Deel 7: Werken met hiv in het buitenland
Van september 2018 tot juli 2019 heb ik in een van onze buurlanden gewerkt. Eerst deed ik daar stage. Omdat mijn manager zo tevreden was met mijn werk, kreeg ik een tijdelijk contract aangeboden. Bij dat contract hoorde een privéziekteverzekering waarbij ik me verplicht moest aansluiten. Ik moest dus van socialezekerheidsstelsel veranderen.
Op zich geen probleem, maar in België wordt Genvoya volledig terugbetaald door de ziekteverzekering. Ik kan met een toelating tot terugbetaling en een voorschrift naar de apotheek gaan en Genvoya zo meekrijgen. De ziekteverzekering neemt de kosten op zich. Maar goed ook, want Genvoya-pillen (en hiv-remmers in het algemeen) zijn peperduur. Een doosje van 30 pillen kost net geen 1.000 euro.
We hebben geluk met het goede socialezekerheidssysteem in België.
Ik wist niet of die privéziekteverzekering ook Genvoya dekte en voor de hele som tussenkwam. Voor ik mijn contract kon tekenen, moest ik te weten komen of mijn levensnoodzakelijke medicatie werd terugbetaald. Daarom vroeg ik een vertrouwelijk gesprek met een specialist ter zake van hr.
Na een discrete rondvraag kon zij me bevestigen dat de privéziekteverzekering hiv-remmers dekte en de kosten op zich nam. Ik moest daarvoor wel eerst een hele procedure doorlopen, dus raadde ze me aan een voorraad Genvoya in te slaan in België. Een slim advies, want het duurde ongeveer een maand voor de procedure rond was.
Zo moest ik een erkenning van een ernstige ziekte aanvragen en een medisch rapport van mijn behandelende arts toevoegen. Dat was een formaliteit, want hiv stond op de lijst met erkende ernstige ziektes. Met die erkenning moest ik nadien een ‘direct billing’ aanvragen. Die direct billing hield in dat de privéziekteverzekering een overeenkomst sloot met de apotheek waar ik mijn medicatie haal om tussen te komen in de kosten. Als ik mijn medicatie haalde met een voorschrift, moest de apotheek een factuur sturen naar de privéziekteverzekering, die dan zou betalen
Ik voelde me toen ongelooflijk schuldig, omdat mijn apotheek enkele duizenden euro’s miste op de rekening door mijn aanvraag voor direct billing. Daarnaast wilde ik niet riskeren dat mijn apotheek zou weigeren mijn voorschrift aan te nemen als de facturen onbetaald bleven.
De negatiefste reacties op mijn hiv-status heb ik gekregen in een buurland van ons. De mannen daar begrepen poz & undetectable niet, want hiv stond voor hen gelijk aan aids.
Als werknemer geraakte ik inderdaad veel sneller en gemakkelijker bij de bevoegde persoon. Die vertelde me dat de privéziekteverzekering nog geen facturen had ontvangen en stelde voor dat de apotheek rechtstreeks met haar contact opnam. Uiteindelijk geraakte alles opgelost: de facturen werden betaald (ik ontving zelf een bewijs) en ik kon Genvoya blijven halen bij mijn vaste apotheek.
Ik had mezelf, mijn apotheek en de privéziekteverzekering heel wat heen-en-weergetelefoneer kunnen besparen als ik een apotheek in mijn land van tewerkstelling had gekozen. De privéziekteverzekering had al overeenkomsten met lokale apotheken en ziekenhuizen. Mijn therapiecounsellor had me echter aangeraden altijd bij één vaste apotheek te gaan. Omdat ik niets wist over de universele geldigheid van EU-voorschriften, bleef ik naar mijn apotheek in België gaan.
Uiteindelijk hebben we veel geluk met de socialezekerheidsstelsels in onze contreien. Zo hoorde ik via via over een hiv-positieve man in Rusland. Die werd wel behandeld, maar zijn medicatie had erg veel negatieve bijwerkingen, zoals misselijkheid en futloosheid. Rusland garandeert dat hiv-positieve personen in leven kunnen blijven, maar het is geen comfortabel leven.
Werken in het buitenland betekende niet alleen een andere sociale zekerheid, maar ook een andere homogemeenschap. Leuk toch als nieuw gezicht, denk je dan. Niet dus. Ik date bijna uitsluitend via datingapps en in dat buurland waren die maar een povere bedoeling. Zeer weinig mannen plaatsten foto’s op hun profiel en degenen met foto’s toonden vaak landschappen of iets dergelijks. In de meeste gevallen bevatten de profielen bitter weinig informatie. De mannen met foto’s van zichzelf op hun profiel waren meestal niet mijn type. Als ik toch matchte met een man, stond hij op discretie.
Ik voelde me ongelooflijk schuldig omdat mijn apotheek enkele duizenden euro’s miste op de rekening door mijn aanvraag voor direct billing.
Omdat weinig mannen bereid waren hun gezicht te tonen en ze allemaal de nadruk legden op discretie, had ik het gevoel niet in een ander land, maar in een andere tijd te zijn beland. Alsof de klok in dit buurland enkele decennia had stilgestaan en alle homo’s had opgesloten in de kast.
Dat bleek ook uit de reacties van mannen op mijn openbare hiv-status. De negatiefste reacties op mijn hiv-status heb ik gekregen in dit buurland. De mannen daar begrepen poz & undetectable niet, want hiv stond voor hen gelijk aan aids. Ze dachten meteen besmet te raken als ze met me afspraken. Ze waren over het algemeen slecht geïnformeerd over hiv en PrEP.
Achterhaalde opvattingen
En dat was in een van onze buurlanden. Geen voormalig Oostblokland of een land met een sterke religieuze traditie. Dit land had hetzelfde ontwikkelingsniveau en dezelfde normen en waarden als België en toch had de homogemeenschap daar zo’n afgesloten en achterhaalde opvattingen.
Het deed me beseffen hoe goed we het hebben in België en hoe open Belgische homo’s zijn, althans de meesten. Hier weet ook niet iedereen het fijne van hiv, maar mannen staan opener om erover te praten, zeker met de intrede van PrEP.
Tekst: JVG (juni 2020), eindredactie: Carl P
Volgende week (laatste aflevering): Wat te denken van PrEP?
Heb je vragen, stuur ze dan liefst anoniem naar carl.pansaerts@telenet.be