‘Een escort betalen om louter te knuffelen als je daar nood aan hebt, is not done. Maar een psycholoog om te praten over een gebrek aan diezelfde knuffels dan weer wel.’ Het was een van de opmerkelijke uitspraken van Maarten Mylemans in zijn theatermonoloog ‘Like mijn lijf’.
Maarten is een fysiek iemand, op het toneel, maar ook in het echt, vertrouwde hij me na de voorstelling toe. Dat fysieke – en dan vooral de zoektocht naar warme knuffels – was de rode draad in de theatermonoloog die op zondag 11 november op de planken stond. 35 mensen – HLWM’ers, GVM’ers, Pink Devils, één vrouw en een paar nieuwkomers – vonden de weg naar de Bab.
Een dik uur lang was Maarten in ‘Like mijn lijf’ op zoek naar de knuffels die niemand hem wil geven. De vrienden niet, en al zeker de heterovrienden niet. De dates niet, die echter wel andere dingen dan knuffels wilden geven. De psycholoog niet, die het enkel bij praten hield. De familie niet… Niemand. Het lijkt wel alsof iedereen in de wereld stopt met knuffelen als je twaalf jaar voorbij bent.
Waregem
De monoloog was een wervelwind van oneliners, typetjes spelen, snelle monologen, gefingeerde dialogen… En, net als vorig jaar, mocht iemand van op de eerste rij mee op de bühne. Het slachtoffer van dienst was een nieuwkomer – helemaal uit Waregem – die ik op voorhand nochtans had gewaarschuwd voor de gevaren van een zitje helemaal vooraan.
En Maarten? Die vond uiteindelijk de knuffels waar hij naar op zoek was. Niet bij vrienden, niet bij familie en niet bij dates. Wel bij een betaalde escort… Waarom niet, stelde hij op het einde de vraag.
Om Maarten nog gelukkiger naar huis te kunnen sturen, hebben we na de voorstelling een algemene groepsknuffel gedaan.
Carl P (tekst) Koen N, Dirk R en Marnik M (foto’s) (14/11/2018)