Afgelopen zaterdag eindigde Gay Volley Mechelen (GVM) in de bovenste helft tijdens het beachvolleybaltoernooi Onder den Toren op de Grote Markt van Mechelen.
De ploeg van GVM bij de prijsuitreiking: 10 energierepen en een waardebon voor een Mechels restaurant.
Wat een geluk dat we vrijdag niet moesten spelen. 35 graden zou echt ondoenbaar zijn geweest. 25 graden met af en toe schaduw ging zaterdag nog, maar zelfs dan.
Naar jaarlijkse traditie neemt GVM deel aan het Onder den Toren-toernooi op de Mechelse Grote Markt. En, zoals steeds, moeten we met een of meerdere vrouwen aantreden om bij de aanvang van elke match geen strafpunten te krijgen. Die zijn we gaan lenen bij de Mechelse volleybalclub Mavoc. Waarvoor dank.
Eindrangschikking
Björn, Jonathan, Tijl, Ward en Kenny hebben in totaal zeven matchen van 20 minuten gespeeld. Vijf in de poulefase en twee om de eindrangschikking te bepalen.
Heel erg jammer dat we in de poulefase niet één wedstrijd meer hadden gewonnen. Dat had ons een plaats in de top tien kunnen opleveren. In de eindfase een match verliezen is minder erg. Het maakt niet echt uit of je nu 17de, 18de, 19de of 20ste bent. Uiteindelijk hebben we slechts twee van de zeven matchen verloren, maar wel in de o zo belangrijke poulefase.
Het was wel een geslaagde dag. Al hadden we wel veel drank, zonnecrème en schaduw nodig. Maar, er was erg mooi volk te zien, op en naast de volleybalterreinen.
Nu op naar het toernooi van Brussels Gay Sports (BGS) midden september. Dat is gay only, terwijl bij Onder den Toren slechts 2 van de 36 ploegen gay waren. Ook Active Company uit Antwerpen was van de partij.
Ziggy en Dirk, twee collega-dakwerkers, waren op vrijdag 29 juni de hosts van de eerste editie van de Foute Afterwork Bab. Ze willen dit event uitbreiden en verbinden met diverse thema’s.
Alle aanwezigen genoten bij de aanvang van een huisbereide sangria. Het was fijn te zien hoe de grote meerderheid in zijn werkoutfit de Babbelkroeg binnenwandelde. Een chef-kok, een brandweerman, een ict’er, een buschauffeur, een tuinman, dakwerkers of de onderstationschef. Ze gingen helemaal mee op in het thema.
‘We Like To Party’ van, jawel, de Vengaboys was de eerste hit waarmee we van start gingen om te beginnen aan een avond/nacht vol foute muziek door de jaren heen.
Foute hits
Tijdens de avond was er een doorlopende opdracht. Er werden verschillende songs, die gelinkt konden worden aan beroepen, gespeeld. Dit tussen alle foute hits door. De aanwezigen dienden de naam van de artiest en het beroep neer te pennen. De eerste die 15 songs wist te linken aan het juiste beroep won de eerste foute prijs. Dat gold ook voor de tweede winnaar. De derde winnaar werd bepaald door alle gekregen antwoordblaadjes samen te voegen en de winnaar te laten kiezen door de onschuldige hand.
Met een 28 deelnemers zijn we nacht in gegaan, dansend en meezingend op songs als ‘Dancing Queen’ van Abba of ‘Zij gelooft in mij’ van André Hazes. Natuurlijk konden Get Ready, Steps, Xandee, The Backstreet Boys en vele Eurosongliedjes niet ontbreken.
Tussen het luide (lees: meebrullen) meezingen door was nog genoeg vrijheid om te doen waar de Babbelkroeg voor staat: samen gezellig praten en iets te drinken. Er waren ook enkele nieuwe leden, die we graag nog eens willen bedanken. Dat geldt ook voor de heteroman die gezellig mee een pintje kwam drinken aan de toog. Iedereen is welkom in de Bab. Dat hoeft niet gezegd te worden, dat voel je als je er binnenstapt.
Toen het licht van de eerste zonnestralen door de ramen van de gezellige zolderkamer (locatie Babbelkroeg 3de verdiep) begon te schijnen, besloten we dat het een geslaagde eerste Afterwork Bab was. Iets na vijf uur in de ochtend gingen de laatste aanwezigen naar huis en trokken we de deur achter ons dicht. Het weekend werd goed ingezet, daar bestaat geen twijfel over!
We waren met 17 in het grijs en groen geklede strijders bij de aanvang van de paintballoorlog van HLWM. Toen nog propere outfits. ‘Ik kreeg een kogel tegen mijn hand en in paniek ging ik tegen de vlakte, met blote handen in een aantal netels.’
Groepsfoto voor de aanvang. Met mensen van HLWM, GVM, Pink Devils en enkele nieuwkomers.
Het was voor mij de tweede maal dat ik een luchtdrukpistool in handen had. En hoewel het trauma van de eerste maal al iets verder weggezonken was, was de angst voor dat eerste schot toch niet miniem. Voorbereid kon je me wel noemen. Met vijf lagen bovenkledij en twee broeken (de overall die ons werd toebedeeld en mijn eigen werkbroek) was ik niet minder dan een tank te noemen. Een klein detail, het was warm. Niet ongenadig warm, maar toch scheen de zon aardig. Mijn outfit hield dan wel redelijk de impact van de kogels tegen, maar was onhandig in die warmte.
Een van de duizenden afgevuurde verfkogels.
Het eerste schot was een schampschot. Niet voordat ik ongeveer 400 kogels erdoor had gejaagd: de originele lading, 200 kogels, en dan nog eens twee refills van elk 100.
Triggerfinger
De eerste ronde van Team Deatchmatch was een stalemate. We vochten allemaal hard, maar geen team sneuvelde. De tweede ronde daarentegen, kantelden de weegschalen in ons voordeel, want grijs stond een punt voor. Het enige wat mijn triggerfinger tegenhield was het tekort aan kogels en na de refill een blokkerend wapen. En een borstkas die een makkelijk doelwit was.
Volgende ronde: CTF, ook wel Capture the Flag genoemd. Een vlag opgehangen in het midden van het veld, in een oude afgedankte De Lijn-bus. Beide teams hadden als doelstelling de vlag te pakken te krijgen en naar het basiskamp mee te nemen. Die rondes gingen verrekt snel, aangezien de meest aanvallende ploeg binnen een aantal seconden heen en terug kon geraken.
Ik kreeg een kogel tegen mijn hand en in paniek ging ik tegen de vlakte, met blote handen in een aantal netels. Het prikken van de netels was lastiger dan de kogel. Het werd 2/1. Groen ging lopen met een vlag en grijs wist er een in te palmen. Het spel kon dus nog alle kanten uit.
De bus in
De volgende spelronde heette ‘rallypoint’. De bus, die centraal stond, was de basis van een team dat het zo lang mogelijk in de bus moest zien uit te houden. Het aanvallende team moest in de bus proberen te raken en door het raam wuiven naar de instructeur. Het team dat het langste de bus kon inpalmen, ging lopen met 2 punten.
Hier heb ik wel een aantal man geraakt. Like shooting fish in a barrel, dus echte een ego boost was het niet. Refill 4 was al aan de orde. Het groene team hield het een massieve 4 minuten en 5 seconden vol. Wat onze tijd van 1 minuut en 30 seconden nogal deed verbleken.
Tijdens het spel.
Ik kreeg enkele schoten van op relatief korte afstand op me afgevuurd. Zo kom je dus aan blauwe plekken. De bus was een slagveld. Toen wij moesten verdedigen had ik wel even een gevoel van claustrofobie. Je kan niet weg en de kogels komen sowieso, en van dichter bij dan je zou willen.
Suïcidalen
Dan kwam er estafette voor gevorderden, of suïcidalen. Iedereen kreeg een ‘plastic clip’, die was je leven. Zodra je op iemand schoot en die raakte, moest die persoon naar je toe lopen en zijn leven aan je afgeven. Werd je zelf geraakt, dan moest je je leven afgeven. Was je goed, dan kon je verschillende levens verzamelen, was je slecht, dan verloor je er veel. Wie zonder leven viel, kon terugkeren naar het kamp om er een nieuw leven uit een doos te halen, zolang die er nog waren. Mensen met een overschot aan levens konden die ook in de doos deponeren om het spel gaande te houden.
Wanneer het fluitsignaal voor de tweede keer kwam, werden de dozen opgehaald en het team met de meeste ‘levens’ won. Ook groen ging hier aan de haal met het punt.
Onder vuur
Ik hield mijn triggerfinger koest, en keek de kat uit de boom. Tot ik duidelijk een helm van de tegenstanders zag en mijn kans waagde Jammer genoeg kwam ik snel zonder kogels. Mijn positie werd verraden door mijn roep om ammunitie en de instructeur die duidelijk mijn positie aangaf. Onderarm en schouder kwamen onder vuur. Wederom van te dicht bij. Geschrokken van het ongemak, en lichtelijk gefrustreerd door waarom ik mijn leven was verloren, ging ik van het veld, niet omdat het moest maar omdat ik het wel even gezien had.
Geraakt of wel zonder kogels.
We eindigden ons drie uur durende event met een free for all. Knallen op alles wat beweegt tot je kogels op zijn. Ik hees me weer in de bepantsering. Bij het startsignaal mocht je schieten naar hartenlust. Ik wou wel eens Rambo spelen, maar na zes kogels bleek dat zelfs mijn bepantsering maar gewoon stof was en dus niet opgewassen tegen verschillende salvo’s van alle kanten. Het duurde ook niet lang voor ik gehurkt op zoek ging naar een doelwit.
Opscheppen
De kogels erdoor dropen we allen één voor één het slagveld af. Een douche en een drankje waren meer dan welkom. Want zelfs zonder vijf lagen kledij stond zowat iedereen in het zweet. Iets later dan gepland trokken we naar huis. Hopende op blauwe plekken – maar niet de pijn die ermee gepaard ging – waarmee we de dag nadien konden opscheppen tegen vrienden, familie en collega’s.
Bart V (tekst), Carl P (foto’s)(6/6/2018)
*****************************************
Ideaal om je partner af te knallen…
HLWM ging op 4 juni paintballen bij Red Fox te Nijlen. Daar ligt een echt outdoor paintballterrein met een geterroriseerde oude bus, struikgewas, grassen en een megaopstelling aan obstakels en barricades van waarachter je kunt schieten. We waren die dag met 17 unieke spelers, van wie een aantal koppels. En ook een aantal nieuwe gezichten.
Team grijs.
We besloten het echt pittig te maken en de koppels op te splitsen, en de singels eraan toe te voegen. Zo ontstonden twee competitieve teams die beide wilden winnen.
De samenstelling van de teams. Groen: Peter DS (Pink Devils), Erik (Pink Devils en GVM), Richard (GVM), Björn (GVM en HLWM), Hendrik (HLWM), Lukasz (Pink Devils), Nico (HLWM), Jimmy (HLWM en GVM). Grijs: Chai (GVM), David (nieuw), Ruben (HLWM en GVM), Bart (nieuw), Guy (nieuw), Jonathan (GVM), Yannic (GVM), Dries (nieuw) en Mathijs (nieuw).
Team groen.
‘First blood, team deathmatch’
In het eerste spel had je maar één leven en was het de bedoeling het andere team uit te schakelen. Je kon pas victory kraaien als binnen tien minuten niemand van het andere team nog overbleef. In het eerste spel verloor het groene team zijn moreel omdat het te passief speelde en te voorzichtig omging met zijn kogels. Het spel eindigde in remise, want het grijze team kreeg niet iedereen binnen de tijd te pakken. Hendrik wendde een vernedering van team groen af.
Ook in het tweede spel was het grijze team dominant. Na een snelle doorbraak door en langs de bus met de bijbehorende sprongen en bestormingen schoot zwart snel op. Door het grote verlies aan levens aan één zijde kon Jonathan via de rechterkant de overblijvende groenen bij verrassing omleggen. Punt 1 was binnen voor team grijs.
Verover de vlag
In het midden van het slagveld stond een bus waarin een vlag hing. De teams moesten die zo snel mogelijk grijpen en terugbrengen naar hun eigen basis. In het eerste spel stormde team grijs op de bus af met drie man, van wie er eentje in de bus sprong, de vlag greep om ze door te geven aan anderen buiten de bus die dan terugliepen onder zwaar geschut van de verdediging. Binnen de minuut was het al 2-0. Vooraleer het groene team dat goed en wel doorhad, was grijs al gewonnen.
Ruben, Richard en Yannic.
Bij het tweede spel leerde het groene team uit zijn fouten en ging het hard tegen hard. Er werd beter in team overlegd en samengewerkt. Het grijze team bleef bij dezelfde tactiek terwijl het groene zich opsplitste in drie squads. Zo konden ze vanuit twee kanten het grijze team op afstand houden terwijl het derde squad vrij spel had om de vlag te overmeesteren. Grijs was niet in staat de vlaggendrager af te schieten. Het werd 2-1.
Bus bezetten en houden
Bij ‘hold stand’ moest elk team beurtelings de bus van binnenuit verdedigen. Daarbij hadden de mensen die in de bus zaten elk maar één leven. Het andere team kon steeds opnieuw in het spel komen door opnieuw vanuit het basiskamp te betrekken. Zij hadden een onbeperkt aantal levens. Wie het snel de bus veroverde, won. Ondanks een ongecoördineerde aanval op de bus deed het grijze team dat in een mooie 300 seconden. Maar het groene team was efficiënter en deed het in amper 150 seconden. Het tweede punt voor groen was binnen: 2-2
Ruben met gele verf op zijn wang.
‘Take them out’
De spelcoördinator gaf de twee teams levens mee. Elke speler had er een op zak. En in een metalen kist, bewaard in het basiskamp, werden de overige levens bewaard. Wie geraakt werd, moest zijn leven afgeven aan de schutter. De ‘dode’ kon een nieuw leven gaan halen in het metalen kistje in zijn basiskamp. Na één spelen werd het duidelijk dat ook hier het groene team het sterkst was. Het werd 3-2 en het groene team mocht de zege vieren.
‘Free for all’
Na ruim twee uur strijden, begon het laatste spel. Iedereen tegen iedereen, met één ding als doel: de resterende kogels opwerken. Iedereen werd met zijn rug tegen de bus gezet en moest na het startsignaal beginnen te lopen. Enkele tellen later na een fluitsignaal mochten we beginnen te schieten.
Velen waren amper 5 meter van de bus weg, toen ze met kogels doorzeefd werden. No pain, no gain. Het ultieme moment om persoonlijke revanche te nemen op je tegenstander.
We sloten de dag af met een terrasje in de zon en keken samen uit naar de volgende activiteit. Veel deelnemers plannen mee te gaan kajakken (8 juli). Zeker de moeite om deze dappere mannen te ontmoeten in een volgend nat avontuur. Schrijf je snel in.
Ruben L en Jimmy DB (tekst) en Carl (foto’s) (10/6/2018)
Even uitblazen. Met Peter en Erik.Jimmy (geel) en Ruben (rood) in twee verschillende ploegen.Erik en Dries.Even het veld verlaten.Na afloop: een groepsfoto op de vleugel van een afgedankt gevechtsvliegtuig.
Het verslag van ons gesprek met kardinaal Jozef De Kesel – en de weerslag daarvan in de binnen- en buitenlandse pers (tot de website van het Vaticaan toe) – heeft heel veel volk naar de website van HLWM (www.hlwm.be) gelokt. In mei vier keer meer dan in een normale maand.
In januari-april trok onze website maandelijks tussen 600 en 800 unieke bezoekers, cijfers die overigens maand na maand stijgen. In mei was dat 2.775, zowat het viervoudige. Met 579 unieke bezoekers was woensdag 2 mei de drukste dag ooit in de geschiedenis van de vernieuwde website.
Twee factoren speelden mee. Veel kranten, onder meer De Standaard, hebben in hun berichtgeving over de uitspraken van kardinaal De Kesel duidelijk melding gemaakt van HLWM. Bovendien heeft ZiZo, het Vlaamse holebimagazine, in de verslaggeving op de eigen website een link gelegd naar het stuk op de site van HLWM. Tussen haakjes: kardinaal De Kesel was in de eerste helft van mei lang het meest gelezen stuk op de website van ZiZo.
De link naar www.hlwm.be heeft ongetwijfeld veel nieuw volk naar de website van HLWM gelokt, mensen die ons nog niet kenden en ons nooit bezocht hadden. Dat is erg goede reclame. En wees er ook maar zeker van dat her en der een Belgische bisschop – mogelijk zelfs de apostolische nuntiatuur in Brussel en, waarom niet, heel misschien zelfs het Vaticaan – onze website met een bezoek heeft vereerd.
Behoudsgezinde katholieken hebben het verslag op de website van HLWM ook ontdekt. Lees maar eens de comments onderaan het stuk.
Vertalingen
Overigens, de inhoud van ons gesprek met de kardinaal heeft niet alleen de Belgische (Vlaamse en Franstalige) pers gehaald, maar is op het internet ook terug te vinden in vertalingen in het Engels, het Spaans, het Duits, het Italiaans… Groot nieuws dus.
Wim Eijk, de kardinaal-aartsbisschop van Utrecht, heeft in de dagen na ons gesprek uitgehaald naar de uitspraken van zijn Belgische collega. ‘De uitspraken druisen lijnrecht in tegen de doctrine van de Kerk, gebaseerd op de Heilige Schrift, dat het huwelijk volgens de scheppingsorde alleen bestaat tussen een man en een vrouw.’
‘Het ding’, ‘brutalisme’ en ‘deconstructionalisme’. Het leek alsof Mario, onze gids voor de architectuurwandeling, er zaterdagochtend alles aan deed om Rotterdam zo lelijk mogelijk voor te stellen. Dat bleek absoluut niet het geval. De tweede stad van Nederland is een uithangbord van moderne en vaak gewaagde architectuur. Verslag van een topweekend met twaalf mensen van HLWM.
Twaalf HLWM’ers op de statietrap van het art-decohotel Atlanta.
Het zat meteen goed. Atlanta, ons hotel, bleek een mooi art-decogebouw van circa 1930, met een grotendeels bewaard interieur. Dat mag een wonder heten, want Rotterdam werd in mei 1940, in de begindagen van de Tweede Wereldoorlog, door de Duitse Luftwaffe met de grond gelijk gemaakt. Reden? De Nederlanders boden meer weerstand dan verwacht.
Na het ruimen van het puin konden de modernistische architecten na 1945 naar hartenlust experimenteren met nieuwe vormen, materialen en technieken. Gids Mario – ook een homo – nam ons mee op een boeiende architectuurwandeling van ruim 2,5 uur. ‘Om de grote, brede lanen te kunnen aanleggen, werden de kanalen met het puin van de bombardementen gedempt. Aan de zijkanten verrezen kantoorgebouwen, grote winkels, kerken, handelsbeurzen, scholen… Rotterdam zou een administratieve en commerciële stad worden. De mensen die moesten maar in de buitenwijken gaan wonen. Pas in de jaren 80, toen de stad leegliep, werd dat beleid teruggeschroefd.’ Nu is het een erg levendige stad, met veel bruisende pleintjes en buurten, en veel groen.
Kabouter buttplug
Het merkwaardigste standbeeld in Rotterdam is dat van een grote kabouter, met een taart in zijn rechterhand. Wegens de vorm daarvan kreeg het beeld al heel snel de koosnaam ‘kabouter buttplug’. Het is de geliefkoosde achtergrond van menig kiekje, vooral dan door homo’s. Dus ook voor ons.
Rotterdam is een van de grootste havensteden in de wereld. En haven betekent water, heel veel water. Een boottocht van ruim twee uur bracht ons tot in de voorhaven. Bagger- en steenstortschepen, de jeneverfabrieken van Schiedam, toentertijd Nederlandse grootste cruiseboot… Ze passeerden alle de revue. Maar vooral het zicht van op het midden van de Maas op de hoogbouw was de moeite. Onder meer een mooi ontwerp van Rem Koolhaas: een flatgebouw (2013) in de vorm van verticaal gestapelde containers, een verwijzing naar de haven. De iconische Erasmusbrug (1996) kent ook wel iedereen.
De gele kubushuizen, met een woonoppervlakte van circa 100 m2 uit de jaren tachtig, en de gigantische markthal met een plafond vol heel grote afbeeldingen van de vissen, groenten, bloemen en het fruit die er verkocht worden zijn absoluut een omweg waard.
De gele kubushuizen, een ontwerp uit de jaren 1980.
Bloempot
Rotterdam lijkt er maar niet genoeg van te krijgen. Over een paar jaar moet de ‘bloempot’ klaar zijn, een modernistisch gebouw dat dienst moet doen als depot voor alle kunst die het nabijgelegen museum Boijmans-Van Beuningen wegens plaatsgebrek niet kan ophangen. Het gebouw – in de vorm van een bloempot – wordt 40 meter hoog en krijgt een buitengevel van spiegelglas. Boven op het dak komt een grote tuin, met een zeventigtal bomen van tien meter hoog, waar de bezoekers iets kunnen gaan drinken en eten.
Ons groepje van twaalf wilde ook wel eens zien of er op homovlak iets te beleven viel. Absoluut: veel meer cafés dan we hadden gedacht. Café KeerWeer bleek op vrijdagavond niet bepaald een voltreffer. Wat verouderd en vies. Op zaterdagavond hadden we meer succes in Bar Loge 90, waar net een verkiezing van beste drag queen achter de rug was. Onder meer Walter, Lucas, Jan en William hebben tot consternatie van de aanwezig Nederlanders zwaar zitten swingen en dansen.
Een van de aanwezige drag queens was gecharmeerd door ons gezelschap. Ze was blijkbaar verrukt over het bezoek uit Vlaanderen. Ze heeft twee liedjes speciaal voor ons gezongen: een heel oude Nederlandse inzending voor het Eurovisiesongfestival, en Zwei kleine Italiener, de Duitse inzending van 1962…
Toen de zaak leegliep zijn we nog naar een andere kroeg getrokken. In Strano stonden de bezoekers tot buiten: praten, cocktails sippen, elkaar wat bemonsteren…
Viergangenmenu
En denken dat je in Nederland niet goed kunt eten is ook niet meer van deze tijd. In hotel New York – het tussen twee wolkenkrabbers gelegen gebouw van waar de Nederlanders tientallen jaren geleden naar Amerika emigreerden – hebben we uren gedaan over een heerlijke viergangenmenu overgoten met cava, wijnen, maar ook wel sloten water.
Wie nog niet in Rotterdam geweest is, zeker eens doen. Voor de afstand, 125 km van Mechelen, moet je het zeker niet laten. Een geluk: we hadden prachtig weer. Ik kan me indenken dat bij nat en koud weer de stad heel wat minder aantrekkelijk is. Maar zeker een aanrader. Jan, Antoine, Ronny en Guido, bedankt voor de organisatie.
Het is vandaag IDAHOT, de Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie. Zeg maar de nationale feestdag van de holebi’s wereldwijd. Onze 21 juli dus. In Mechelen werd aan het stadhuis de regenboogvlag gehesen. In de Kruidtuin werd een regenboogbank onthuld.
Schepen Marc Hendrickx test de regenboogbank in de Kruidtuin van Mechelen.
Ik moest deze ochtend vroeg uit de veren om HLWM te vertegenwoordigen op de IDAHOT-events. Stipt om 9 uur werd de regenboogvlag – het symbool van de internationale holebigemeenschap – aan het stadhuis gehesen. Die blijft er de hele week wapperen. De vlaggenhijser van dienst was Marc Hendrickx, de schepen van Diversiteit, Gelijke Kansen en Integratie.
De regenboogvlag moest vooral heel langzaam naar omhoog gaan om de talrijk opgekomen pers de kans te geven uitgebreid plaatjes te schieten en film te draaien.
Tussendoor had ik van de aanwezigen gehoord dat ze het jammer vonden dat op de bovenste verdieping van de Babbelkroeg onze vier regenboogvlaggen niet uithingen… ‘Dat was vorig jaar zo mooi.’
Stipt om 9 uur werd de vlag aan het stadhuis gehesen.
Nadien ging het naar de Kruidtuin, waar een in regenboogkleuren geschilderde bank werd ingehuldigd. Die krijgt binnenkort nog een metalen plaatje met daarop de logo’s van de stad Mechelen en HLWM.
Totaal onverwacht – en dus onvoorbereid – werd ik gevraagd een paar woorden te zeggen. Ik heb Mechelen en de vrijzinnigen bedankt voor de jarenlange goede en vlotte samenwerking. En ik heb even stilgestaan over het waarom van deze actie in de Kruidtuin. ‘Het blijft nodig. Denk maar aan de recente bedreigingen aan het adres van een doctoraatsstudent van de Vrije Universiteit Brussel die onderzoek doet naar de vervolging van holebi’s in de ex-Sovjet-Unie. Maar er zijn ook hoopgevende signalen. Ons recente bezoek aan kardinaal Jozef De Kesel, de aartsbisschop van Mechelen-Brussel, leverde twee markante uitspraken op: de kardinaal sprak zich uit voor een soort kerkelijk homohuwelijk én hij vindt dat holebi’s het niet alleen mogen zijn, maar het ook mogen doen.’
Ik heb ook even stilgestaan bij de symboliek van de regenboogvlag. De veelkleurige vlag staat symbool voor de diversiteit van de LGBTQ-wereld: homo’s, lesbiennes, bi’s, transgenders, queer… Maar evengoed voor de diversiteit van onze samenleving: man-vrouw, jong-oud, Belg-niet-Belg…hetero-niet-hetero.
Nadien nog wat quotes voor de regionale edities van kranten en een uitgebreider interview met RTV. En dat alles zonder geschoren te zijn… Gelukkig was het slechts drie dagen geleden.
Ik heb de ochtend afgesloten met een uitgebreide babbel over de noodzaak om meer vrouwen naar HLWM en de Babbelkroeg te krijgen. Ja, ook daar zijn we mee bezig.
Toen ik via de Grote Markt weer naar huis wandelde, wapperden vier vlaggen fier aan onze gevel.
Aan ieder van jullie: een prettige nationale feestdag.
Iedereen deelt liefde, in welke vorm dan ook. <3Vandaag is het Internationale Dag Tegen de Homofobie en Transfobie. Ontdek onze regenboogbank in de Kruidtuin, speld een regenboogbutton op en draag mee onze mooie boodschap uit. #IDAHOTRegenboogfilter: http://bit.ly/regenboogfilterMeer info buttons: http://bit.ly/IDAHOT-2018
Geplaatst door Stad Mechelen op woensdag 16 mei 2018
Veel pers in de Kruidtuin voor de inhuldiging van de regenboogbank.
‘De Kerk moet homo’s en lesbiennes meer respecteren, ook in hun seksualiteitsbeleving.’ Kardinaal Jozef De Kesel, de aartsbisschop van Mechelen-Brussel, was in een gesprek met het bestuur van HLWM duidelijk. Hij houdt er een andere visie op na dan Rome. Daar luidt het officieel nog altijd: je mag het zijn, maar het niet doen.
‘Misschien kunnen jullie me helpen’, stak de kardinaal van wal. ‘Ik zit met een probleem. Een poos geleden kreeg ik een transgender – een man die vrouw was geworden – over de vloer. Ze vond het erg dat ze voortdurend in een hokje werd gestopt: lesbienne, transgender…, terwijl ze eigenlijk gewoon vrouw wilde zijn. Ze vroeg of ik haar kon helpen.’ Ons gezamenlijk antwoord luidde zowat: ‘Monseigneur, we weten al even weinig van transgenders als U.’ Maar de ontmoeting van de kardinaal met de dame in kwestie getuigt alvast van de open geest van De Kesel om het gesprek aan te gaan met de LGTB-gemeenschap.
Kardinaal Jozef De Kesel omringd door de stuurgroep van HLWM.
Op dinsdag 24 april om 11 uur hadden we een afspraak met de kardinaal in het aartsbisschoppelijk paleis in Mechelen. We hebben anderhalf uur lang een ongedwongen en vlot gesprek met hem gehad. Een babbel waarin we nooit het gevoel hadden dat hij ons ontving omdat dat nu eenmaal zo hoort – ‘niet zo lang geleden zouden jullie hier nooit zijn binnengeraakt’ – of dat hij ons de dingen vertelde die we wilden horen. We kregen een kardinaal die oprecht bezorgd is over het welzijn van homo’s en lesbiennes.
‘Niet meer houdbaar’
‘Het officiële standpunt van Rome luidt dat homoseksualiteit ‘ongeordend gedrag’ is, wegens niet volgens de normale orde, waarbij seksualiteit gericht is op de voortplanting’, wat bij homo’s niet kan. ‘Iedereen voelt aan dat dat officiële standpunt niet meer houdbaar is. Paus Franciscus zei een poos geleden over holebi’s: ‘Wie ben ik om mensen die God zoeken te veroordelen?’ Dat is niet niks, die uitspraak. Die woorden waren tien jaar geleden ondenkbaar. Ze getuigen van zijn persoonlijke overtuiging. Franciscus heeft zijn stempel gedrukt. Dat valt niet zomaar terug te draaien. Ook niet onder een nieuwe paus. Al geef ik toe dat Franciscus’ woorden niet overal in goede aarde vielen.’
Heeft De Kesel getwijfeld of hij het bestuur van HLWM zou ontvangen? ‘Geen haar op mijn hoofd heeft er ook maar even aan gedacht te zeggen dat jullie niet moesten komen. Vanuit mijn functie kan ik dat niet doen, maar ook als mens wil ik dat niet doen. Tot en met kardinaal Suenens zou dit gesprek niet mogelijk zijn geweest. Maar de tijden veranderen, ook in de Kerk.’
Ook de kardinaal heeft een heel parcours afgelegd als het gaat over denken over homo’s en lesbiennes. ‘Twintig jaar geleden zou ik daar anders over gesproken hebben dan nu het geval is. Ik zou toen meer de officiële leer van de Kerk hebben gevolgd. Ik kijk er nu veel ‘begrijpender’ tegenaan. Waarbij respect centraal staat.’
Geestesgestoordheid
‘De Kerk heeft tijd nodig om homoseksualiteit te leren begrijpen. Vergelijk het met vroeger, toen men psychisch gestoorde mensen in de gevangenis stopte, omdat men het fenomeen van geestesgestoordheid niet begreep. De Kerk stond tot voor kort erg afwijzend tegenover homo’s en lesbiennes. Maar dat was niet anders dan de maatschappij in haar geheel. Zeker in Europa is er veel ten goede veranderd, maar de Kerk in vooral Afrika en Azië en in delen van Oost-Europa is nog niet mee. Maar ook die meningen moeten we respecteren.’
De kardinaal heeft dus niets tegen homo’s en lesbiennes die hét doen. ‘Maar dat moet wel gebeuren in het kader van een relatie waarin eerlijkheid, standvastigheid en trouw centraal staan. Ik ben zeker niet voor promiscue gedrag, niet voor holebi’s, maar ook niet voor hetero’s.’
Volgens de kardinaal gaan bijna alle interviews met hem voor een flink deel over holebi’s, het homohuwelijk, uit de echt gescheiden mensen… ‘Deze onderwerpen komen steeds terug. Laat met duidelijk zijn: ik heb absoluut niets tegen het burgerlijk homohuwelijk. Maar ik heb wel bezwaren tegen een kerkelijk homohuwelijk. Het sacrament van het kerkelijk huwelijk is iets tussen een man en een vrouw, met het oog op de voortplanting. Dat is niet het geval bij homo’s en lesbiennes.’
Ringen
Een kerkelijke ‘zegening’ dan maar voor relaties tussen twee mannen of twee vrouwen? ‘Zegening is misschien niet het juiste woord. Omdat het te veel lijkt op de ‘inzegening’ van een huwelijk. Ik zou eerder over ‘dankviering’ of ‘gebedsviering’ spreken. Maar ik geef toe dat in de kerk de regels voor de omgang met gescheiden mensen duidelijker vastliggen dan die voor homo- of lesbiennekoppels. De regels voor die laatste groep zijn nog in volle ontwikkeling.’
‘Een kerkelijk gebed voor een relatie tussen twee mannen of twee vrouwen is zeker mogelijk, zolang dat niet op een kerkelijk huwelijk begint te lijken. Een uitwisseling van ringen kan daarom bijvoorbeeld niet.’
PS. Jullie kunnen op dit artikel reageren. Klik hieronder op ‘leave a comment’.
In samenwerking met de lokale holebigroep Aarschot.link organiseerde HLWM een bezoek aan de stad Aarschot. Een lokale gids nam ons mee door een stad in volle beweging.
De wandelaars voor de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Aarschot.
We gingen eerst naar de Gasthuissite. Die is vandaag het culturele hart van de stad, met een bibliotheek, een podiumzaal, tentoonstellingsruimtes en zelfs een stadsbrouwerij. Daarna trokken we langs de diverse scholen naar het stadspark, vlak naast de Demer, die in ere is hersteld en een mooie Raskinkade heeft gekregen aan de overzijde van het stadspark.
Van daar liepen we recht op de trots van Aarschot, de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Demergotiek, een combinatie van de lokale bruine ijzerzandsteen en Franse witte steen. Die mooie afwisseling van wit en bruin wordt ook speklagen genoemd.
Vanaf de kerk liepen we via de winkelstraten naar de Grote Markt. Daar kampt Aarschot – net als veel andere steden – met een leegstand van winkelpanden. Die bedraagt in het centrum van Aarschot bijna 50 procent, mee het gevolg van de opkomst van de e-commerce.
Wolf
Na de interessante stadstoer stond een natuurwandeling langs de Demer naar Langdorp op het programma. We liepen er nog door velden en bossen. Een prachtig natuurgebied tussen Aarschot en Diest. In Langdorp ligt een wandelaarsbrug, zodat je naar de overkant van de Demer kunt, en ook naar het café Wolf. Daar, genoemd naar het lokale bier, hielden we even halt.
De wandelaarsbrug over de Demer in Langdorp.
We eindigden ons bezoek aan Aarschot met een etentje in een restaurant op de Grote Markt, waar we onze vrienden van Aarschot.link nog wat beter leerden kennen.
Op die mooie zaterdag kregen we een uiterst zonnig beeld van Aarschot. Maar toch heb ik geen spijt dat ik ruim 25 jaar geleden van Aarschot naar Mechelen ben verhuisd.
Gay Volley Mechelen (GVM) heeft op zaterdag 14 april goud behaald op zijn vierde Paastoernooi. In de finale behaalde GVM Paashaas een vrij makkelijke zege op Brussels Gay Sports – Alpha.
Afgelopen zaterdag vond in de sporthal van Walem het vierde Paastoernooi van GVM plaats. Waren aanwezig: Brussels Gay Sports – Alpha, Brussels Gay Sports – Bitch Perfect, Active Company Antwerpen, GVM Paashaas en GVM Paasei. In totaal dus zo’n 35 deelnemers.
En die werden in de watten gelegd: gratis drank, bananen, appels en calorierepen en twee heerlijke – door Walter en Björn VDB – belegde broodjes, plus zes uur lang volleybalplezier. En dat voor amper 10 euro.
In de eerste ronde speelden de vijf ploegen telkens een half uur tegen elkaar. Om ter meeste punten. Elke ploeg heeft dus vier wedstrijden gespeeld. Na die eerste ronde werd een ranking gemaakt op basis van het aantal gescoorde punten. Die zag er als volgt uit.
De finale tussen GVM Paashaas en BGS Alpha- gefloten door Walter – werd met twee winnende sets van 25 punten makkelijk gewonnen door GVM Paashaas (zie foto hiernaast, van links naar rechts: Nikki, New, Matteo, Jürgen, William zittend en Kenneth staand; Ivan maakte ook deel uit van de winnende ploeg maar staat niet op de foto).
Voor de derde, vierde en vijfde plek moesten de drie betrokken ploegen opnieuw 10 minuten tegen elkaar spelen. En opnieuw om het meeste aantal punten.
BGS Bitch Perfect haalde het brons met in totaal 32 gescoorde punten. Dat was even balen voor GVM Paasei dat strandde op 30 punten en dus een vierde plaats. Active Company eindigde met 24 punten op de vijfde plaats.
Carl P (15/4/2018)
Walter tijdens het fluiten van de finale tussen BGS Alpha en GVM Paashaas.Staand vlnr: Hugo, Kenneth, Erik, William, Walter, Andrea, Björn, Jimmy, Ruben en Nikki. Zittend vlnr: Jürgen, Matteo, New en Chai. We hebben twee outfits: een blauwe en een groene. Ons logo is de kathedraaltoren.
Homo’s en heteromannen praten niet makkelijk over intimiteit met andere mannen. Dat zei psycholoog Herman Cools tijdens een workshop in de Babbelkroeg op vrijdag 13 april.
Cools (1960), die ook theoloog is en al ruim een kwarteeuw homo’s met problemen begeleidt, wist 30 homo’s naar de Babbelkroeg te lokken. ’25 jaar geleden worstelden mijn ‘patiënten’ vooral met zichzelf, met het vinden van een plaats in de samenleving. Vandaag gaat het meer over hoe raak ik van mijn seksverslaving af, over mechanische en emotieloze seks…’
Enkele van Cools’ uitspraken zetten aan tot nadenken. Een overzicht.
‘Intimiteit is het verlangen naar het aanraken van grenzen, en heeft te maken met het hart. Seksualiteit draait om het verlangen naar het opgeven van grenzen, en heeft te maken met het lichaam.’
‘We willen allen aangeraakt worden, maar zijn er tegelijkertijd ook erg bang voor. We krijgen graag aandacht, maar zijn er ook bevreesd voor.’
‘Relaties beginnen met nemen, maar worden gevierd in het geven.’
‘We moeten leren ontvangen, leren krijgen. Dat is vaak moeilijker dan geven. We voelen er ons oncomfortabel bij.’
‘Homo’s kunnen als gewonde helers meer geschenken uitdelen aan de wereld.’
‘Ik wil met je doen wat de lente doet met kersenbomen.’
