de Red & Blue in Antwerpen en de sponsor van de Pink Devils. Nourdin heeft onlangs twee nieuwe outfits voor de Devils gefinancierd. Gisteren speelden ze in het zwart, met een paar witte biesjes. Nog eens bedankt Nourdin voor de volgehouden sponsoring van de Pink Devils, die de voorbije jaren zwaar vernieuwd en verjongd zijn.

De volgende grote afspraak zijn de Europese kampioenschappen in Rome midden juli. De Pink Devils trekken er met een volledige eigen ploeg naar toe. Ze zetten een bijna 20 jaar oude traditie voort die de Devils bracht in Sydney (Australië), Montréal (Canada), Londen, Parijs, Barcelona, Utrecht, Amsterdam, Keulen, München, Kopenhagen, Milaan…

Carl P (18/5/2019)

 

 

 

‘In Mechelen moet iedereen zijn of haar liefde kunnen uiten. Hier is geen plaats voor discriminatie op grond van seksuele voorkeur.’ Dat zei Gabriella De Francesco, de nieuwe schepen van Diversiteit en Gelijke Kansen van Mechelen naar aanleiding van de Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie (IDAHOT). Mechelen kleurt een weekje regenboog.

Op zaterdag 11 mei werd aan het stadhuis naar jaarlijkse gewoonte de regenbloogvlag gehesen. Dat gebeurde in aanwezigheid van de schepen en vertegenwoordigers van HLWM en het Huis van de Mens. In een persmededeling onderstreepte De Francesco: ‘Ik ben er mij van bewust dat holebi’s en transgenders vandaag nog al te vaak nagekeken of nageroepen worden op straat. De komende jaren ga ik dan ook werk maken van een regenboogbeleid voor de stad’, zei de schepen.

HLWM-betuurslid Jan Huygens maakte de vergelijking tussen holebi-t-zijn in de jaren zeventig/tachtig en vandaag. ‘We zijn in twee generaties gekatapulteerd van het steentijdperk naar de 21ste eeuw.’ Volgens Huyens zijn er geen grote problemen meer met met de autochtone holebi’s. Oudere en getrouwde holebi’s uitgezonderd. ‘Maar voor de transgenders is nog werk aan de winkel.’ Net als voor allochtonen.

Regenboogzitbank

Het hijsen van de vlag voor de gevel van het stadhuis kreeg een vervolg aan de andere kant van de Grote Markt, voor de Babbelkroeg, het gebouw van HLWM. Daar stond een zitbank, mooi in regenboogkleuren geschilderd door Dirk R. Met de schepen erbij plaatsten we de bank midden in de weg – achter het beeld van Margareta van Oostenrijk – om er tientallen foto’s te maken.

Leuk was toen een Spanjaard en zijn Belgische vriend – beiden wonend in Brussel en op bezoek in Mechelen – ons bezig zagen en bij ons groepje kwamen staan.

Afsluiten deden we met een receptie in de Babbelkroeg zelf. Van 14.30 uur tot na 16 uur. Een dertigtal mensen, onder wie de schepen en andere politici en opmerkelijk veel vrouwen, genoten er van een hapje en een tapje. Van een leuk gesprek, van het schitterend uitzicht op de Grote Markt…

De dag was vroeg begonnen voor Dirk, Kenny, Bjorn, Daisy, Kris, Joke… Zij deelden vanaf de vroege uurtjes buttons en andere regenbooggadgets tijdens de zaterdagse markt uit. Nadien bemanden zijn een tafel voor de Bab waar mensen informatie konden krijgen, waar regenboogveters verkocht werden, waar affiches hingen… Er zijn toch wel wat mensen langs gekomen, zei Dirk.

Regenboogzebrapad

Het hijsen van de vlag was het begin van een drukke roze week in Mechelen. Op vrijdag 17 mei wordt het zebrapad op de IJzerenleen ter hoogte de Vismarkt in een regenboogjasje gestoken. ‘De kleurrijke strepen in het centrum van de stad herinneren ons aan het zinloze geweld dat er nog elke dag is’, zegt De Francesco.

Mechelen krijgt er ook een paar regenboogbanken bij, na die in de Kruidtuin, die vorig jaar werd ingehuldigd. Voor de Babbelkroeg komt een permanente regenboogtafel. Een tweede regenboogbank wordt de komende dagen op diverse plaatsen in Mechelen opgesteld in de hoop dat mensen er selfies gaan maken.

Los van de reizende bank zijn er nog drie permanente regenboogbanken bijkomen: die voor de Babbelkroeg en twee in het Tivolipark.

De Mechelse bibliotheek zal een week lang aandacht besteden aan de holebi-t-gemeenschap. De ruime collectie – ik weet waar ik over spreek – wordt in het voetlicht geplaatst.

Komende vrijdag 17 mei spelen de Pink Devils, de Belgische homovoetbalploeg met Mechelen als thuisbasis, hun jaarlijkse wedstrijd tegen en in de gemeente Boom. Aftrap om 20 uur, met gratis frieten en dj. En zaterdag is er natuurlijk de Pride. Geniet van jullie feestweek.

Carl P (13/5/2019, tekst) en foto’s Carl P, Jan H en Dirk R

Ons weekend in de geboortestad van de ‘koe die vergeten was dat ze ooit een kalf was geweest’, in het favoriete verblijfsoord van een koning die zijn Britse krant het liefst gestreken las en in de thuisbasis van de enige Belgische Nobelprijswinnaar voor de vrede was een topper. De HLWM-driedaagse in Oostende laat zich samenvatten in twee woorden: heerlijk en koud.

Vrijdag 3 mei, inchecken in het Princess-hotel. Trendy kamers op 100 meter van het strand. Aperitiefje – cava – in een bar, eerder een manier om de barre en winderige straten van Oostende achter ons te laten. ’s Avonds uitgebreid diner in een leuk restaurant in hartje Oostende.

Daar kregen we het gezelschap van vier leden van OHO, Oudere Homo’s Leuven. Ons mooi gemengd aan tafel en wat ervaringen en do’s en don’ts uitgewisseld met betrekking tot HLWM en OHO.

Even onze Grindr opgezet. ‘Hè, de dichtstbijzijnde homo zit op 3 meter.’ Even rondgekeken in het restaurant. Wat bleek? Het was de kelner die ons al een paar uur van eten en drank voorzag. Michael, 27 jaar uit Oostende. Vriendelijke jongen. Was wel grappig toen we hem via Grindr een bericht stuurden. We hebben net niet onze koffies via Grindr besteld.

Homobar

De avond is geëindigd in de Valentino’s, naar het schijnt de enige resterende homobar van Oostende. Pintje, wijntje, frisdrank. Wat rondkijken en bekeken worden. Best aangenaam. Een beetje vergelijkbaar met onze eigen Babbelkroeg, maar dan donkerder, met meer nadruk op de muziek en met een darkroom. 

Zaterdag. Om 9 uur ontbijt. Om 10 uur stond de gids in de lobby van ons hotel. Met tien man – acht leden van HLWM en twee van OHO – stonden we klaar voor de wandeling ‘Koning Leopold II en Oostende’. Een hele goede gids. Leuke anekdotes over Leopold II die via stromannen hele stukken strand in Oostende opkocht om er een casino, een renbaan, gaanderijen en een koninklijke villa op te bouwen. Over de geheime ondergrondse gang tussen de koninklijke villa en het huis van zijn te jonge maîtresse Blanche Delcroix.

Oostende beleefde tussen 1890 en 1914 zijn glorietijd. Koningen en keizers kwamen er Leopold bezoeken. De sjah van Perzië bracht zelfs zijn 300 vrouwen mee, voor wie een hotel grondig werd aangepast.

Maar koud dat het was op de dijk! Ik had spijt dat ik mijn muts en handschoenen niet bij had. De woorden van de gids werden soms letterlijk weggeblazen door de harde wind.

James Ensor

’s Middags lunchen in het restaurant waar Michael overdacht werkte. Vandaar naar Mu.Zee voor een tentoonstelling over leven en werk van de Oostendse schilders James Ensor en Leon Spilliaert. Luc werkte zijn eigen alternatieve programma af: 19 km joggen op de dijk.

Paar uurtjes maffen om dan met zijn achten te dineren in La Petite Crevette in de havenkom. Cava, wijn, vlees, vis, garnaalkroketten, ijs… Het ging allemaal vlot binnen. Ondertussen hebben we een erg boeiend gesprek gevoerd. 

’s Avonds laat, ’s nachts opnieuw naar de Valentino, waar de HLWM’ers Dirk en Marc, die vaak in Oostende zitten, ons een bezoekje brachten. Sommigen, Jan en Antoine, hebben het in de Valentino een pak langer uitgehouden dan anderen (ondergetekende en zijn vriendje). De aanwezige matroos ging vrij vlot uit de kleren. De mist spuiende machine en de paal in het midden van de dansvloer deden de rest.

Zondagochtend. Ontbijt, inpakken en met de auto naar Raversijde, naar het domein van de voormalige prins-regent Karel (1944-1950). Zijn vissershuisje, waar hij zijn oude dag schilderend doorbracht, staat er nog. Maar veel belangrijker is de aanwezigheid van een ferm stuk Atlantikwall, die tijdens de Tweede Wereldoorlog een invasie vanuit het Verenigd Koninkrijk moest verhinderen.

Bunkers

Nooit een schot gelost, nooit een bom moeten incasseren. De Duitse bunkers en loopgraven zien er na 75 jaar uit alsof ze gisteren gebouwd waren. Sommige met een prachtig uitzicht over het strand, speurend naar de Britten die nooit zouden komen. Kanonnen klaar voor de actie. Andere diep onder de duinen. Moet een van de best bewaarde stukjes Atlantikwall in heel Europa zijn. Met dank aan prins Karel, de broer van koning Leopold III, die zich radicaal verzet heeft tegen de afbraak van de bunkers.

Veel bunkers zijn heringericht zoals ze er 75 jaar geleden uitzagen, met bedden, refters, keukens, ziekenboegen, wapens, communicatiemiddelen en vooral veel goed ogende poppen. Als je ooit in de buurt van Oostende komt, zeker eens doen.

Huiswaarts

Rond 15 uur nog gauw wat gegeten op het domein van Raversijde om dan huiswaarts te keren. Meer dan geslaagd en absoluut voor herhaling vatbaar. Met dank aan Jan en Antoine voor de organisatie.

PS. Nog even over de eerste paragraaf van dit artikel. ‘De koe die vergeten was dat ze ooit een kalf was geweest’ was Liliane Baels, de in Oostende geboren tweede vrouw van Leopold III, die in Oostende niet bepaald geliefd was. De Nobelprijswinnaar was de uit Oostende afkomstige minister Auguste Beernaert. En Leopold II las zijn Britse Times het liefst strak gestreken.

Carl P (8/5/2019)

Elk jaar zet HLWM graag de helpende handen in de bloemetjes op het vrijwilligersfeest. Het was een topeditie!

Traditioneel worden de vrijwilligers en hun partners elk jaar uitgenodigd om de voeten onder de tafel te komen steken. Dit jaar was het mijn eerste editie.

Omdat in de veranda op de gelijkvloerse verdieping onverwacht een vernissage ingepland stond, hebben we al het hebben en houden naar de derde verdieping moeten verhuizen: potten, pannen, bestek, borden…

Vanaf mijn binnenkomst werden ik en de andere genodigden onmiddellijk verwend met een lekker glaasje (of 2) cava, terwijl we allemaal gezellig konden bijpraten. Na een korte bedankingsspeech van Dirk mochten we allemaal aan tafel gaan om te genieten van een lekkere maaltijd.

Als eerste was er een door Kenny met liefde klaargemaakte overheerlijke sla- en kruidensoep. Daarna was het tijd om te genieten van een streekgerecht uit de Rupelstreek, schep van Trien de Heilige met frietjes. Als afsluiter en ‘kers op de taart’ was er een lekkere taart met aangepaste decoratie.

Het had wel iets, lekker smullen op de derde verdieping met een prachtig uitzicht op de Grote Markt van Mechelen.

Dat het gesmaakt heeft, dat is zeker! Daarom wil ik zeker niet vergeten om iedereen die ons tijdens het feest zo verwend heeft te bedanken.

En onze oprechte excuses voor wie we vergeten zijn uit te nodigen. Nostra culpa…

Wil je volgend jaar ook deelnemen aan het vrijwilligersfeest, surf dan naar onze tapperslijst (https://www.hlwm.be/wordpress/meer-info/ ). Kies een datum en kom een handje te helpen in de Babbelkroeg (neem contact op met Dirk via info@hlwm.be).

Love Daisy

Daisy L (tekst, 2/4/2019) en Dirk R (foto’s)

De Pink Devils, de enige homovoetbalploeg van het land, heeft twee nieuwe outfits gekregen van de Antwerpse discotheek Red & Blue.

Onze vorige truitjes, wit-blauw, waren na enkele jaren van contact met modder, schuiven op een natte groene grasmat, regen… aan vervanging toe. Trainer Andy H. wist sponsor Red & Blue warm te maken voor de financiering van twee volledige outfits: truitje, short en kousen.

Het moet stilaan de zevende outfit van de Pink Devils zijn in hun 18-jarige bestaan. Feestje binnenkort?

Opvallend zijn het grote aantal nieuwe gezichten bij de Pink Devils, nieuw en jonger. Ben, Mordi, Andy en Bert zijn stilaan de spelers met de hoogste anciënniteit. Enkele van de nieuwe spelers zijn Jeroen, Dries, Louis, Seppe, Casper, Enoch…

De eerste veldwedstrijd van het jaar – gespeeld onder een prachtige blauwe hemel afgelopen zondag in Langdorp – werd met 6-3 verloren tegen FC Kapelleke.

De komende weken staan nog matchen in zaal (3 maart, De Nekker) en veldwedstrijden in Boutersem (17 maart) en in De Nekker (31 maart) op het programma.

Carl P (25/2/2019)

Valentijnskaraoke@babbelkroeg trok op 15 februari opnieuw veel volk: 29 om precies te zijn, van wie een pak jong volk en… twee jonge heterostellen die het daar best naar hun zin hadden.

Ik ben de tel wat kwijt, maar ik denk dat de editie van afgelopen vrijdag de derde was. Of het record van 4.30 uur gebroken werd, weet ik niet, want Koen en ik zijn om 2 uur vertrokken. Wegens een weekendtrip naar Spa moesten we die zaterdag vroeg op.

Maar er is opnieuw heeeeel veel gezongen. Op een bepaald moment duurde het minstens een half uur vooraleer een aangevraagd nummer door Wannes gedraaid werd. Een door Ruben aangevraagd duet met mij heeft hij alleen moeten zingen. Het bed was dat moment net iets dringender.

Heel opvallend waren de twee jonge heterokoppeltjes die meegedaan hebben: een stel was bevriend met Jimmy, het andere stel kende niemand en niemand kende hen. Journalist – en dus nieuwsgierig als ik ben – heb ik even met hen gepraat. ‘Hoe zijn jullie hier beland.’ Antwoord: ‘Wel, we wonen in het centrum van Mechelen, en we hadden jullie vlaggen al meermaals zien hangen. Via, via hoorden we dat er vanavond een karaoke was. En dus zijn we afgekomen. En we vinden het hier geweldig’, voegden ze er nog aan toe. Bedankt voor jullie aanwezigheid Eva en Wito.

Onze smaak en de hunne verschilde toch wel wat. Bij de vaste klanten komen dezelfde klassiekers elke keer opnieuw terug: de ‘Marie Louise’, ‘Rood’ en ‘La vie en rose’, deze keer dan wel in de versie van Grace Jones, een duet van Dirk G. en mezelf. ‘Leef’ van André Hazes junior deed het ook erg goed. Wito en Eva gooiden het over een veel gedurfdere boeg. Zij zongen dingen die ik niet herkende en die best moeilijk waren.

De optredens varieerden van solo’s, over duetten en trio’s, naar kwartetten en quintetten, zonder dat voor die laatsten voldoende microfoons aanwezig waren. Arno V had dan weer heel wat aanmoediging nodig om zelfs in groep mee te zingen.

Gedronken is er met hopen: drie bakken Maneblusser, bijvoorbeeld. De mini loempia’s en pizza’s en de kippenhapjes gingen gretig over de toog.

Alleen jammer van die ene lesbienne, niet dat ze niet welkom was, integendeel. Wel dat ze zo alleen was. Ik heb haar met aandrang aangespoord de volgende keer wat vriendinnen mee te brengen. ‘Ik zal mijn best doen.’

Op naar de vierde editie van karaoke@babbelkroeg. Die zal voor ergens in het najaar zijn. Waarschijnlijk rond Halloween.

Carl P (tekst) en Dirk G (foto’s) (20/2/1019)

Zondag  10 februari heb ik tegen regel 1 – wees nooit te enthousiast tijdens een HLWM-activiteit – gezondigd. En wees maar gerust: God straft onmiddellijk. Carl ziet alles. Ook een zwak moment. Ik was nauwelijks uit de bunker van Busleyden of het vriendelijke, bijna niet af te wimpelen verzoek kwam om iets te schrijven voor de site.

Regel 2: Vraag je niet af waarom er iets geschreven moet worden!

Iedereen die er bij was, heeft een unieke ervaring meegemaakt, die niet gaat veranderen door er achteraf nog eens op gewezen te worden wat je eigenlijk had kunnen zien of voelen. Zij die er niet bij waren, hadden hun redenen om er niet bij te zijn. Begin voor die mensen zo iets als kunst te beschrijven. Zonder beeld!  Onmogelijk. Dus antwoord op regel 2: gewoon omdat het hoort.

Regel 3: Maak de situatie duidelijk!

Hedendaagse kunst is al moeilijk genoeg. Ik had de Besloten Hofjes (een beetje de kroonjuwelen van het Hof van Busleyden) al mogen bewonderen op hun thuisfront: de gitzwarte zolder van het zelfde museum. Ze hangen daar uitgelicht als waren het exotische aquaria. Wel tot de rand gevuld. De kastjes hangen propvol met perkamenten rolletjes, gepolychromeerde beeldjes, struikjes, bloempjes, diertjes, amuletjes en reliekjes. Het raarste relict was  een botje van de haan die driemaal kraaide toen Petrus Jezus verloochende. Ik verzin het niet.

Als de Mechelse zwartzuster in de jaren 1500 na een zware dag verplegen in het hospitaal haar cel binnengaat, steekt ze een kaars aan, opent de luiken van haar Besloten Hofje en gaat op haar knieën. Een felgekleurd kitscherig tableau ontvouwt zich voor haar ogen. Een miniatuurwereld in 3D met pailletten en glazen parels die flikkeren in het dansende kaarslicht. Nog net geen discobol, maar toch een aanzet tot. Wat de zuster allemaal dacht of voelde zullen we nooit echt weten, maar lijden (calvarie) en lust (paradijselijke tuin) lagen kort bij mekaar. Zeker als de maagd de mythische eenhoorn tot bedaren brengt op haar schoot.

Regel 4: Doe niet te lacherig over moderne kunst – genre: dit kan ik ook!

De werken van Berlinde De Bruyckere heb ik vaker mogen zien.

• De dekenmensen: zegt precies wat het is: een anonieme figuur helemaal verscholen onder een deken op de blote voeten na. Mijn petekind woont in Brussel en zei dat ze keer op keer aan die werken van Berlinde moet denken als ze daklozen ziet schuilen tegen de winterkou. Die mensen hebben wel een gezicht.
• De paarden in onpaardse houdingen.

• Het gigantische omzwachtelde kreupelhout.
• De menselijke figuren in was, bewust zonder gelaat.
• Google kan zorgen voor de beelden bij deze opsomming.

Ik was dus benieuwd wat de kunstenaar tegenover de hofjes zou plaatsen. Wel ze heeft de hofjes in formaat opgeblazen. De bloemen, weliswaar verwelkt, waren duidelijk aanwezig. De lelie verwijst ook naar een verhaal uit de oudheid waarbij een mooie jongeling een discus in de nek kreeg en het hoofd als een geknakte bloem laat hangen.

Een kunstenaar loopt altijd wat voor de massa uit. Alsof Berlinde de hesjes en de klimaatactivisten van antwoord dient, maakt ze gebruik van simpel recuperatiemateriaal: een opgebroken plankenvloer, repen afgestript behangpapier verschoten door de jarenlange blootstelling aan het licht, lood, ijzer en dekens door tijd en natuur aangevreten.

Regel 5: Zeer belangrijk. Hoop op een goede gids!

‘Zijn jullie de groep van 15 uur?’ Instemmend ‘ja’ uit elf kelen. De gids kan haar verwondering niet binnensmonds houden en gaat verder met: ‘Alleen maar mannen?’ Ontkennen heeft geen zin. Dus wij stamelen van ‘ja’, met een ondertoontje van So what? ‘Oh…niks..gewoon… speciaal’, zei de gids en dook met ons de bunker in.

Een uur was er uitgetrokken voor dit bezoek, maar daar zijn we ruim overgegaan. Geweldige gids. Ze heeft ons doen kijken naar kunstwerken die 500 jaar uit mekaar lagen en die verrassend veel verbanden vertonen. Want hoe rijm je een 1 meter grote penis uit was, vodden, ijzer en hout onder een glazen stolp met een religieuze kijkkast: een goede gids krijgt dit begrijpelijk uitgelegd.

Regel 6: Trek het niet te lang!

In het laatste zaaltje staat het zevende hofje helemaal gedemonteerd klaar om gerestaureerd te worden. In een 4 meter hoge wandkast liggen alle stukjes afzonderlijk opgeslagen en geïnventariseerd. Dan valt pas op wat er allemaal in zo’n hofje zit gepropt. Wat een werk om dit terug in mekaar te puzzelen.

Tegenover die puzzel liggen op een tafel de ingrediënten van de kunst van Berlinde te wachten op de hand van de meester om in een assemblage verwerkt te worden. Een stuk elleboog , een paar handen waar het leven net uit weggetrokken is. Alles in was.

Regel 7: Paar het leerrijke aan het lekkere!

Aangezien onze gids (hoe goed ook) bezwaarlijk kon doorgaan voor een lisdodde van 32, hebben we ons na het bezoek te goed gedaan aan de taartjes bij Le Pain Quotidien.

En dan volgt nu de obligate slotzin: Het was weer een zeer geslaagde activiteit!!

Geert VH (tekst 18/2/2019) (foto’s: Carl en Berlinde De Bruyckere)

Met veertig waren we voor de nieuwjaarsreceptie van HLWM: de vaste klanten van de Babbelkroeg, wat minder frequente bezoekers en enkele vrouwen. We hebben er 130 broodjes doorgedraaid en een pak cava.

Naar jaarlijkse gewoonte organiseerde HLWM haar jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. Dat gaat, zoals gewoonlijk, gepaard met veel kussen, sandwiches, chips, nootjes en gratis drank tot 23 uur.

Het was een gezellig komen en gaan. En toffe babbels met mensen die we eigenlijk te weinig zien (misschien eens vaker komen?). Of die we in heel lange tijd niet meer gezien hebben. Zo waren er Veerle en Brigitte. Veerle zat een twintigtal jaar geleden mee in de stuurgroep van HLWM. Ik ben met beiden aan het eind van de avond een lange babbel gaan slaan. En ik moet zeggen: jullie zijn beiden toffe madammen.

Hoe laat het geworden is, zou ik niet weten. Want om 2 uur ben ik naar huis gegaan. Maar het was toen lang nog niet gedaan.

Op naar een goed werkjaar 2019.

 

Carl P (3/2/2019)

Amper 1 van de 545 puntjes in het 88 bladzijden dikke Mechelse bestuursakkoord 2019-2024 gaat over holebi’s en transgenders. Het had meer mogen zijn.

Punt 420. ‘Mechelen voert een actief LGBT-beleid. Het ondersteunt holebi-organisaties en brengt hen in contact met andere verenigingen en scholen. De politie treedt kordaat op tegen elke vorm van homofoob geweld en zorgt voor een adequaat onthaal van de slachtoffers.’

Meer valt in het Mechelse bestuursakkoord https://www.mechelen.be/samen-voor-een-positief-mechelen-defpdf niet te lezen over de LGBT-gemeenschap, die toch goed is voor 4.000 inwoners (5% van de bevolking). Dierenwelzijn bijvoorbeeld is het onderwerp van twaalf aandachtspunten. Niet dat we dierenwelzijn niet belangrijk vinden, maar toch…

Te weinig problemen?

Over wat Mechelen wil betekenen voor andere doelgroepen – allochtonen, kinderen/jongeren, senioren en singles bijvoorbeeld – is veel beter nagedacht. Het lijkt wel alsof LGBT’s door de mazen van het net zijn gevallen. Of hebben we te weinig problemen om er veel aandacht aan te moeten besteden?

Bovendien valt het op dat de focus van paragraaf 420 van het bestuursakkoord vooral ligt op de veiligheid van holebi’s. Over plannen voor de toekomst is nergens sprake. Alsof onze gemeenschap geen andere noden en besognes heeft dan enkel onze veiligheid. Wat met holebi’s in rusthuizen, met homoseksualiteit in de allochtone gemeenschap, met plaatsen om samen te komen…

De Homo- en Lesbiennewerking Mechelen (HLWM) wordt nergens vermeld, terwijl dat voor andere belangengroeperingen niet zelden wel het geval is.

Verbaasd zijn we niet. Het verkiezingsprogramma van de stadslijst Open VLD-Groen-M+ had ook al niet veel te vertellen over de holebitrans-gemeenschap. Dat stond in schril contrast met wat de linkse partijen sp.a en PVDA ons beloofden. https://www.hlwm.be/wordpress/veel-aandacht-voor-holebis-in-programmas-linkse-mechelse-partijen/

Groen

We zijn heel blij met de jaarlijkse subsidie die we van Mechelen ontvangen, en we doen daar wijze dingen mee (vormingen, lezingen, Sensoa, ledenwerking…). Maar het engagement van een stadsbestuur mag toch wat verder reiken dat enkel het schuiven met geld. Niet?

De geringe aandacht verbaast ons nog meer daar Groen voortaan de dominante politieke factor in het stadsbestuur van Mechelen is. Groen bezit 13 van de 25 zitjes van de Open VLD-Groen-M+-meerderheid. Van Groen hadden we meer aandacht voor onze gemeenschap verwacht. We weten waarover praten als we over een paar weken kennismaken met Gabriella De Francesco, de achtste schepen verantwoordelijk voor Diversiteit en Gelijke Kansen én een groene politica.

Wil je reageren? info@hlwm.be

Carl P (10/1/2019)