admin

De linkse Mechelse partijen besteden in hun programma’s voor de gemeenteraadsverkiezingen veel meer aandacht aan holebi’s dan de rechtse. De sp.a noemt als enige HLWM, GVM en de Pink Devils bij naam in haar stadsprogramma en pleit voor een Mechelse Pride. De PVDA focust op jongeren en scholen in de strijd tegen homofoob en transfoob geweld.

HLWM vroeg de voorbije weken alle partijen die op zondag 14 oktober aan de gemeenteraadsverkiezingen meedoen hun volledige programma op te sturen. Onder meer CD&V deed dat niet. In dat geval gingen we op de website van de betrokken partij op zoek naar haar programma voor 2019-2024.

De programma’s van BeOne, VolksLiga Mechelen, Vlaams Belang én CD&V bevatten geen LGBT-punten. Dat is opvallend, want holebi’s tekenen voor ongeveer 5 procent van de Mechelse bevolking. Voor kleinere doelgroepen is vaak wel een specifiek beleid gepland.

De N-VA en de stadslijst van Open VLD-Groen-M+ doen het beter, maar houden het vrij algemeen. De sp.a en de extreemlinkse PVDA vallen op met hun uitgebreide plannen voor de Mechelse LGBT-gemeenschap.

De partijen hieronder zijn gerangschikt op basis van hun aantal leden in de uitbollende gemeenteraad. De relevante punten worden zonder één enkele wijziging weergegeven.

 

Stadslijst Open VLD-Groen-M+ (16 zetels op 43)

356. In Mechelen is er geen plaats voor racisme en discriminatie. Dat geldt voor discriminatie op grond van gender, leeftijd, levensbeschouwing of religie, seksuele voorkeur, etnisch-culturele achtergrond of ten aanzien van mensen met een beperking. We voeren daarrond een actief sensibiliseringsbeleid en treden actief op tegen discriminatie en racisme, waar we nauw samenwerken met het Openbaar Ministerie. Via toegankelijke en laagdrempelige meldpunten motiveren we mensen om klacht in te dienen wanneer ze daarmee worden geconfronteerd.

359. Mechelen voert een actief LGBT-beleid. Ze ondersteunt holebi-organisaties en brengt hen in contact met andere verenigingen en scholen. De politie treedt kordaat op tegen elke vorm van homofoob geweld en zorgt voor een adequaat onthaal van de slachtoffers.

 

N-VA (11 op 43)

21. We ontwikkelen een actieplan tegen gaybashing en homofoob geweld. De prioriteit zal in eerste instantie liggen op het in kaart brengen van het fenomeen en het organiseren van een toegankelijker meldingssysteem zoals een centraal SMS-nummer om feiten of discriminatie tegen holebi’s te melden. Een dialoog opzetten tussen de verschillende partijen in het kader van diversiteit en opvoeding kan een onderdeel van dit actieplan zijn.

60. Iedereen moet zich veilig thuis kunnen voelen in onze stad. Fysiek en mentaal geweld ten opzichte van transgenders en holebi’s blijft een aandachtspunt. We voeren sensibiliseringsacties, vormingen en treden hard op tegen plegers van dergelijke feiten.

 

SP.A (8 op 43)

29. We plaatsen het LGBT+-beleid visibel in het hart van de stad.

We plaatsen als stad respect voor holebi’s en transgenders centraal in ons beleid en onze stad. We creëren visibele en centraal gelegen eyecatchers in de regenboogkleuren om ons engagement ten aanzien van holebi’s en transgenders extra in de verf te zetten.

30. We handhaven een nultolerantie ten aanzien van gaybashing.

Gaybashing wordt in onze stad niet getolereerd: er wordt kordaat opgetreden tegen fysieke en verbale agressie omwille van geaardheid of gender.

31. We ontwikkelen een brede waaier aan activiteiten rond IDAHOT.

Vandaag wordt op IDAHOT, de Internationale Dag tegen Homo-, Trans- en Bifobie, in Mechelen vooral de regenboogvlag gehesen. We grijpen deze dag aan om een volledig programma van activiteiten uit te bouwen, in nauwe samenwerking met de Mechelse verenigingen, in het bijzonder HLWM, de Homo- en Lesbienne Werking Mechelen. We besteden daarbij vooral aandacht aan het onderwijs.

32. Samen met de Mechelse cultuurverenigingen zetten we onze schouders onder een ‘queer festival’ en een Mechelse Pride.

Samen met de Mechelse cultuurorganisaties zetten we onze schouders onder een ‘queer festival’: een multidisciplinaire culturele happening waarbij gender een centrale rol speelt. Op die manier brengen we de thematiek duidelijk onder de aandacht. We sluiten het festival af met een Mechelse Pride: een openlucht festival die de diversiteit in onze stad viert.

33. We stellen een regenboogcharter op waarrond we alle Mechelse verenigingen samenbrengen.

Naar analogie met Gent stellen we een regenboogcharter op waarrond we alle Mechelse verenigingen, in het bijzonder de jeugd- en etnisch-culturele verenigingen, samenbrengen. Eens voldoende gekend bij de verenigingen wordt het ondertekenen van dit charter een voorwaarde voor subsidies.

34. We informeren structureel over het aanbod voor aan LGBT+-activiteiten.

We informeren de Mechelaar ook structureel via de bestaande kanalen (De Nieuwe Maan, Huis van de Mechelaar, sociale media) over de LGBT+-activiteiten in Mechelen.

35. Samen met de horeca en de Mechelse verenigingen zorgen we voor voldoende LGBT+activiteiten.

Behalve sport (Gay Volley Mechelen en Pink Devils) en de activiteiten georganiseerd door HLWM zijn er in Mechelen niet echt veel LGBT+- of LGBT+-vriendelijke activiteiten en uitgaansmogelijkheden. We zorgen voor meer mogelijkheden voor Mechelse holebi’s en transgenders om elkaar te ontmoeten door een brede waaier aan activiteiten.

36. We maken werk van sensibilisering via de Mechelse scholen en verenigingen.

Samen met de scholen werken we aan extra sensibilisering rond LGBT+-awareness en welbevinden van jonge holebi’s en transgenders, gezien het nog steeds veel te hoge cijfer van zelfdoding bij LGBT+-jongeren.

37. We bieden aan alle Mechelse kleuterscholen het LOU-pakket aan van çavaria.

Alle Mechelse kleuterscholen krijgen van de stad het LOU-pakket aangeboden, een educatief pakket rond diversiteit ontwikkeld door çavaria, de LGBT+-koepelorganisatie.

 

PVDA (0 op 43)

Visie

In onze stad is iedereen thuis, van wie je ook houdt of hoe je je ook voelt. In onze Mechelse samenleving zijn er tienduizenden mensen die zich niet kunnen vinden in het traditionele gezin of zich niet thuisvoelen in het geslacht waarmee ze geboren werden. In deze zeer diverse groep vind je lesbiennes, homo’s, biseksuelen, transgenders, queer personen, intersekse personen en nog meer. We vatten ze onder de inclusieve noemer LGBT+. Met de PVDA streven we naar een samenleving en een stad waar alle rechten gegarandeerd zijn.

De holebi-/transgenderbeweging heeft de voorbije decennia heel wat bereikt. Toch blijven er nog heel wat vooroordelen spelen en zijn holebi’s nog vaak het onderwerp van discriminatie. Dat gaat van stemmingmakerij tot geweld op straat.

Programma

De PVDA komt op voor gelijke rechten voor homo’s, lesbiennes, biseksuelen, transgenders en andere seksuele minderheden en wil er mee voor zorgen dat hun rechten op de maatschappelijke en politieke agenda blijven.

1/ De LGTB+-organisaties van de stad krijgen de nodige ondersteuning.

Veel juridische discriminatie is uit de weg geruimd en op papier zouden LGBT+-personen in de stad dezelfde kansen moeten kunnen krijgen als iedereen. Jammer genoeg is de realiteit niet zo rooskleurig. Verbale en fysieke agressie op straat, op school en op het werk leggen een loden deken op het welzijn van LGBT+- personen. Het hoge aantal zelfmoordgedachten en -daden in deze groep – één op vier heeft al een zelfmoordpoging ondernomen – toont dat er nog veel werk aan de winkel is.

Aanvaarding begint in het dagelijkse leven, op de plek waar je woont. Daarom kan de stad hierin een belangrijke rol spelen. Ze kan een beroep doen op de expertise van de LGBT+-verenigingen en hen financieel ondersteunen.

2/ We voorzien in psychosociale ondersteuning voor slachtoffers van haatmisdrijven.

Acht op de tien holebi’s en transpersonen geven aan dat ze al discriminatie ervaren hebben. Dat cijfer toont dat, in tegenstelling tot wat soms beweerd wordt, discriminatie nog aanwezig is in alle delen van de samenleving. De enige manier waarop we discriminatie van LGBT+-personen kunnen aanpakken is er samen tegenin gaan.

Onderzoek wijst uit dat de psychische weerslag bij slachtoffers van holebi- en transfobie een veel sterkere impact heeft dan de materiële. Voor slachtoffers van deze haatmisdrijven is het daarom een grote stap om effectief aangifte te doen. Daarom installeren we in de stad een laagdrempelig meldpunt voor alle vormen van discriminatie. We richten een gelijkheidsdienst in die discriminatie voorkomt, opspoort en aanpakt.

3/ We zetten in op preventiecampagnes rond seksueel en homo/transfoob geweld in scholen en jongerenbewegingen.

Voor het onderwijs is een grote rol weggelegd in de brede maatschappelijke aanvaarding van LGBT+-personen. Pesterijen op de speelplaats zijn schering en inslag, het woord ‘homo’ is nog altijd het meest gebruikte scheldwoord. België scoort ook bar slecht wat mentaal welzijn bij LGBT+-jongeren betreft. Een open, positief klimaat op scholen rond seksualiteit en genderidentiteit is daarom essentieel.

We zien dat seksuele opvoeding tot een minimum beperkt wordt en dat het daarbij vaak alleen gaat over het reproductieve en over contraceptie. Het LGBT+-thema komt maar zelden expliciet aan bod, en dan nog op individueel initiatief van een leerkracht. Op die manier is het onmogelijk om het thema grondig met jongeren te bespreken en zo holebi- en transfobie te bannen.

De stad kan helpen door trainingen en trajecten in de scholen en in de jeugdverenigingen te helpen begeleiden, in samenwerking met middenveldorganisaties die zich in het werken aan een school zonder discriminatie bekwaamd hebben.

 

CD&V (5 op 43)

Geen LGBT-programmapunten.

 

Vlaams Belang (3 op 43)

Geen LGBT-programmapunten.

 

VolksLiga Mechelen (0 op 43)

Geen LGBT-programmapunten.

 

BeOne Mechelen (0 op 43)

Geen LGBT-programmapunten.

 

Carl P (6/10/2018)

 

Zeven HLWM’ers lieten zich afgelopen zondag vrijwillig opsluiten in de Gouden Kooi. Ontsnappen binnen het uur was de boodschap. We deden er twee minuten langer over.

Een regenachtige zondag. De perfecte setting om met de stofzuiger door de woonkamer te razen en de zuigslang als luchtgitaar te bespelen. Of om met een tas hete drank in de zetel de kruipen onder een deken. Melancholisch naar buiten staren is ook een optie.

Drie mogelijkheden, maar geen van deze viel onder wat op zondag 23 september om 15 uur gebeurde. Toch niet voor zeven leden van de HLWM. Zij zaten klaar om opgesloten te worden in de Gouden Kooi, de escaperoom in Mechelen waaruit je moet ‘escapen’.

Er waren vier kamers. De kamers die werden toebedeeld aan de teams, die respectievelijk uit 3 en 4 leden bestonden, waren: ‘Lost in Space’ en ‘de schat van Kalakmul’. Ieder team kreeg de opdracht om zichzelf binnen het uur uit de kamer te bevrijden. In de kamers verschillende puzzels waarvan de oplossingen andere sloten openden waardoor je meer sleutels of hints kreeg om verder te raken.

Coördinaten

‘Lost in Space’ kwam erop neer dat jij en je crew net iets meer hadden moeten opletten in de ruimterijlessen, want je raket is kapot en je moet eerst de boel repareren om dan de coördinaten te vinden om naar de aarde te kunnen terugkeren. Daardoor krijg je de code van de deur en ben je vrij om te vertrekken. 

Teamwork is echt ZEER, ZEER belangrijk, evenals communicatie. Je moet te allen tijden zeggen wat je ziet en wat een oplossing of een hint kan zijn, waaraan de anderen iets hebben. Want wat jij ziet, heeft een ander daarom niet gezien. Ook het trekken van conclusies werkt beter als je in groep denkt en brainstormt. Het toont aan dat je mekaar wel degelijk nodig hebt en dat alle input, ook al lijkt die nutteloos, van belang kan zijn. 

Ik kan niet in detail treden, voor het geval je ooit eens in de Gouden Kooi zou belanden. Maar het is zeker de moeite waard. Althans, als alles werkt. Het andere team had wat technische problemen met een magneet, die in plaats van aan te trekken afstootte, of vice versa. 

Wat bij ‘Lost in Space’ 62 minuten duurde, duurde in de andere kamer – door het technische probleem – langer. Het personeel was direct bereid om beide teams te compenseren met een gratis drankje. Een geste die toont dat het bezig is met klantvriendelijkheid en langetermijndenken. 

We proefden van onze nieuw verkregen vrijheid in de café De Hanekeef en bespraken de volgende HLWM-evenementen. 

Bart V (24/9/2018)

HLWM bezocht het afgelopen weekend het vernieuwde museum Hof van Busleyden. Na het bezoek kunnen we alleen maar concluderen dat Mechelen een vrouwenstad was/is.

Al van bij het binnenkomen werden we onthaald door vrouwelijke reuzen. Onze gids was een vrouw en het verhaal van Mechelen is grotendeels opgebouwd rond vrouwen: Margaretha van Oostenrijk, de begijnen, de vrouwelijke heiligen. Eén grote gelijkenis: ze moesten van geen mannen (meer) weten.

Geen gay te bespeuren, of toch. Paul Contryn was pertinent aanwezig in een van de zalen met onder meer een video over het poppentheater.

Her en der mocht een man opdraven. Om te vechten, om te pralen met zijn rijkdom of om zijn kunstjes te tonen. Vrouwen keken toe en zagen dat het goed was.

Onze toffe groep had heel wat aanhang. Op tijd en stond moesten we de illegale meeluisteraars verwijderen, terug van waar ze gekomen waren. Op zeker ogenblik moesten we ons in een ronde plaatsen om de al te opdringerige fans (spijtig genoeg vooral vrouwen) op afstand te houden…. Een museum kan meer zijn dan kunst.

Of het aan ons lag of aan de gids? Hoogstwaarschijnlijk de gids. Haar uitleg was een meerwaarde: deskundig, gepassioneerd en ze had een interessant verhaal te vertellen.

Tot slot een tip voor HLWM. Sommige zalen zullen om het jaar worden vernieuwd. Misschien een gay kamertje? Neen niet dat soort kamertje, wel een vol kunst en cultuur…

Antoine DR (11/9/2018)

De 30ste editie van het homovolleybaltoernooi van Brussels Gay Sports afgelopen weekend in Brussel was een voltreffer voor GVM. Een ploeg die onder de naam GVM speelde, haalde zilver. Een tweede ploeg, de Gayvengers, met bijna enkel mensen van GVM, ging aan de haal met brons.

GVM heeft een reputatie hoog te houden. De voorbije jaren ging Gay Volley Mechelen in Brussel steevast met een medaille aan de haal. Dus ook dit jaar.

De C-ploeg zag haar inspanningen bekroond met het zilver. Zeven wedstrijden van telkens 25 minuten leverden zes overwinningen op, goed voor een eindscore van 18 op 21 (elke wedstrijd levert maximaal drie punten op). We wonnen tegen ploegen van onder meer Marseille, Parijs, Londen en Brussel. Het goud ging naar Bella Ciao, de enige ploeg waartegen we verloren hebben.

Maakten deel uit van die ploeg: Björn, Jonathan, Ruben, William, Kevin, Manoel en Carl.

Onze B-ploeg speelde niet onder de naam GVM, maar had zich Gayvengers gedoopt. Na een reeks zenuwslopende wedstrijden gingen Bjorn, Jaime, Preslav, Erik, Chai en Wik aan de haal met brons.

GVM heeft zijn stempel op het toernooi gedrukt. Een klein minpuntje. De organisatie had onvoldoende medailles. We kregen ze tijdens de medailleceremonie wel even rond onze nek gehangen, maar moesten ze een minuut later weer inleveren. ‘We sturen ze volgende week wel op’, zei de organisatie.

Carl P (11/9/2018), foto’s Carl en Walter P

De jaarlijkse bbq van HLWM was een voltreffer. We schoven met 45 man aan voor een uitgebreide maaltijd. Dat zijn er tien meer dan vorig jaar.

Een receptie met cava, drie stukken vlees en hopen groenten, en alle wijn en frisdranken incluis. En, voor slechts 20 euro. Een koopje. Bedankt Dirk en Luc.

Ook veel nieuwe gezichten afgelopen zaterdag. Van harte welkom bij HLWM, een van de oudste holebiverenigingen van België. Die nieuwkomers hebben enkele bijkomende mailadressen opgeleverd. De mailinglijst van HLWM telt sinds vandaag meer dan 200 namen.

Maar als Mechelen 5 procent holebi’s/transgenders telt op een bevolking van 80.000 dan hebben we nog een héle weg te gaan.

Carl P (tekst en foto, 20/8/2018)

Aan de vooravond van de Antwerp Pride werden in de Permeke-bibliotheek in Antwerpen de holebivriendelijkste gemeenten van de provincie Antwerpen in de bloemetjes gezet. Het ging om Antwerpen, Mechelen, Turnhout, Vorselaar en Niel.

Het is een prijs voor de gemeentebesturen, dus niet voor de in die gemeenten actieve holebiverenigingen. Dus voor Mechelen, niet voor HLWM. Elke gemeente krijgt een beker, een aansporing voor andere besturen om ook hun beste beentje voor te zetten.

Turnhout houdt al jaren een roze week, die onder meer een LGBT-tentoonstelling bevat.

Mechelen organiseerde dit jaar een vorming voor alle kleuterscholen rond seksuele en genderidentiteit. In 2019 wil Mechelen dat ook in andere scholen doen.

Niel stelde een regenboogcharter op en hulde zich enthousiast in regenboogvlaggen.

Vorselaar maakte alle gemeentecommunicatie genderneutraal.

Antwerpen werd bekroond voor de hoffelijkheidscampagne van juni, waarbij de stad zichzelf in regenboogkleuren hulde.

Carl P (20/8/2018)

‘Björn, je gaat stilaan Spaans moeten leren’, zei ik afgelopen donderdag tegen de trainer van Gay Volley Mechelen. We waren die avond met 14 volleyballers, van wie 5 à 6 Spaanstalig. Maar we houden de voertaal op Engels. Ook de Pink Devils gaan steeds meer de internationale toer op.

 

De Pink Devils zagen in 2001 het daglicht. GVM is zowat tien jaar oud. In het begin waren beide sportverenigingen exclusief Belgisch en blank, B&B. De voorbije tien jaar is onze maatschappij meer gekleurd geraakt. Dat geldt ook voor de Pink Devils, de enige homovoetbalploeg van het land, en voor GVM, een van de vijf homovolleybalploegen van België.

Ik ga een poging doen om de nationaliteiten van de Pink Devils op te sommen: België, Nederland, Italië, Amerikaans-Israëlisch, en een halve Noor. Ik denk dat het dat is.

GVM lijkt echt op de Verenigde Naties: België, Italië, Nederland, Finland, Spanje, Thailand, de Filipijnen, Japan, Hongkong, Venezuela… En dan ben ik ongetwijfeld landen vergeten.

Maar in tegenstelling tot de wereld lukt dat allemaal perfect en conflictloos. Midden augustus zijn we op een zondagnamiddag met enkele GVM’ers gaan beachen in Hofstade. Eigen net opgezet. En spelen maar. Tot op een bepaald moment enkele jonge Frantalige Marokkanen uit Brussel ons in de smiezen kregen. Ze vroegen in hun beste Nederlands of ze mochten meedoen. Meer dan een uur lang hebben ze dat gedaan, en goed ook. Ik maakte me de bedenking: ‘Als we een beetje willen, lukt dat allemaal wel.’ Al moet ik toegeven dat die gasten niet wisten dat we homo waren.

Carl P (tekst, 20/8/2018), Walter P en gemeente Edegem (foto’s)

Afgelopen zaterdag eindigde Gay Volley Mechelen (GVM) in de bovenste helft tijdens het beachvolleybaltoernooi Onder den Toren op de Grote Markt van Mechelen.

Wat een geluk dat we vrijdag niet moesten spelen. 35 graden zou echt ondoenbaar zijn geweest. 25 graden met af en toe schaduw ging zaterdag nog, maar zelfs dan.

Naar jaarlijkse traditie neemt GVM deel aan het Onder den Toren-toernooi op de Mechelse Grote Markt. En, zoals steeds, moeten we met een of meerdere vrouwen aantreden om bij de aanvang van elke match geen strafpunten te krijgen. Die zijn we gaan lenen bij de Mechelse volleybalclub Mavoc. Waarvoor dank.

Eindrangschikking

Björn, Jonathan, Tijl, Ward en Kenny hebben in totaal zeven matchen van 20 minuten gespeeld. Vijf in de poulefase en twee om de eindrangschikking te bepalen.

Heel erg jammer dat we in de poulefase niet één wedstrijd meer hadden gewonnen. Dat had ons een plaats in de top tien kunnen opleveren. In de eindfase een match verliezen is minder erg. Het maakt niet echt uit of je nu 17de, 18de, 19de of 20ste bent. Uiteindelijk hebben we slechts twee van de zeven matchen verloren, maar wel in de o zo belangrijke poulefase.

Het was wel een geslaagde dag. Al hadden we wel veel drank, zonnecrème en schaduw nodig. Maar, er was erg mooi volk te zien, op en naast de volleybalterreinen.

Nu op naar het toernooi van Brussels Gay Sports (BGS) midden september. Dat is gay only, terwijl bij Onder den Toren slechts 2 van de 36 ploegen gay waren. Ook Active Company uit Antwerpen was van de partij.

Carl P (30/7/2018)

Ziggy en Dirk, twee collega-dakwerkers, waren op vrijdag 29 juni de hosts van de eerste editie van de Foute Afterwork Bab. Ze willen dit event uitbreiden en verbinden met diverse thema’s. 

Alle aanwezigen genoten bij de aanvang van een huisbereide sangria. Het was fijn te zien hoe de grote meerderheid in zijn werkoutfit de Babbelkroeg binnenwandelde. Een chef-kok, een brandweerman, een ict’er, een buschauffeur, een tuinman, dakwerkers of de onderstationschef. Ze gingen helemaal mee op in het thema.

‘We Like To Party’ van, jawel, de Vengaboys was de eerste hit waarmee we van start gingen om te beginnen aan een avond/nacht vol foute muziek door de jaren heen. 

Foute hits

Tijdens de avond was er een doorlopende opdracht. Er werden verschillende songs, die gelinkt konden worden aan beroepen, gespeeld. Dit tussen alle foute hits door. De aanwezigen dienden de naam van de artiest en het beroep neer te pennen. De eerste die 15 songs wist te linken aan het juiste beroep won de eerste foute prijs. Dat gold ook voor de tweede winnaar. De derde winnaar werd bepaald door alle gekregen antwoordblaadjes samen te voegen en de winnaar te laten kiezen door de onschuldige hand.

 Met een 28 deelnemers zijn we nacht in gegaan, dansend en meezingend op songs als ‘Dancing Queen’ van Abba of ‘Zij gelooft in mij’ van André Hazes. Natuurlijk konden Get Ready, Steps, Xandee, The Backstreet Boys en vele Eurosongliedjes niet ontbreken. 

Tussen het luide (lees: meebrullen) meezingen door was nog genoeg vrijheid om te doen waar de Babbelkroeg voor staat: samen gezellig praten en iets te drinken. Er waren ook enkele nieuwe leden, die we graag nog eens willen bedanken. Dat geldt ook voor de heteroman die gezellig mee een pintje kwam drinken aan de toog. Iedereen is welkom in de Bab. Dat hoeft niet gezegd te worden, dat voel je als je er binnenstapt.

 

 

Toen het licht van de eerste zonnestralen door de ramen van de gezellige zolderkamer (locatie Babbelkroeg 3de verdiep) begon te schijnen, besloten we dat het een geslaagde eerste Afterwork Bab was. Iets na vijf uur in de ochtend gingen de laatste aanwezigen naar huis en trokken we de deur achter ons dicht. Het weekend werd goed ingezet, daar bestaat geen twijfel over! 

Ziggy P (tekst en foto’s) (5/7/2018)

 

We waren met 17 in het grijs en groen geklede strijders bij de aanvang van de paintballoorlog van HLWM. Toen nog propere outfits. ‘Ik kreeg een kogel tegen mijn hand en in paniek ging ik tegen de vlakte, met blote handen in een aantal netels.’

Het was voor mij de tweede maal dat ik een luchtdrukpistool in handen had. En hoewel het trauma van de eerste maal al iets verder weggezonken was, was de angst voor dat eerste schot toch niet miniem. Voorbereid kon je me wel noemen. Met vijf lagen bovenkledij en twee broeken (de overall die ons werd toebedeeld en mijn eigen werkbroek) was ik niet minder dan een tank te noemen. Een klein detail, het was warm. Niet ongenadig warm, maar toch scheen de zon aardig. Mijn outfit hield dan wel redelijk de impact van de kogels tegen, maar was onhandig in die warmte.

Het eerste schot was een schampschot. Niet voordat ik ongeveer 400 kogels erdoor had gejaagd: de originele lading, 200 kogels, en dan nog eens twee refills van elk 100.

Triggerfinger

De eerste ronde van Team Deatchmatch was een stalemate. We vochten allemaal hard, maar geen team sneuvelde. De tweede ronde daarentegen, kantelden de weegschalen in ons voordeel, want grijs stond een punt voor. Het enige wat mijn triggerfinger tegenhield was het tekort aan kogels en na de refill een blokkerend wapen. En een borstkas die een makkelijk doelwit was.

Volgende ronde: CTF, ook wel Capture the Flag genoemd. Een vlag opgehangen in het midden van het veld, in een oude afgedankte De Lijn-bus. Beide teams hadden als doelstelling de vlag te pakken te krijgen en naar het basiskamp mee te nemen. Die rondes gingen verrekt snel, aangezien de meest aanvallende ploeg binnen een aantal seconden heen en terug kon geraken.

Ik kreeg een kogel tegen mijn hand en in paniek ging ik tegen de vlakte, met blote handen in een aantal netels. Het prikken van de netels was lastiger dan de kogel. Het werd 2/1. Groen ging lopen met een vlag en grijs wist er een in te palmen. Het spel kon dus nog alle kanten uit.

De bus in

De volgende spelronde heette ‘rallypoint’. De bus, die centraal stond, was de basis van een team dat het zo lang mogelijk in de bus moest zien uit te houden. Het aanvallende team moest in de bus proberen te raken en door het raam wuiven naar de instructeur. Het team dat het langste de bus kon inpalmen, ging lopen met 2 punten.

Hier heb ik wel een aantal man geraakt. Like shooting fish in a barrel, dus echte een ego boost was het niet. Refill 4 was al aan de orde. Het groene team hield het een massieve 4 minuten en 5 seconden vol. Wat onze tijd van 1 minuut en 30 seconden nogal deed verbleken.

Ik kreeg enkele schoten van op relatief korte afstand op me afgevuurd. Zo kom je dus aan blauwe plekken. De bus was een slagveld. Toen wij moesten verdedigen had ik wel even een gevoel van claustrofobie. Je kan niet weg en de kogels komen sowieso, en van dichter bij dan je zou willen. 

Suïcidalen

Dan kwam er estafette voor gevorderden, of suïcidalen. Iedereen kreeg een ‘plastic clip’, die was je leven. Zodra je op iemand schoot en die raakte, moest die persoon naar je toe lopen en zijn leven aan je afgeven. Werd je zelf geraakt, dan moest je je leven afgeven. Was je goed, dan kon je verschillende levens verzamelen, was je slecht, dan verloor je er veel. Wie zonder leven viel, kon terugkeren naar het kamp om er een nieuw leven uit een doos te halen, zolang die er nog waren. Mensen met een overschot aan levens konden die ook in de doos deponeren om het spel gaande te houden. 

Wanneer het fluitsignaal voor de tweede keer kwam, werden de dozen opgehaald en het team met de meeste ‘levens’ won. Ook groen ging hier aan de haal met het punt.

Onder vuur

Ik hield mijn triggerfinger koest, en keek de kat uit de boom. Tot ik duidelijk een helm van de tegenstanders zag en mijn kans waagde Jammer genoeg kwam ik snel zonder kogels. Mijn positie werd verraden door mijn roep om ammunitie en de instructeur die duidelijk mijn positie aangaf. Onderarm en schouder kwamen onder vuur. Wederom van te dicht bij. Geschrokken van het ongemak, en lichtelijk gefrustreerd door waarom ik mijn leven was verloren, ging ik van het veld, niet omdat het moest maar omdat ik het wel even gezien had.

We eindigden ons drie uur durende event met een free for all. Knallen op alles wat beweegt tot je kogels op zijn. Ik hees me weer in de bepantsering. Bij het startsignaal mocht je schieten naar hartenlust. Ik wou wel eens Rambo spelen, maar na zes kogels bleek dat zelfs mijn bepantsering maar gewoon stof was en dus niet opgewassen tegen verschillende salvo’s van alle kanten. Het duurde ook niet lang voor ik gehurkt op zoek ging naar een doelwit. 

Opscheppen

De kogels erdoor dropen we allen één voor één het slagveld af. Een douche en een drankje waren meer dan welkom. Want zelfs zonder vijf lagen kledij stond zowat iedereen in het zweet. Iets later dan gepland trokken we naar huis. Hopende op blauwe plekken – maar niet de pijn die ermee gepaard ging – waarmee we de dag nadien konden opscheppen tegen vrienden, familie en collega’s.

Bart V (tekst), Carl P (foto’s) (6/6/2018)

*****************************************

 

 

 

 

 

Ideaal om je partner af te knallen…

HLWM ging op 4 juni paintballen bij Red Fox te Nijlen. Daar ligt een echt outdoor paintballterrein met een geterroriseerde oude bus, struikgewas, grassen en een megaopstelling aan obstakels en barricades van waarachter je kunt schieten. We waren die dag met 17 unieke spelers, van wie een aantal koppels. En ook een aantal nieuwe gezichten.

We besloten het echt pittig te maken en de koppels op te splitsen, en de singels eraan toe te voegen. Zo ontstonden twee competitieve teams die beide wilden winnen.

De samenstelling van de teams. Groen: Peter DS (Pink Devils), Erik (Pink Devils en GVM), Richard (GVM), Björn (GVM en HLWM), Hendrik (HLWM), Lukasz (Pink Devils), Nico (HLWM), Jimmy (HLWM en GVM). Grijs: Chai (GVM), David (nieuw), Ruben (HLWM en GVM), Bart (nieuw), Guy (nieuw), Jonathan (GVM), Yannic (GVM), Dries (nieuw) en Mathijs (nieuw).

‘First blood, team deathmatch’

In het eerste spel had je maar één leven en was het de bedoeling het andere team uit te schakelen. Je kon pas victory kraaien als binnen tien minuten niemand van het andere team nog overbleef. In het eerste spel verloor het groene team zijn moreel omdat het te passief speelde en te voorzichtig omging met zijn kogels. Het spel eindigde in remise, want het grijze team kreeg niet iedereen binnen de tijd te pakken. Hendrik wendde een vernedering van team groen af.

Ook in het tweede spel was het grijze team dominant. Na een snelle doorbraak door en langs de bus met de bijbehorende sprongen en bestormingen schoot zwart snel op. Door het grote verlies aan levens aan één zijde kon Jonathan via de rechterkant de overblijvende groenen bij verrassing omleggen. Punt 1 was binnen voor team grijs.

Verover de vlag

In het midden van het slagveld stond een bus waarin een vlag hing. De teams moesten die zo snel mogelijk grijpen en terugbrengen naar hun eigen basis. In het eerste spel stormde team grijs op de bus af met drie man, van wie er eentje in de bus sprong, de vlag greep om ze door te geven aan anderen buiten de bus die dan terugliepen onder zwaar geschut van de verdediging. Binnen de minuut was het al 2-0.  Vooraleer het groene team dat goed en wel doorhad, was grijs al gewonnen.

Bij het tweede spel leerde het groene team uit zijn fouten en ging het hard tegen hard. Er werd beter in team overlegd en samengewerkt. Het grijze team bleef bij dezelfde tactiek terwijl het groene zich opsplitste in drie squads. Zo konden ze vanuit twee kanten het grijze team op afstand houden terwijl het derde squad vrij spel had om de vlag te overmeesteren. Grijs was niet in staat de vlaggendrager af te schieten. Het werd 2-1.

Bus bezetten en houden

Bij ‘hold stand’ moest elk team beurtelings de bus van binnenuit verdedigen. Daarbij hadden de mensen die in de bus zaten elk maar één leven. Het andere team kon steeds opnieuw in het spel komen door opnieuw vanuit het basiskamp te betrekken. Zij hadden een onbeperkt aantal levens. Wie het snel de bus veroverde, won. Ondanks een ongecoördineerde aanval op de bus deed het grijze team dat in een mooie 300 seconden. Maar het groene team was efficiënter en deed het in amper 150 seconden. Het tweede punt voor groen was binnen: 2-2

‘Take them out’

De spelcoördinator gaf de twee teams levens mee. Elke speler had er een op zak. En in een metalen kist, bewaard in het basiskamp, werden de overige levens bewaard. Wie geraakt werd, moest zijn leven afgeven aan de schutter. De ‘dode’ kon een nieuw leven gaan halen in het metalen kistje in zijn basiskamp. Na één spelen werd het duidelijk dat ook hier het groene team het sterkst was. Het werd 3-2 en het groene team mocht de zege vieren.

‘Free for all’

Na ruim twee uur strijden, begon het laatste spel. Iedereen tegen iedereen, met één ding als doel: de resterende kogels opwerken. Iedereen werd met zijn rug tegen de bus gezet en moest na het startsignaal beginnen te lopen. Enkele tellen later na een fluitsignaal mochten we beginnen te schieten.

Velen waren amper 5 meter van de bus weg, toen ze met kogels doorzeefd werden. No pain, no gain. Het ultieme moment om persoonlijke revanche te nemen op je tegenstander.

We sloten de dag af met een terrasje in de zon en keken samen uit naar de volgende activiteit. Veel deelnemers plannen mee te gaan kajakken (8 juli). Zeker de moeite om deze dappere mannen te ontmoeten in een volgend nat avontuur. Schrijf je snel in.

Ruben L en Jimmy DB (tekst) en Carl (foto’s) (10/6/2018)