‘Hij wilde me aanklagen als hij hiv-positief zou zijn’

 

Het Grindr-Profiel van JVG vermeldt netjes dat hij hiv-positief is. Weinigen doen dat. Voorbeeldfoto.

Deel 6: Relaties en dating

Hiv heeft mijn kansen op liefde niet erg beïnvloed. Ik begon mijn allereerste relatie pas vorig jaar op Hemelvaart, anderhalf jaar nadat ik poz & undetectable was verklaard. De reden waarom we eind september uit elkaar gingen had niets met hiv te maken.

Op het vlak van dates heeft hiv wel een sterke invloed gehad. Toen ik een hoge virale lading had en erg besmettelijk was, kon ik heel moeilijk seksdates hebben. In die periode heb ik er maar twee gehad met mannen die PrEP namen en met wie ik al eerder had afgesproken. Hoe die twee de seksdates aanpakten, verschilde als dag en nacht.

De eerste man neukte al jaar en dag bareback en was toevallig ook degene die me introduceerde in chems. Zodra PrEP op de markt kwam, had hij een aanvraag ingediend. Hij wist waar hij mee bezig was en was zeer goed op de hoogte van PrEP en hiv. Toen ik met hem afsprak, wilde hij nog steeds zonder condoom neuken, want PrEP bood hem bescherming en er was niets veranderd aan mij als persoon. We konden nog steeds plezier maken en van elkaar genieten.

Hij vroeg of ik het erg zou vinden als hij toch een condoom zou aantrekken. Het voelde als een koude douche. Ik was gekrenkt en stond op het punt in tranen uit te barsten.

De tweede man had zijn hele volwassen leven met condoom geneukt. Toen PrEP werd terugbetaald, wilde hij eindelijk zorgeloos barebackseks hebben. Toen hij me ging penetreren, bedacht hij zich en vroeg hij of ik het erg vond als hij toch een condoom aantrok. Het voelde als een koude douche. Ik was gekrenkt en stond op het punt in tranen uit te barsten. Ik slaagde er nog net in ‘nee’ te piepen, zodat hij een condoom kon omdoen.

Wat ik op dat moment onbewust wel begreep en waar ik nu alle begrip voor heb: hij wilde het zekere voor het onzekere nemen. De wereld wist toen nog onvoldoende over de doeltreffendheid van PrEP. Toen dachten we dat er nog steeds 11 procent kans op een besmetting was. Dat is 1 op 10, een vrij hoog risico. Ik kan het die man niet kwalijk nemen dat hij zich wilde beschermen.

Het zat me echter dwars dat ik net voor mijn diagnose ook met die man had afgesproken. Toen was ik een wandelend biologisch wapen. Hij had er geen problemen mee me bareback te neuken met enkel PrEP omdat hij niet wist dat ik besmettelijk was. De enige reden waarom hij tijdens die latere date – toen ik al even medicatie innam en mijn virale lading de diepte inging – vroeg een condoom te dragen, was omdat ik meteen open en eerlijk had gecommuniceerd over mijn hiv-besmetting.

Hij had niet verwacht dat een jong, aantrekkelijk en hoogopgeleid iemand als ik hiv-positief kon zijn.

Dat brengt me naadloos bij een pijnlijke anekdote waarin ik niet meteen open had gecommuniceerd. Een week of twee voor ik officieel ondetecteerbaar werd verklaard, had ik een afspraakje, geen seksdate maar een klassiek afspraakje, in een café. Ik had met een man afgesproken in de overtuiging dat het een onschuldige kennismaking zou zijn zonder seksuele bijbedoelingen.

Het afspraakje verliep van een leien dakje, want ik had een echte klik met die man. Nadien vroeg hij of ik bij hem thuis nog iets wilde drinken. Er was een vonk overgeslagen, dus ik wilde het afspraakje zo lang mogelijk rekken, ook al wist ik goed genoeg wat zijn bedoeling was. Bij hem thuis leidde het een tot het ander en hadden we seks zonder condoom.

Voor of tijdens de seks heeft hij me niet gevraagd naar mijn soa-/hiv- status of heb ik hem gezegd dat ik hiv-positief was of dat hij best een condoom droeg. Daarvoor had ik twee redenen. Ten eerste was dit mijn eerste afspraakje ooit waarbij seks niet het doel was en waarbij de mogelijkheid van een relatie reëel was. Ten tweede wist ik dat mijn virale lading op het punt stond ondetecteerbaar (< 20 viruskopijen/ml) te worden, omdat die bij de vorige test 75 bedroeg.

Dat wist ik echter nog niet met 100 procent zekerheid. Voor zover ik wist, kon ik nog altijd besmettelijk zijn en dan had ik die man aan een risico blootgesteld. Toen hij me de volgende ochtend vroeg of ik safe was, vertelde ik hem daarom dat ik hiv-positief was. Met een bang hartje, want ik wist dat ik alle kansen op een relatie in één klap kon vernietigen.

Als ik hem besmet had met hiv, ging hij mij aanklagen, punt.

Hij reageerde vol ongeloof. Hij had niet verwacht dat een jong, aantrekkelijk en hoogopgeleid iemand als ik hiv-positief kon zijn (dat zegt wel wat over de vooroordelen in de homogemeenschap tegenover hiv-positieve personen). Nadat ik hem ongeveer dezelfde uitleg had gedaan als mijn verhaal hierboven, raadde ik hem aan naar spoed te gaan voor een PEP-kuur (lees onderaan). Spoed omdat het zaterdag was en het ITG dus dicht was. Dat advies nam hij vriendelijk aan, maar dat liedje duurde niet lang.

Blijkbaar had hij urenlang moeten wachten op spoed. In die tijd had hij er zich van overtuigd dat ik opzettelijk of met kwade bedoelingen mijn hiv-status had verzwegen. Aan de spoedarts vroeg hij of hij mij kon aanklagen als hij hiv-positief bleek te zijn. De arts heeft daar bevestigend op geantwoord.

Seks en hiv-positief. Het is een lastige evenwichtsoefening.

Het volgende wat ik hoorde van de man van wie ik hoopte dat hij mijn eerste lief zou worden, was dat hij me wilde aanklagen als bleek dat ik hem besmet had met hiv. Het torpedeerde elke kans op een relatie. Elk argument om aan te tonen dat ik niet met kwaad opzet had gezwegen over mijn hiv-status voor of tijdens de seks viel in dovemansoren. Als ik hem besmet had met hiv, ging hij mij aanklagen, punt.

Volledig over mijn toeren stuurde ik een e-mail naar de sociaal verpleegkundige waarin ik alles uitlegde. Ze antwoordde dat ze niet kon helpen met juridische kwesties en verwees me door naar het kenniscentrum Sensoa, dat daar meer over wist. Ik stuurde een e-mail met de hele uitleg naar Sensoa. Tot Sensoa me antwoordde, beleefde ik enkele mentaal verschrikkelijke dagen. De stress gierde door mijn lijf, ik trilde bijna onophoudelijk en kon amper helder nadenken.

Het langverwachte antwoord van Sensoa bracht zalige verlichting. Sensoa vond het erg jammer wat er was gebeurd, maar stelde me gerust dat ik alle juiste stappen had genomen nadat mijn potentiële aanklager en ik hadden gevrijd. Omdat mijn virale lading zo laag was, was de kans ongelooflijk klein dat ik die man had besmet. Mocht dat toch het geval zijn en mocht hij gerechtelijke stappen ondernemen, dan zou Sensoa juridische bijstand verlenen (al zijn er nog maar een handvol hiv-rechtszaken geweest).

Om alles haarfijn uit te leggen, stelde Sensoa voor dat ik bij hen op kantoor op gesprek kwam. Ik ging gretig op dat voorstel in. Op een dag dat de kantoren van Sensoa leeg waren, had ik een 1-op-1-gesprek met een van hun vrijwilligers, een hiv-positieve man. Hij herhaalde wat hij in de e-mail had gezegd en vroeg naar mijn virale lading.

Op basis van mijn lage virale lading kon hij me geruststellen dat ik mijn potentiële aanklager hoogst waarschijnlijk niet had besmet. In de praktijk is er nog nooit een hiv-overdracht vastgesteld bij hiv-patiënten met een virale lading onder 1.000. Dat was een enorme geruststelling. Verder hadden we het over mijn nieuwe leven met hiv.

Hij vond het erg bewonderenswaardig dat ik op mijn leeftijd al zo snel openlijk kon toegeven dat ik hiv-positief was. Hij kende genoeg mannen die er jaren over hebben gedaan om met hun hiv-besmetting in het reine te komen. Dat ik daar nu al zo ‘verlicht’ mee kon omgaan, verdiende volgens hem een medaille.

Voor mij was het nooit vraag geweest of ik aan dates zou zeggen dat ik hiv-positief was. Tijdens mijn lange, duistere ervaring met soa’s had ik mij de gewoonte aangekweekt altijd eerlijk te zijn over mijn status. Ik vond dat mijn dates moesten weten hoe het met me zat, zodat ze konden beslissen of ze al dan niet wilden afspreken.

Niet veel later ging ik op controle bij de hiv-specialist en werd mijn virale lading ondetecteerbaar verklaard. Toen ik dat meldde aan mijn potentiële aanklager, wilde hij nog niet van wijken weten. Uiteindelijk is er nooit een rechtszaak van gekomen, maar heeft hiv me toch een relatie gekost.

Zodra datingapps de mogelijkheid boden iemands hiv-status te tonen, heb ik op al mijn profielen aangegeven dat ik poz & undetectable ben.

Heel toevallig nam dezelfde man recentelijk, tijdens de lockdown, weer contact met me op. Door de maatregelen van social distancing en de besmettingsangst voor Covid-19 begreep hij nu beter hoe het voor mij destijds moest zijn geweest. Ik bedankte hem dat hij tot dat inzicht was gekomen, maar de wraakzuchtige feeks in mij kon er niet aan weerstaan toe te voegen dat ik het jammer vond dat er een wereldwijde gezondheidscrisis voor nodig was.

Zodra datingapps de mogelijkheid boden iemands hiv-status te tonen, heb ik op al mijn profielen aangegeven dat ik poz & undetectable ben. Op die manier hoef ik niet alles telkens opnieuw uit te leggen en kunnen dates meteen voor zichzelf uitmaken of ze dat (onbestaande) risico willen lopen. De keerzijde is dat homomannen ook hun gal kunnen spuwen.

Zo stuurde iemand me op Grindr de volgende reactie als allereerste bericht: ‘Hoe kan je in tijden van PrEP nu nog hiv oplopen?’ Toen ik mijn situatie probeerde uit te leggen zei hij dat ik geen excuus had om geen condoom of PrEP te gebruiken. Hij blokkeerde me. Ik blokkeerde hem vervolgens op PlanetRomeo.

Een jaar later vond ik dat zijn geblokkeerde profiel de opslagruimte op PlanetRomeo niet waard was en deblokkeerde ik hem. Hij had gezien dat ik zijn profiel had bezocht en sprak me aan. Deze keer was zijn toon zo flirterig dat het niet anders kon of hij was vergeten wie ik was. Het is mogelijk dat hij me niet meer herkende omdat ik van een bril was overgeschakeld op lenzen, mijn haar had laten kleuren en andere foto’s gebruikte.

PEP moeten binnen 72 uur na een risicocontact genomen worden.

Op een bepaald moment schakelde zijn toon over van flirterig op romantisch. Volgens hem vinkte ik elke eigenschap af die hij aantrekkelijk vond. Als eerste ontmoeting wilde hij geen betekenisloze seks, maar me echt leren kennen. Ik was hem echter niet vergeten en voelde me nog steeds (terecht) beledigd. Ik kon niets beters bedenken dan hem aan het lijntje te houden.

Wij hebben elkaar één keer ontmoet, maar hij herkende me niet en ik heb hem niet herinnerd aan zijn boertig gedrag. Verder was er geen klik,. Dat kwam voornamelijk omdat ik emotioneel niets met hem te maken wilde hebben.

Recentelijk vroeg hij hoe het met me ging. Ik had die dag net een woordenwisseling gehad met de man op wie ik verliefd ben en had dus geen zin om met deze kerel te praten. Daarom stuurde hij me een foto van zijn penis om me op te beuren en dat was het. Het was geen uitnodiging voor seks, gewoon een ongevraagde foto, omdat hij dacht dat ik daar blij van zou worden. Toen ik hem zei dat dat een dom idee was, blokkeerde hij me op elk communicatieplatform.

Om een lang verhaal kort te maken: het maakt niet veel uit of ik hiv-positief ben, want homo’s blijven oppervlakkige klootzakken die enkel met hun penis denken.

Wat is PEP?

PEP (post exposure profylaxis) is een behandeling met hiv-remmers na een risicocontact. Patiënten nemen het in als ze een risicocontact hebben gehad met een persoon die (vermoedelijk) hiv-besmettelijk is. Het dient dus om een hiv-besmetting te voorkomen/tegen te houden na de feiten.

Heb je vragen voor JVG, mail ze dan anoniem naar carl.pansaerts@telenet.be

Volgende week: Werken met hiv in het buitenland (voorlaatste aflevering)

Tekst: JVG (juni 2020), eindredactie: Carl P

‘Iemand heeft tegen mij gelogen over zijn hiv-status’

Wie van de vier? JVG ging op zoek naar de besmetter, maar vond hem niet. Voorbeeldfoto.

Deel 5: De zoektocht naar de besmetter

Ik ben er nooit achter gekomen wie me met hiv besmet heeft. Toen ik besmet raakte, heb ik wel alles op alles gezet om dat te weten te komen. Het tijdsvenster waarbinnen ik besmet raakte, was vrij beperkt. Een maand voor mijn diagnose (enkele dagen voor het weekend in augustus) had ik me bij het ITG aangemeld om PrEP aan te vragen en bloed laten afnemen. Ik heb over die bloedtest niets meer gehoord. Naar alle waarschijnlijkheid was ik op dat moment nog negatief.

Rekening houdend met de incubatieperiode van hiv raakte ik ergens in juni of juli besmet. Alle contactpersonen en datingprofielen met wie ik in die periode en tot aan mijn diagnose heb afgesproken, heb ik verwittigd en ze gevraagd zich te laten testen. Door de voorwaarden die ik stelde om te barebacken ging ik ervan uit dat ik de poz & undetectable mannen al kon uitsluiten.

Je kunt nooit zeker zijn van de hiv-status van je sekspartner. Hij kan beweren wat hij wil, je weet nooit of hij de waarheid vertelt of niet. Je kan enkel zeker zijn van je eigen status.

Iedereen die ik aansprak, reageerde zeer begripvol en medelevend en liet zich meteen testen. Degenen die PrEP namen, lieten zich iets moeilijker overtuigen. Voor velen was het een wondermiddel, waardoor een hiv-besmetting onmogelijk zou zijn. Op dat moment wisten we daar nog niet genoeg over. Uiteindelijk gingen ze toch langs bij de huisarts of het ITG.

Na mijn diagnose waren de resultaten van mijn dates een tweede stomp in de maag. Niemand testte positief op hiv. Ik overliep in gedachten telkens weer met wie ik allemaal had afgesproken, tot plots één iemand overbleef met wie ik nog geen contact had opgenomen.

Dat lag ook niet zo voor de hand omdat ik zijn contactgegevens had gewist. Waarom zou je de gegevens van een teleurstellende date bijhouden? Ten einde raad doorzocht ik onze chatgeschiedenis op datingapps en WhatsApp en vond ik zijn adres terug in een groepschat.

 

 

Ik schreef hem een brief met een korte uitleg van wat er was gebeurd en voegde mijn contactgegevens toe. Met die brief op zak fietste ik van Deurne naar Wilrijk (bijna drie kwartier) om hem te bussen.

Ik kon initieel moeilijk verkroppen dat de persoon die mij besmet had een mysterie bleef. In feite was ik op zoek naar een zondebok. Ik wilde iemand de schuld kunnen geven van mijn besmetting. Het duurde niet lang voor ik inzag dat er maar één iemand schuld droeg: ik.

Niet veel later ontving ik een sms. Opnieuw geen positieve test. Na alle moeite om iedere mogelijke date op de hoogte te brengen bleek niemand hiv-positief te zijn, buiten ik. Zo bleven er twee opties over: ofwel had ik toch ergens iemand over het hoofd gezien, ofwel had iemand gelogen over zijn status.

In het laatste geval bewijst het nog maar eens dat je nooit zeker kan zijn van de status van je sekspartner. Die persoon kan beweren wat hij wil, je weet nooit of hij de waarheid vertelt of niet. Je kan enkel zeker zijn van je eigen status. Daarom moet je je regelmatig laten testen en gepaste voorbehoedsmiddelen (condooms of PrEP) gebruiken.

JVG zocht een zondebok, die hij niet vond.

Ik kon initieel moeilijk verkroppen dat de persoon die mij besmet had een mysterie bleef. In feite was ik op zoek naar een zondebok. Ik wilde iemand de schuld kunnen geven van mijn besmetting. Het duurde niet lang voor ik inzag dat er maar één iemand schuld droeg: ik. Mijn gedrag en mijn keuzes hebben geleid tot mijn hiv-besmetting. Daar droeg ik zelf de verantwoordelijkheid voor.

Oké, die ene persoon had mogelijk over zijn status gelogen, maar voor hetzelfde geld wist hij zelf niet eens dat hij besmet was. In die zin was het ook goed dat al mijn dates zich lieten testen zodat ze zich konden bezinnen. Ze waren door het oog van de naald gekropen. Ik niet.

Uiteindelijk maakt het ook niet uit wie me besmet heeft. Ook al zou ik weten wie het was, ik had er niets aan kunnen veranderen, behalve mezelf afvragen ‘wat als ik niet met hem had afgesproken, wat als ik dit of dat (niet) had gedaan?’ Ik zou mezelf gek maken door hypothetische situaties te blijven bedenken waarin ik andere keuzes had gemaakt.

 

Die had ik dus niet. Ik moest leven met de keuzes die ik had gemaakt. Weten wie me had besmet, zou niets veranderen aan het feit dat ik hiv-positief was.

 

Heb je vragen voor JVG: stuur die dan (eventueel anoniem) naar carl.pansaerts@telenet.be

Volgende zondag, deel 6: Impact van hiv op relaties en dating

Tekst: JVG (juni 2020), eindredactie: Carl P

‘Ik was bang dat mijn moeder me op straat zou zetten’

 

Het Instituut voor Tropische Geneeskunde in Antwerpen, een van de referentiecentra voor aids en hiv in België.

DEEL 4: Kind aan huis bij het Instituut voor Tropische Geneeskunde

Ik wist dat ik dit niet aan mijn familie kon vertellen en al zeker niet aan mijn moeder. Ze had me door de jaren heen zo vaak op het hart gedrukt condooms te gebruiken. Ze had me zelfs ooit condooms als kerstcadeau gegeven omdat ik zoveel dates had. En ze is meermaals kwaad geworden toen ik naar de huisarts moest voor een soa-test of naar de apotheek voor antibiotica.

Ik was bang dat als ik thuis vertelde dat ik hiv-positief was – waar ze altijd zo bang voor was en me voor waarschuwde – mijn moeder me op straat zou zetten. Dat zei ik ook tegen mijn beste vriend toen ik in zijn zetel lag. Daarom heb ik het nooit aan mijn moeder verteld, laat staan iemand anders van mijn familie. Zelfs nu ik alleen woon en nergens meer bang voor hoef te zijn, ben ik niet geneigd dit op te biechten, want het voelt als biechten en mijn zonden blootleggen.

Ik heb mijn hele hiv-traject afgelegd zonder dat mijn familie dat wist en dus zonder haar steun. Met momenten had ik het gevoel dat ik in stilte leed. Omdat ik alle sekspartners die ik had ontmoet tijdens de incubatieperiode had ingelicht, wisten ze dat ik hiv-positief was. Ze toonden allemaal hun medeleven. Daarnaast had ik mijn beste vriend, mijn kapper (of all people) en mijn poz & undetectable fuckbuddy. Met die laatste heb ik meteen na mijn besmetting en voor mijn eerste afspraak bij het ITG een lang gesprek gehad over leven met hiv.

Ik deed er alles aan om mijn besmetting te verbergen voor mijn familie. Ik verstopte mijn medicatie in mijn kleerkast, die mijn moeder al enkele jaren niet meer opende.

Dat gesprek heeft me best gerustgesteld. Zo vertelde mijn fuckbuddy dat mijn immuunsysteem niet zou zijn aangetast omdat artsen tegenwoordig meteen met de behandeling starten. Ik heb dus dezelfde levensverwachting als iemand zonder hiv.

JVG verborg zijn hiv-medicatie in zijn kleerkast.

Om me mentaal af te leiden stortte ik me op mijn grootste passie: eten. Ik ging meermaals per week op restaurant, waardoor ik me een tijdje gelukkig voelde. Mettertijd heb ik dat afgebouwd tot twee restaurantbezoeken per maand. Samen met koken is dat uitgegroeid tot een hobby.

Mijn thuissituatie maakte mijn behandeling er niet eenvoudiger op, want sinds mijn diagnose ben ik kind aan huis bij het Instituut voor Tropische Geneeskunde (ITG) en consultaties zijn niet gratis. Ik stond als student nog steeds op het ziekenfonds van mijn moeder. Voor ik hiv kreeg, moest ik telkens langs mijn moeder als ik een consultatie of medicatie terugbetaald wilde krijgen. Regelmatige doktersbezoeken van telkens meer dan 50 euro zouden in mijn moeders ogen verdacht hebben geleken.

 

Gelukkig trof het ITG daar snel een regeling voor: het systeem van de derde betaler. Op die manier hoefde ik enkel het remgeld te betalen en werd zowel een financiële last als de angst voor ontdekking van mijn schouders genomen.

Met momenten had ik het gevoel dat ik in stilte leed.

Verder deed ik er alles aan om mijn besmetting te verbergen voor mijn familie. Ik verstopte mijn medicatie in mijn kleerkast, die mijn moeder al enkele jaren niet meer opende en waar ik zelf al mijn kleren in stopte. Ik wachtte tot ik alleen thuis was om mijn medicatie bij de apotheek te halen. Als ik op consultatie ging, verzon ik een smoes waarom ik weg moest: om iets te gaan eten in de stad of af te spreken met een man (hoewel dat toen onmogelijk was).

In die eerste besmettelijke periode moest ik (ongeveer) om de maand op consultatie bij de hiv-specialist en ook nog eens bij de therapiecounsellor en de sociaal verpleegkundige. Soms zag ik die drie op verschillende dagen. Het voelde vaak dat ik meer in het ITG zat dan thuis.

De hiv-specialist is mijn behandelende arts en zorgt voor het medische aspect. De therapiecounsellor volgt op hoe het innemen van de medicatie verloopt. De sociaal verpleegkundige staat in voor de sociaalpsychologische kant en heeft me bijvoorbeeld geholpen met het systeem van de derde betaler. Tegenwoordig zie ik de hiv-specialist om de zes maanden en ga ik enkel bij de andere twee als er een probleem is.

Vrij snel nadat ik Genvoya was beginnen slikken daalde mijn virale lading ongelooflijk scherp, gedeeld door om en bij duizend.

Mijn behandelende arts heeft me de hiv-remmer Genvoya voorgeschreven. Dat is één pil die meerdere werkende stoffen combineert (versus de pillencocktails die hiv- patiënten vroeger moesten slikken). Elke dag moet ik één pil op hetzelfde ogenblik innemen met water. In het geval van Genvoya moet ik daarbij eerst ook iets kleins eten, zoals een koekje, om de maagsappen te activeren omdat de pil anders op de maag blijft liggen.

Genvoya, de hiv-remmer die JVG dagelijks moet slikken. Eén pilletje per dag, op hetzelfde tijdstip.

Zowel mijn behandelende arts als mijn therapiecounsellor benadrukte dat ‘hetzelfde moment’ niet elke dag exact hetzelfde uur hoefde te zijn. Er zit zo’n twee uur speling op. Tot twee uur voor mijn gekozen moment en tot twee uur erna kan ik Genvoya innemen. Het is ook niet erg als ik een dag de pil vergeet, maar dat mag niet meerdere keren per maand gebeuren. Als ik een keer de pil vergeet, heb ik tot 15 uur erna om ze alsnog in te nemen, maar ik mag er geen twee in één keer inslikken om de niet-inname te compenseren. Gelukkig heb ik tot nu geen enkele pil overgeslagen.

Omdat Genvoya meerdere medicijnen combineert, heeft het interacties met veel andere stoffen. Te veel om hier op te noemen. Bij eender welke medicatie die een arts me voorschrijft, moet ik vragen of er een interactie met Genvoya is. Zo mag Genvoya absoluut niet worden gecombineerd met ibuprofen. Artsen raden combineren met chems ook altijd af. Als ik toch chems inneem, wacht ik best minstens een halfuur voor Genvoya te slikken. Ik mag alcohol drinken, maar met mate.

Persoonlijk ervaar ik weinig tot geen bijwerkingen van Genvoya. In de eerste maand liet ik veel vaker windjes. Best gênant als je een teamsport speelt. Maar dat normaliseerde weer na enkele weken.

Op 12 januari 2018 werd ik officieel ondetecteerbaar verklaard.

Voor een afspraak bij mijn behandelende arts moet ik minstens tien dagen op voorhand in het ITG bloed laten trekken, een urinestaal afgeven en bij mezelf een anale wisser afnemen. In het begin voelde ik me een speldenkussen omdat ik zo vaak bloed moest laten afnemen. Ik vond bloedafnames toen ook best eng omdat een verpleegster meerdere buisjes bloed aftapt. Ondertussen ben ik het gewoon en probeer ik aan andere dingen te denken tijdens een bloedafname.

De urinestaal en anale wisser dienen veelal om te controleren op soa’s, gezien mijn actieve seksleven. Toen ik nog hiv- besmettelijk was, waren mijn bloedresultaten het belangrijkst om mijn virale lading in het oog te houden. De virale lading is de hoeveelheid per milliliter bloed. Hoe hoger de virale lading, hoe besmettelijker een hiv-patiënt is.

Het is de bedoeling dat de virale lading naar minder dan 20 zakt. Op dat moment heeft een hiv-patiënt een ondetecteerbare virale lading. Dat wil zeggen dat de medicatie het virus zo hard heeft teruggedrongen dat het (bijna) niet meer waarneembaar is in het bloed. Vandaar ook poz & undetectable: een hiv-patiënt is nog steeds hiv-positief, maar heeft een ondetecteerbare virale lading. Vanaf dan kan de poz & undetectable persoon het virus ook niet meer overdragen.

De evolutie van de virale lading van JVG. De allereerste waarde was 877.000. Dat cijfer staat niet op de grafiek.

De virale lading bedroeg bij mijn eerste consultatie 877.000, vrij hoog als je weet dat er tot meer dan 1 miljoen wordt gemeten. Nadien begon ik Genvoya in te nemen. Tussen mijn eerste en tweede consultatie daalde mijn virale lading ongelooflijk scherp, gedeeld door (om en bij) duizend: 770. In de maanden erna verliep de daling trager, tot mijn virale lading op 12 januari 2018 officieel ondetecteerbaar (onder 20) werd verklaard.

 

 

 

 

Tekst: JVG (juni 2020), eindredactie: Carl P

Heb je vragen voor JVG? Mail ze, liefst anoniem, naar carl.pansaerts@telenet.be

Zweven tussen Monets waterlelies

Een makkelijke stoel, zachte ontspannende muziek en kijken naar vissen, bloemen en landschappen die overal om je heen – voor je, achter je en onder je – worden geprojecteerd. Dat was ons bezoek aan de expo ‘Claude Monet, the Immersive Experience’ in Brussel.

Met HLWM bezochten we de expo Monet, the Immersive Experience.

We kennen Claude Monet (1840-1926) allemaal van de tientallen schilderijen van de waterlelies van zijn tuin in Giverny (Normandië) of van het parlementsgebouw in Londen. De doeken van Monet zitten in het collectieve geheugen van de westerse wereld.

In Brussel kan je je laten onderdompelen in de wereld van Monet. Er hangt niet één echt doek van de Franse impressionist – en dat is al bij al toch jammer -, maar tegelijk krijg je zowat het volledige oeuvre (300 schilderijen) van Monet te zien. Daar zorgen tientallen projectoren voor die haarscherpe en megagrote afbeeldingen beamen van de schilderijen en de wereld van Monet. Op de vloer en de muren voor en achter je. Een bijna 360 gradenprojectie.

Bisceglia

Ondertussen was het genieten van de speciaal voor de expo gemaakte muziek van de Belgische componist Michelino Bisceglia.

De minpuntjes. De projectie was niet totaal (de in de weg staande pilaren en het plafond bleven projectievrij) en het was binnen te warm, wat nog verergerd werd door de verplichting een mondmasker te dragen.

De virtualrealityervaring op het eind was best de 2 euro extra waard. Je zweeft er letterlijk door en boven de doeken van Monet. Meer dan eens had ik de neiging te grijpen naar de bloemen of de sneeuwvlokken die op je afkomen. Knap gemaakt en misschien wel het beste deel van de expo.

Voor wie in deze coronatijden nog op zoek is naar een veilige en nabije reisbestemming: misschien eens een bezoek brengen aan de tuinen van Monet in Giverny. Je bent er na een rit, vanuit Mechelen, van 375 km en 4.15 uur. Een absolute aanrader.

Tekst: Carl P (8/7/2020)

‘Ik had Russische roulette gespeeld en verloren’

Het rode lintje is het internationale symbool van de strijd tegen aids en hiv.

Deel 3: De diagnose

Twee weken later was ik weer de oude en wilde ik mijn 23ste verjaardag vieren met mijn beste vriend/fuckbuddy. Op mijn handen zat echter een vreemde uitslag die maar niet weg wilde. Mijn huisarts vond het ook bizar. Van uitzicht leek het op gevorderde syfilis, maar dan had de uitslag over mijn hele lichaam moeten zitten en niet enkel op mijn handen. Voor de zekerheid nam ze bloed af.

Op de vrijdag dat ik met mijn beste vriend wilde afspreken voor seks gevolgd door een verjaardagsdiner, belde mijn huisarts me. Ze vroeg of ik meteen op afspraak kon komen omdat er ‘iets positief was teruggekomen’. Op zich leek me dat niet abnormaal. Ik maakte een afspraak voor na mijn werk en voor mijn avondje uit met mijn kameraad.

‘Iets positief’

In de huisartsenpraktijk herhaalde mijn dokter dat er bij mijn laboresultaten ‘iets positief’ was teruggekomen, maar ze weidde niet verder uit. Ik verwachtte dat ze ging toelichten waarop ik juist positief had getest, want ik wist dat ‘positief’ eender welke soa of ziekte kon betekenen. Mijn huisarts zei dat ze zo snel mogelijk een afspraak voor me zou maken bij het Instituut voor Tropische Geneeskunde (ITG). http://www.itg.be/n

Toen ik de woorden hiv-positief hoorde, stroomde het bloed weg uit mijn gezicht. Ik vertoefde in een catatonische toestand waarin mijn brein een tikkeltje achterliep en er weinig tot me doordrong.

Op dat moment gingen alarmbellen af in mijn hoofd. Wat er ook positief was, het kon niet zomaar met antibiotica worden verholpen, want ik moest naar het ITG. Toen begon mijn molen te draaien en kreeg ik een vermoeden van de diagnose.

Ondertussen belde mijn dokter met het ITG, maar raakte ze gefrustreerd omdat er geen arts beschikbaar was op maandag. Toen zei mijn huisarts over de telefoon de woorden die ik nooit zal vergeten: ‘Ik zit hier met een persoon die hiv-positief is. Hij moet absoluut zo snel mogelijk geholpen worden.’

Zelfverwijt

Dan pas hoorde ik de diagnose. Iedereen denkt te weten hoe hij of zij zou reageren. Ik dacht altijd dat ik in tranen zou uitbarsten. Maar toen ik die woorden hoorde, stroomde alleen het bloed weg uit mijn gezicht. Ik vertoefde in een catatonische toestand waarin mijn brein een tikkeltje achterliep en er weinig tot me doordrong.

JVG had het punt bereikt vanwaar terugkeren niet meer mogelijk was.

Ik herinner me dat ik met een mompelend stemmetje antwoordde op de vragen van mijn huisarts. Bij het buitengaan zei ze nog: ‘Ik weet het, het is niet leuk.’ Cynisch antwoordde ik: ‘Dat is een understatement.’

Het gevoel was zelfverwijt. Ik gaf mezelf de schuld van mijn besmetting (en vaak nog altijd). Wie anders kon ik iets verwijten? Iemand had gelogen over zijn status of was zonder het te weten drager van het virus en heeft me besmet. Maar ik had voor bareback gekozen. Ik had die mannen me zonder condoom laten neuken en volspuiten en deed bij hen hetzelfde. Ik nam chems en ging naar groepsfeestjes waar een hele reeks mannen dat deed en vice versa.

Domme gans, wat had ik mezelf aangedaan? Ik kende de risico’s goed genoeg. Toch nam ik ze. Telkens ik naar de huisarts of het ITG ging voor een soa-onderzoek, hamerde mijn moeder op condoomgebruik. Maar ik wilde niet luisteren. Ik had Russische roulette gespeeld en verloren.

Ik had een punt bereikt vanwaar terugkeren niet mogelijk was. Mijn diagnose op 29 september 2017 deelde mijn leven in tweeën: vanaf dan zou er een deel van mijn leven zijn vóór hiv en een deel mét hiv. Er was een einde gekomen aan mijn onschuld. De speeltijd was voorbij. Ik kon niet zorgeloos verder blijven leven, want hiv zou altijd bij me zijn en ik zou op verschillende vlakken altijd moeten opletten. Ik moest nu beslissen hoe ik dat tweede deel van mijn leven zou invullen.

Ik liet mijn beste vriend weten dat we die avond geen seks konden hebben, maar dat ik hem wel wilde zien. Hij was de eerste persoon tegen wie ik vertelde dat ik hiv-positief was. Hij reageerde bedroefd en geschokt, maar stelde me gerust dat hiv dankzij de verbeterde medicatie geen doodvonnis meer is.

Ik had die mannen me zonder condoom laten neuken en volspuiten en deed bij hen hetzelfde. Ik nam chems en ging naar groepsfeestjes waar een hele reeks mannen dat deed en vice versa.

Ik lag in zijn zetel naar het plafond te staren met mijn hoofd in zijn schoot. Wat hij zei, wist ik wel omdat ik genoeg poz & undetectable mannen kende, maar het hielp dat hij me daaraan herinnerde. Het sterkte me in de overtuiging dat ik iets moest doen nu ik hiv-positief was, dat er iets moest veranderen.

Heb je vragen voor JVG, stuur dan een (anonieme) mail naar carl.pansaerts@telenet.be

Volgende zondag: ‘Ik was bang dat mijn moeder me op straat zou zetten.’

Tekst: JVG (juni 2020), eindredactie Carl P

‘Ik was een maand te laat met PrEP’

De kathedraal van Doornik.

Deel 2: De besmetting

Waarom heb ik geen PrEP genomen? Ik kreeg de diagnose dat ik hiv-positief was op 29 september 2017. PrEP werd pas vanaf 1 juni 2017 door de ziekteverzekering terugbetaald. In die periode was er nog veel onzekerheid over PrEP. Je hoorde vaak dat PrEP slechts in 89 procent van de gevallen tegen hiv beschermde. De procedure om het medicijn te verkrijgen was geen kinderspel. Je moest ook nog altijd een (kleine) bijdrage betalen als je een toelating tot terugbetaling kreeg. Al die elementen vertraagden mijn beslissing om PrEP aan te vragen.

Ondertussen neukte ik ongestoord verder zonder condoom. Zo ook tijdens een noodlottig weekend in augustus 2017.

Tegen de tijd dat ik besloten had dat te doen, liep de wachttijd bij het Instituut voor Tropische Geneeskunde (ITG) http://www.itg.be/N op tot een maand. Ondertussen neukte ik ongestoord verder zonder condoom. Zo ook tijdens een noodlottig weekend in augustus 2017. Een zaterdag had ik via de datingapp PlanetRomeo afgesproken met een poz & undetectable koppel in Doornik (een treinrit van twee uur) voor bareback groepsseks op chems.

 

Het stadhuis van Charleroi.

Toen ik na de seks lag te slapen, lag ik continu te woelen en te zweten en werd ik om het halfuur wakker om te plassen. Na die slapeloze nacht nam ik opnieuw de trein, nu van Doornik naar Charleroi (een rit van twee uur in het weekend) om af te spreken met een andere man voor veilige seks, want dat doe ik ook nog af en toe.

Zodra ik daar aankwam, wist die man dat hij met mij niet veel kon aanvangen. Uiteindelijk heb ik enkele uren proberen te slapen bij hem en ben ik daarna de trein opgesprongen naar huis (weer een rit van twee uur). Dat ik uitgeput thuis aankwam, is zacht uitgedrukt.

 

Toen ik de volgende ochtend naar mijn studentenjob ging, was ik nog steeds een wrak. Ik was moe en misselijk en had zo’n hoofdpijn dat ik me niet kon concentreren. Toen het onhoudbaar werd, ging ik naar huis en kroop ik in bed in de hoop dat alles beter zou worden na een deftige nachtrust. Ik had er niet meer naast kunnen zitten.

Ik werd wakker zonder me uitgerust te voelen en mijn armen begonnen te tintelen. Het voelde alsof mijn armen steeds verder opzwollen tot ze zo groot waren als boomstammen. Dat ging in vlagen: eerst zwollen ze op, dan krompen ze, om vervolgens opnieuw uit te zetten. Ik was aan het hallucineren! Volgens mij heb ik ook zitten gillen, maar dat kan ik me niet zo goed meer herinneren.

Dokter van wacht

In die gekke toestand drong het tot me door dat er iets grondig fout zat. Het was toen al ’s avonds laat. Dus vroeg ik mijn oudere broer me naar de dokter van wacht te brengen. In de wachtzaal stond ik op instorten, maar zodra de dokter me vroeg wat er aan de hand was, kon ik helder mijn hele verhaal vertellen.

Ondanks alles wat ik had verteld, kon de dokter uit niets opmaken dat er iets mis was (geen verhoogde bloeddruk, geen kortademigheid, geen koorts…). Ik kwam heel helder over. Zonder bloedonderzoek was haar beste gok dat de chems nog niet uitgewerkt waren en dat deze fase vanzelf zou overwaaien. Daar had ze niet helemaal ongelijk in.

De twee weken erna belandde ik in een onverklaarbare uitgeputte sleur. Het werd nooit meer zo erg als de hallucinaties, maar veel beterschap zat er ook niet in. Na een slapeloze nacht werd ik elke ochtend futloos wakker, waarbij ik nauwelijks energie kon opbrengen om recht te staan. Ik deed er meer dan een halfuur over om een potje yoghurt op te eten!

Ik was aan het hallucineren! Volgens mij heb ik ook zitten gillen, maar dat kan ik me niet zo goed meer herinneren.

’s Avonds kreeg ik dan plots energie. Ik kon zonder rustpauze een volledige maaltijd maken voor het gezin en die ook zelf opeten. Maar tegen het slapen gaan sloeg de vermoeidheid weer toe. En dan begon alles weer opnieuw.

Truvada, het bekendste PrEP-middel op de markt.

De wanhoop nabij ging ik naar de huisartsenpraktijk bij ons om de hoek. Een van de dokters kon niets bedenken wat er medisch mis kon zijn en raadde me aan mijn slaappatroon aan te passen en natuurlijke slaapmiddelen in te nemen tot ik er weer bovenop was. Dat heeft geholpen, want ik sliep beter en kon uiteindelijk weer gaan werken. Of zo leek het toch.

Volgende zondag: Dokter: ‘Ik heb hier een hiv-positief iemand die zo snel mogelijk geholpen moet worden.’

 

 

Tekst: JVG (juni 2020), eindredactie/verrijking: Carl P

Vragen voor JVG? Mail ze (eventueel anoniem) naar carl.pansaerts@telenet.be

‘Bareback kreeg de allure van een verboden vrucht’

 

Ter illustratie. Niet het hiv-rapport van JVG.

Deel 1: Het einde van de onschuld

Ik ben 25 jaar oud, gay en hiv-positief. Deze simpele feiten lokken vaak uiteenlopende reacties uit: medelijden (‘Wat erg voor je!’), bewondering (‘Dapper dat je daarvoor uitkomt!’) en onbegrip (‘Hoe kun je in tijden van PrEP nog hiv oplopen?’). Vooral de laatste reactie blijft hangen. Hoe komt het inderdaad dat een jonge homo hiv oploopt nu PrEP op de markt is?

Voor ik met hiv besmet raakte, neukte ik ongeveer al een jaar zonder condoom (bareback). Ik deed dat ook al enkele maanden in combinatie met partydrugs of chems (lees hieronder meer). Daardoor liep ik bijna met de regelmaat van de klok een soa (seksueel overdraagbare aandoening) op, maar dat kon telkens worden genezen (Been there, done that, got the antibiotics).

Waarom gebruikte ik geen condoom?

Toen ik op mijn 18 jaar een datingprofiel aanmaakte en actief op zoek ben gegaan naar seks met mannen, gebruikte ik altijd condooms. Mijn moeder had het gebruik van condooms er ingestampt en ik had geen klachten over condoomgebruik.
Ik vermeld dat laatste omdat ik veel mannen ken die bareback neuken omdat ze met een condoom nooit dezelfde stimulatie ervaren. Niet omdat bareback lekkerder of natuurlijker aanvoelt, maar omdat ze helemaal niets voelen als ze een condoom dragen of, erger nog, pijn omdat condooms hun penis te erg afknellen. Of soms omdat ze geen condooms vinden in hun maat (ik ken nu eenmaal veel grootgeschapen homo’s. Size queen, guilty as charged).

Omdat mijn moeder zo sterk op condooms had aangedrongen,
kreeg bareback de allure van een verboden vrucht.

Bij mij zat het anders. Omdat mijn moeder zo sterk op condooms had aangedrongen, kreeg bareback de allure van een verboden vrucht. In de jaren dat ik heilig in condoomgebruik geloofde, gebeurde het af en toe dat ik de onbedekte penis van mijn sekspartners plaagde met mijn aanlokkelijke kontje. In het heetst van de strijd konden zij de verleiding niet weerstaan en ik evenmin. Karma heeft me dat vaak betaald gezet omdat ik nadien bijna altijd een soa opliep.

Ondanks de negatieve ervaringen met soa’s https://www.allesoverseks.be/soorten-soas liet de lokroep van bareback me niet los. Ik gooide het op een akkoord met de duivel (mezelf). In plaats van het verlangen naar bareback te ontkennen en dat gevoel op de slechtste momenten te laten ontploffen, zou ik het verlangen compleet verzadigen.

Ik koos ervoor met één vaste partner altijd bareback te doen. Ik had een fuckbuddy die hiv-positief was met een ondetecteerbare virale lading (poz & undetectable) en hiv dus niet kon overdragen, zelfs niet tijdens bareback. Een tijd lang sprak ik enkel met hem af voor bareback. Maar mijn akkoord met mezelf had een averechts effect. In plaats van mijn verlangen te verzadigen, verlangde ik nog meer naar bareback.

Langzaamaan liet ik het condoom vaker achterwege met andere partners. Ik begon ook steeds meer te klagen over condoomgebruik: moeilijk te openen verpakking, condoom gaat niet om van de eerste keer, erectie verdwijnt omdat het te lang duurt… Ik wist uit ervaring dat ik niet zonder condoom kon blijven neuken zonder iets ernstigs op te scharren. Want net als iedere zichzelf respecterende homo was ik bang voor hiv.

Om dat risico zo veel mogelijk in te perken, hanteerde ik ‘bareback conditions’, voorwaarden waaraan mannen moesten voldoen alvorens ik het bareback met hen deed. Ofwel moesten ze poz & undetectable zijn, ofwel moesten ze recentelijk zijn getest en soa-vrij zijn verklaard. In beide gevallen moest ik ze op hun woord geloven. Omdat ik zelfs dan nog soa’s opliep, waren die voorwaarden zo lek als een zeef. Mijn uiteindelijke hiv-besmetting heeft dat duidelijk bewezen.

Wat zijn chems?

Chems zijn harddrugs die in het homomilieu vaak worden ingenomen om de seksuele beleving te verruimen. Er zijn tientallen soorten. De bekendste zijn kamagra, ghb/gbl, xtc, cocaïne, speed en ketamine.

  • Kamagra is een andere vorm van viagra, waardoor je urenlang een erectie kan aanhouden zonder te spuiten en zelfs na klaarkomen.
  • Gbl is de klassieke rapedrug. De vloeistof heeft een ongelooflijk walgelijke smaak, maar maakt je een tweetal uur enorm geil. Nadien kan je een iets lichtere dosis nemen om het geile gevoel op peil te houden. Bij een te hoge dosis kan je bewusteloos worden (g-hole) of zelfs sterven.
  • Ghb is de minder sterke variant van gbl.
  • Xtc geeft je een ontspannen gevoel en vooral de weke delen van het lichaam worden gevoelig. Het lichaam kan snel oververhit geraken, dus moet je veel drinken.
  • Cocaïne en speed hebben een soortgelijk effect omdat ze je actief houden.
  • Ketamine is een geestverruimende drug en kan wel eens leiden tot trips (hallucinaties).

Meer info over chems vind je hier: http://www.allesoverseks.be/chemsex-risicos-en-tips-voor-veiligere-seks

Wat is PrEP?

PrEP is een hiv-remmer die een hiv-besmetting voorkomt en wordt dus preventief ingenomen. PrEP wordt voorgeschreven aan personen met seksuele risicocontacten (zonder condoom), voornamelijk homomannen.

Meer info over prep vind je hier: https://www.itg.be/N/prep-faq

Volgende zondag: ‘Ik was een maand te laat met PrEP’

Vragen voor JVG? Stuur ze naar carl.pansaerts@telenet.be, dat mag gerust onder een schuilnaam/schuilmailadres.

Tekst: JVG (juni 2020), eindredactie, foto’s en verrijking: Carl

‘Ik ben 25 jaar, gay en hiv-positief’

‘Mijn hiv-diagnose op 29 september 2017 deelde mijn leven in tweeën: vanaf dan zou er een deel zijn vóór hiv en een deel mét hiv. Er was een einde gekomen aan mijn onschuld. De speeltijd was voorbij. Ik ben 25 jaar, gay en hiv-positief.’

Hiv en aids, we horen er sinds enkele jaren nog weinig over. Indien toch, dan denken we te veel aan sub-Sahara Afrika en niet aan België. Fout. In 2018 raakten in ons land 882 mensen, vooral mannen, met hiv besmet.

Hiv en aids zijn België en de wereld niet uit. Naast de 882 nieuwe besmettingen (2,4 per dag), kregen in 2018 net geen 50 mensen in België te horen dat ze aids hebben en stierven 59 mensen aan de ziekte. De cijfers komen van Sciensano, het federale onderzoekscentrum voor de volksgezondheid. https://www.sciensano.be/en/biblio/epidemiologie-van-aids-en-hiv-infectie-belgie-toestand-31-december-2018

Jongeren

Ons land telt een kleine 20.000 seropositieven, voor de overgrote meerderheid mannen en dan vooral mannen die seks hebben met andere mannen. Het gros van de nieuwe besmettingen zit in de leeftijdscategorie 25 tot 49 jaar. Maar af en toe (10% van de gevallen) loopt het ook mis bij jongeren.

Een van hen is JVG, een 25-jarige homo uit Antwerpen, die op 23 jaar te horen kreeg dat hij seropositief is. We vonden JVG op Grindr en konden hem snel overtuigen om voor HLWM te vertellen hoe hij besmet is geraakt, hoe hij daarop reageerde, welke impact hiv heeft op zijn leven, wat de medische gevolgen zijn… Een ontroerend eerlijk relaas van hoe het fout is gelopen en hoe het leven nadien verder moet.

Vanaf nu elke zondag in een achttal afleveringen exclusief op www.hlwm.be.

PS. Vragen voor JVG, stuur ze naar carl.pansaerts@telenet.be

Carl P (21/6/2020)

Babbelkroeg heropent nu vrijdag

We hebben net (om 21 uur) groen licht gekregen van De Schakel om vanaf morgen, vrijdag 19 juni, de Babbelkroeg weer te openen. Eindelijk, na ruim drie maanden lockdown.

Dus, morgen, vrijdag 19 juni, zijn we van 21 uur tot 1 uur (heel stipt) geopend. Niet op de zolder, wegens te klein voor de naleving van social distancing, wel op het gelijkvloers.

Jullie gastheren zijn Koen (onthaal) en Ruben en Jimmy (tappers).

  1. Openingstijden: 21 uur tot heel stipt 1 uur. Laatste bestellingen om 0.15 uur.
  2. Verloop
    1. Als je je ziekjes voelt, blijf je thuis.
    2. Bij het binnenkomen handen ontsmetten.
    3. Er staat een onthaler klaar die je in samenspraak een tafel zal toewijzen.
    4. Maximaal tien personen per tafel, en de tafels staan 1,5 meter uit elkaar. Aan grote tafels kunnen ook twee groepjes van drie/vier man/vrouw zitten met daartussen 1,5 meter.
    5. Je mag niet van de ene tafel naar de andere lopen. Ook geen tooghangen.
    6. Opstaan mag enkel om naar huis of naar het toilet te gaan.
    7. De tappers – die een mondmasker dragen – komen de bestelling opnemen en aan tafel brengen. Er wordt zittend gedronken.
    8. Cash betalen mag. En onmiddellijk betalen.
    9. Roken mag niet, ook buiten niet. Je mag enkel rondlopen om naar huis te gaan of naar het wc.
    10. Wc-gebruik. Eén man per keer. Indien je naar het wc gaat, trek de algemene deur van het toiletblok dan dicht, dan ziet iemand anders dat het bezet is. Als je het toilet verlaat, laat de deur dan openstaan, zodat anderen zien dat het vrij is.
  3. Regels voor de tappers.
    1. Mondmaskers verplicht tot aan de sluiting.
    2. Tafels en stoelen nadien kuisen/ontsmetten.
    3. Glazen warm of koud wassen, maar mét wasmiddel en nadien spoelen. Bij gebruik van een handdoek regelmatig van handdoek wisselen.
    4. Handen heel regelmatig ontsmetten.
    5. De komende weken zullen de tappers telkens mensen van het bestuur zijn. Andere vrijwilligers zijn nadien zeker welkom.

Het zijn vrij strenge regels, maar ze zijn niet onoverkomelijk. En de kans is groot dat ze over enkele weken al versoepeld worden.

Tot morgen, vrijdag. Of een van de vrijdagen daarop.

Het bestuur van HLWM.

HLWM in coronatijden…

We mogen nog altijd niet echt uit ons kot. Daarom opnieuw een reeks kijk-, doe- en luistertips om het weekend mee door te komen. Hou jullie gezond.

De pornoacteur François Sagat als de gekruisigde Christus, naar een doek van Caravaggio. Sagats naam staat in Griekse hoofdletters op zijn linkerarm getatoeëerd.

 

1/ Proficiat aan jullie allen, LGBTQ-mensen. Zondag 17 mei is het jullie feestdag. Dan vieren we IDAHOT, de Internationale Dag tegen de Homo- en Transfobie, onze nationale feestdag.

Mechelen had een redelijke numero gepland, maar die valt door de coronacrisis wat in het water.

  • Op veel plaatsen in de binnenstad en de deelgemeenten worden banken en zebrapaden in regenboogkleuren geschilderd.
  • De regenboogvlag wappert aan het stadhuis (van 9-17/5) en – voor het eerst –  boven op de Sint-Romboutstoren (van 10-17/5). Kijk een van de komende dagen eens naar omhoog.
  • Een LGBTQ-getuigenis van Yves en Jana is te vinden op de Facebook- en Instagram-account van Mechelen, en op de digitale zuilen die her en der in de binnenstad staan.
  • Meer info op http://www.mechelen.be/idahot

2/ Twee lezers hebben naar aanleiding van onze mail van vorige week gevraagd of we nog websites kennen gespecialiseerd in de verkoop van gay kunst.

  • Een aanrader is de Britse websiste Adonis Art International – World Wide Hub for Male Art uit Manchester.   https://adonis.gallery/home
  • En je moet maar eens een kijkje nemen op de website http://www.rosswatson.com van Ross Watson.
    Ross Watson, ‘Soldiers’, 2019, olie op doek. 23.000 euro.

    De Australiër is een bekende maker van gay schilderijen en foto’s. Amusant zijn zijn herinterpretaties van wereldberoemde klassieke doeken van onder meer Caravaggio, waarbij de centrale figuur niet zelden vervangen wordt door een bekende pornoacteur, zoals Dolph Lambert, François Sagat… Hij maakt ook doeken op basis van eigen inspiratie. Zijn klanten zijn niet de minsten. Het gaat onder meer om Sir Elton John (een grote fan), James D. Wolfensohn (de ex-voorzitter van de Wereldbank) en tientallen musea in onder meer de VS, Australië en het Verenigd Koninkrijk.

    De prijzen van de olieverfschilderijen zijn niet min. Van 10.000 euro tot 80.000 euro. Veel, maar een virtueel bezoek meer dan waard. Je moet toegeven dat Watson talent heeft.

 

 

 

 

 

3/ Eurovisie komt eraan.

  • Ons lid Kurt B. heeft twee boeiende Eurovisie-specials van telkens meer dan een uur gemaakt. Met oude toppers en inzendingen voor de geannuleerde wedstrijd van 2020 in Rotterdam. Te beluisteren via https://www.mixcloud.com/kurt-bekaert/ .
  • Een eurovisiequiz in het Nederlands van een gay website uit Nederland. Toch maar eens testen of je wel zo veel weet als je denkt te weten. Doen op  https://www.gaysite.nl/fun-songfestivaltest

4/ En dan is er nog het weekendaanbod van de holebizender OutTV.

  • Vrijdagavond: ‘Kiss Me‘. Twee jonge vrouwen, Mia en Frida, worden door het huwelijk van hun ouders stiefzussen. Ze worden verliefd.
    Mia en Frida uit ‘Kiss Me’.

     

  • Zaterdagavond: ‘Cupcake‘. Een vriendengroep uit Tel Aviv denkt het beter te kunnen dan de officiële Israëlische inzending voor Eurovisie.
  • Zondagavond: ‘Capital Games‘. Twee ambitieuze mannen vechten om dezelfde prestigieuze baan. Tijdens een teambuilding belanden ze bij elkaar in bed.
    Carl P (14/5/2020)