HLWM bezocht het afgelopen weekend het vernieuwde museum Hof van Busleyden. Na het bezoek kunnen we alleen maar concluderen dat Mechelen een vrouwenstad was/is.
De bezoekers aan het vernieuwde Hof van Busleyden.
Al van bij het binnenkomen werden we onthaald door vrouwelijke reuzen. Onze gids was een vrouw en het verhaal van Mechelen is grotendeels opgebouwd rond vrouwen: Margaretha van Oostenrijk, de begijnen, de vrouwelijke heiligen. Eén grote gelijkenis: ze moesten van geen mannen (meer) weten.
Geen gay te bespeuren, of toch. Paul Contryn was pertinent aanwezig in een van de zalen met onder meer een video over het poppentheater.
Her en der mocht een man opdraven. Om te vechten, om te pralen met zijn rijkdom of om zijn kunstjes te tonen. Vrouwen keken toe en zagen dat het goed was.
Geboeid luisteren naar de deskundige uitleg van de gids.
Onze toffe groep had heel wat aanhang. Op tijd en stond moesten we de illegale meeluisteraars verwijderen, terug van waar ze gekomen waren. Op zeker ogenblik moesten we ons in een ronde plaatsen om de al te opdringerige fans (spijtig genoeg vooral vrouwen) op afstand te houden…. Een museum kan meer zijn dan kunst.
Of het aan ons lag of aan de gids? Hoogstwaarschijnlijk de gids. Haar uitleg was een meerwaarde: deskundig, gepassioneerd en ze had een interessant verhaal te vertellen.
Tot slot een tip voor HLWM. Sommige zalen zullen om het jaar worden vernieuwd. Misschien een gay kamertje? Neen niet dat soort kamertje, wel een vol kunst en cultuur…
De 30ste editie van het homovolleybaltoernooi van Brussels Gay Sports afgelopen weekend in Brussel was een voltreffer voor GVM. Een ploeg die onder de naam GVM speelde, haalde zilver. Een tweede ploeg, de Gayvengers, met bijna enkel mensen van GVM, ging aan de haal met brons.
De zilveren ploeg. Van links naar rechts: Carl, William, Manoel, Jonathan, Kevin, Ruben en Björn.
GVM heeft een reputatie hoog te houden. De voorbije jaren ging Gay Volley Mechelen in Brussel steevast met een medaille aan de haal. Dus ook dit jaar.
De C-ploeg zag haar inspanningen bekroond met het zilver. Zeven wedstrijden van telkens 25 minuten leverden zes overwinningen op, goed voor een eindscore van 18 op 21 (elke wedstrijd levert maximaal drie punten op). We wonnen tegen ploegen van onder meer Marseille, Parijs, Londen en Brussel. Het goud ging naar Bella Ciao, de enige ploeg waartegen we verloren hebben.
Vol trots tonen Ruben en Björn onze eindscore van 18 op 21.
Maakten deel uit van die ploeg: Björn, Jonathan, Ruben, William, Kevin, Manoel en Carl.
Onze B-ploeg speelde niet onder de naam GVM, maar had zich Gayvengers gedoopt. Na een reeks zenuwslopende wedstrijden gingen Bjorn, Jaime, Preslav, Erik, Chai en Wik aan de haal met brons.
De zilveren en bronzen ploegen samen. Zitten vlnr: Chai, Jaime, Bjorn en Wik. Staan vlnr: Kevin, Björn, Jonathan, Hugo, William, Carl, Preslav, Erik en Luc (speelde met Antwerpen mee).
GVM heeft zijn stempel op het toernooi gedrukt. Een klein minpuntje. De organisatie had onvoldoende medailles. We kregen ze tijdens de medailleceremonie wel even rond onze nek gehangen, maar moesten ze een minuut later weer inleveren. ‘We sturen ze volgende week wel op’, zei de organisatie.
De jaarlijkse bbq van HLWM was een voltreffer. We schoven met 45 man aan voor een uitgebreide maaltijd. Dat zijn er tien meer dan vorig jaar.
Een receptie met cava, drie stukken vlees en hopen groenten, en alle wijn en frisdranken incluis. En, voor slechts 20 euro. Een koopje. Bedankt Dirk en Luc.
Ook veel nieuwe gezichten afgelopen zaterdag. Van harte welkom bij HLWM, een van de oudste holebiverenigingen van België. Die nieuwkomers hebben enkele bijkomende mailadressen opgeleverd. De mailinglijst van HLWM telt sinds vandaag meer dan 200 namen.
Maar als Mechelen 5 procent holebi’s/transgenders telt op een bevolking van 80.000 dan hebben we nog een héle weg te gaan.
Aan de vooravond van de Antwerp Pride werden in de Permeke-bibliotheek in Antwerpen de holebivriendelijkste gemeenten van de provincie Antwerpen in de bloemetjes gezet. Het ging om Antwerpen, Mechelen, Turnhout, Vorselaar en Niel.
Schepen Marc Hendrickx test de regenboogbank in de Kruidtuin van Mechelen.
Het is een prijs voor de gemeentebesturen, dus niet voor de in die gemeenten actieve holebiverenigingen. Dus voor Mechelen, niet voor HLWM. Elke gemeente krijgt een beker, een aansporing voor andere besturen om ook hun beste beentje voor te zetten.
Turnhout houdt al jaren een roze week, die onder meer een LGBT-tentoonstelling bevat.
Mechelen organiseerde dit jaar een vorming voor alle kleuterscholen rond seksuele en genderidentiteit. In 2019 wil Mechelen dat ook in andere scholen doen.
Niel stelde een regenboogcharter op en hulde zich enthousiast in regenboogvlaggen.
Vorselaar maakte alle gemeentecommunicatie genderneutraal.
Antwerpen werd bekroond voor de hoffelijkheidscampagne van juni, waarbij de stad zichzelf in regenboogkleuren hulde.
‘Björn, je gaat stilaan Spaans moeten leren’, zei ik afgelopen donderdag tegen de trainer van Gay Volley Mechelen. We waren die avond met 14 volleyballers, van wie 5 à 6 Spaanstalig. Maar we houden de voertaal op Engels. Ook de Pink Devils gaan steeds meer de internationale toer op.
De Pink Devils afgelopen vrijdag. Staand van links naar recht: Stijn, Ben, Christophe, Erik, Ibi, Enoch, Jacopo en Glenn. Zittend van links naar rechts: onbekend, Lorenz, Andy, William en Bert. Ze verloren de wedstrijd tegen Edegem.
De Pink Devils zagen in 2001 het daglicht. GVM is zowat tien jaar oud. In het begin waren beide sportverenigingen exclusief Belgisch en blank, B&B. De voorbije tien jaar is onze maatschappij meer gekleurd geraakt. Dat geldt ook voor de Pink Devils, de enige homovoetbalploeg van het land, en voor GVM, een van de vijf homovolleybalploegen van België.
Ik ga een poging doen om de nationaliteiten van de Pink Devils op te sommen: België, Nederland, Italië, Amerikaans-Israëlisch, en een halve Noor. Ik denk dat het dat is.
GVM lijkt echt op de Verenigde Naties: België, Italië, Nederland, Finland, Spanje, Thailand, de Filipijnen, Japan, Hongkong, Venezuela… En dan ben ik ongetwijfeld landen vergeten.
Twaalf van de veertien aanwezigen op de training van afgelopen donderdag. Staand van links naar rechts: Hugo, Jonathan, Jaime, Erik, Björn, Ruben en Jimmy. Zittend van links naar rechts: Jaycee, Nestor, Carl, Bjorn en Ed. William was niet op tijd voor de foto.
Maar in tegenstelling tot de wereld lukt dat allemaal perfect en conflictloos. Midden augustus zijn we op een zondagnamiddag met enkele GVM’ers gaan beachen in Hofstade. Eigen net opgezet. En spelen maar. Tot op een bepaald moment enkele jonge Frantalige Marokkanen uit Brussel ons in de smiezen kregen. Ze vroegen in hun beste Nederlands of ze mochten meedoen. Meer dan een uur lang hebben ze dat gedaan, en goed ook. Ik maakte me de bedenking: ‘Als we een beetje willen, lukt dat allemaal wel.’ Al moet ik toegeven dat die gasten niet wisten dat we homo waren.
Carl P (tekst, 20/8/2018), Walter P en gemeente Edegem (foto’s)
Afgelopen zaterdag eindigde Gay Volley Mechelen (GVM) in de bovenste helft tijdens het beachvolleybaltoernooi Onder den Toren op de Grote Markt van Mechelen.
De ploeg van GVM bij de prijsuitreiking: 10 energierepen en een waardebon voor een Mechels restaurant.
Wat een geluk dat we vrijdag niet moesten spelen. 35 graden zou echt ondoenbaar zijn geweest. 25 graden met af en toe schaduw ging zaterdag nog, maar zelfs dan.
Naar jaarlijkse traditie neemt GVM deel aan het Onder den Toren-toernooi op de Mechelse Grote Markt. En, zoals steeds, moeten we met een of meerdere vrouwen aantreden om bij de aanvang van elke match geen strafpunten te krijgen. Die zijn we gaan lenen bij de Mechelse volleybalclub Mavoc. Waarvoor dank.
Eindrangschikking
Björn, Jonathan, Tijl, Ward en Kenny hebben in totaal zeven matchen van 20 minuten gespeeld. Vijf in de poulefase en twee om de eindrangschikking te bepalen.
Heel erg jammer dat we in de poulefase niet één wedstrijd meer hadden gewonnen. Dat had ons een plaats in de top tien kunnen opleveren. In de eindfase een match verliezen is minder erg. Het maakt niet echt uit of je nu 17de, 18de, 19de of 20ste bent. Uiteindelijk hebben we slechts twee van de zeven matchen verloren, maar wel in de o zo belangrijke poulefase.
Het was wel een geslaagde dag. Al hadden we wel veel drank, zonnecrème en schaduw nodig. Maar, er was erg mooi volk te zien, op en naast de volleybalterreinen.
Nu op naar het toernooi van Brussels Gay Sports (BGS) midden september. Dat is gay only, terwijl bij Onder den Toren slechts 2 van de 36 ploegen gay waren. Ook Active Company uit Antwerpen was van de partij.
Ziggy en Dirk, twee collega-dakwerkers, waren op vrijdag 29 juni de hosts van de eerste editie van de Foute Afterwork Bab. Ze willen dit event uitbreiden en verbinden met diverse thema’s.
Alle aanwezigen genoten bij de aanvang van een huisbereide sangria. Het was fijn te zien hoe de grote meerderheid in zijn werkoutfit de Babbelkroeg binnenwandelde. Een chef-kok, een brandweerman, een ict’er, een buschauffeur, een tuinman, dakwerkers of de onderstationschef. Ze gingen helemaal mee op in het thema.
‘We Like To Party’ van, jawel, de Vengaboys was de eerste hit waarmee we van start gingen om te beginnen aan een avond/nacht vol foute muziek door de jaren heen.
Foute hits
Tijdens de avond was er een doorlopende opdracht. Er werden verschillende songs, die gelinkt konden worden aan beroepen, gespeeld. Dit tussen alle foute hits door. De aanwezigen dienden de naam van de artiest en het beroep neer te pennen. De eerste die 15 songs wist te linken aan het juiste beroep won de eerste foute prijs. Dat gold ook voor de tweede winnaar. De derde winnaar werd bepaald door alle gekregen antwoordblaadjes samen te voegen en de winnaar te laten kiezen door de onschuldige hand.
Met een 28 deelnemers zijn we nacht in gegaan, dansend en meezingend op songs als ‘Dancing Queen’ van Abba of ‘Zij gelooft in mij’ van André Hazes. Natuurlijk konden Get Ready, Steps, Xandee, The Backstreet Boys en vele Eurosongliedjes niet ontbreken.
Tussen het luide (lees: meebrullen) meezingen door was nog genoeg vrijheid om te doen waar de Babbelkroeg voor staat: samen gezellig praten en iets te drinken. Er waren ook enkele nieuwe leden, die we graag nog eens willen bedanken. Dat geldt ook voor de heteroman die gezellig mee een pintje kwam drinken aan de toog. Iedereen is welkom in de Bab. Dat hoeft niet gezegd te worden, dat voel je als je er binnenstapt.
Toen het licht van de eerste zonnestralen door de ramen van de gezellige zolderkamer (locatie Babbelkroeg 3de verdiep) begon te schijnen, besloten we dat het een geslaagde eerste Afterwork Bab was. Iets na vijf uur in de ochtend gingen de laatste aanwezigen naar huis en trokken we de deur achter ons dicht. Het weekend werd goed ingezet, daar bestaat geen twijfel over!
We waren met 17 in het grijs en groen geklede strijders bij de aanvang van de paintballoorlog van HLWM. Toen nog propere outfits. ‘Ik kreeg een kogel tegen mijn hand en in paniek ging ik tegen de vlakte, met blote handen in een aantal netels.’
Groepsfoto voor de aanvang. Met mensen van HLWM, GVM, Pink Devils en enkele nieuwkomers.
Het was voor mij de tweede maal dat ik een luchtdrukpistool in handen had. En hoewel het trauma van de eerste maal al iets verder weggezonken was, was de angst voor dat eerste schot toch niet miniem. Voorbereid kon je me wel noemen. Met vijf lagen bovenkledij en twee broeken (de overall die ons werd toebedeeld en mijn eigen werkbroek) was ik niet minder dan een tank te noemen. Een klein detail, het was warm. Niet ongenadig warm, maar toch scheen de zon aardig. Mijn outfit hield dan wel redelijk de impact van de kogels tegen, maar was onhandig in die warmte.
Een van de duizenden afgevuurde verfkogels.
Het eerste schot was een schampschot. Niet voordat ik ongeveer 400 kogels erdoor had gejaagd: de originele lading, 200 kogels, en dan nog eens twee refills van elk 100.
Triggerfinger
De eerste ronde van Team Deatchmatch was een stalemate. We vochten allemaal hard, maar geen team sneuvelde. De tweede ronde daarentegen, kantelden de weegschalen in ons voordeel, want grijs stond een punt voor. Het enige wat mijn triggerfinger tegenhield was het tekort aan kogels en na de refill een blokkerend wapen. En een borstkas die een makkelijk doelwit was.
Volgende ronde: CTF, ook wel Capture the Flag genoemd. Een vlag opgehangen in het midden van het veld, in een oude afgedankte De Lijn-bus. Beide teams hadden als doelstelling de vlag te pakken te krijgen en naar het basiskamp mee te nemen. Die rondes gingen verrekt snel, aangezien de meest aanvallende ploeg binnen een aantal seconden heen en terug kon geraken.
Ik kreeg een kogel tegen mijn hand en in paniek ging ik tegen de vlakte, met blote handen in een aantal netels. Het prikken van de netels was lastiger dan de kogel. Het werd 2/1. Groen ging lopen met een vlag en grijs wist er een in te palmen. Het spel kon dus nog alle kanten uit.
De bus in
De volgende spelronde heette ‘rallypoint’. De bus, die centraal stond, was de basis van een team dat het zo lang mogelijk in de bus moest zien uit te houden. Het aanvallende team moest in de bus proberen te raken en door het raam wuiven naar de instructeur. Het team dat het langste de bus kon inpalmen, ging lopen met 2 punten.
Hier heb ik wel een aantal man geraakt. Like shooting fish in a barrel, dus echte een ego boost was het niet. Refill 4 was al aan de orde. Het groene team hield het een massieve 4 minuten en 5 seconden vol. Wat onze tijd van 1 minuut en 30 seconden nogal deed verbleken.
Tijdens het spel.
Ik kreeg enkele schoten van op relatief korte afstand op me afgevuurd. Zo kom je dus aan blauwe plekken. De bus was een slagveld. Toen wij moesten verdedigen had ik wel even een gevoel van claustrofobie. Je kan niet weg en de kogels komen sowieso, en van dichter bij dan je zou willen.
Suïcidalen
Dan kwam er estafette voor gevorderden, of suïcidalen. Iedereen kreeg een ‘plastic clip’, die was je leven. Zodra je op iemand schoot en die raakte, moest die persoon naar je toe lopen en zijn leven aan je afgeven. Werd je zelf geraakt, dan moest je je leven afgeven. Was je goed, dan kon je verschillende levens verzamelen, was je slecht, dan verloor je er veel. Wie zonder leven viel, kon terugkeren naar het kamp om er een nieuw leven uit een doos te halen, zolang die er nog waren. Mensen met een overschot aan levens konden die ook in de doos deponeren om het spel gaande te houden.
Wanneer het fluitsignaal voor de tweede keer kwam, werden de dozen opgehaald en het team met de meeste ‘levens’ won. Ook groen ging hier aan de haal met het punt.
Onder vuur
Ik hield mijn triggerfinger koest, en keek de kat uit de boom. Tot ik duidelijk een helm van de tegenstanders zag en mijn kans waagde Jammer genoeg kwam ik snel zonder kogels. Mijn positie werd verraden door mijn roep om ammunitie en de instructeur die duidelijk mijn positie aangaf. Onderarm en schouder kwamen onder vuur. Wederom van te dicht bij. Geschrokken van het ongemak, en lichtelijk gefrustreerd door waarom ik mijn leven was verloren, ging ik van het veld, niet omdat het moest maar omdat ik het wel even gezien had.
Geraakt of wel zonder kogels.
We eindigden ons drie uur durende event met een free for all. Knallen op alles wat beweegt tot je kogels op zijn. Ik hees me weer in de bepantsering. Bij het startsignaal mocht je schieten naar hartenlust. Ik wou wel eens Rambo spelen, maar na zes kogels bleek dat zelfs mijn bepantsering maar gewoon stof was en dus niet opgewassen tegen verschillende salvo’s van alle kanten. Het duurde ook niet lang voor ik gehurkt op zoek ging naar een doelwit.
Opscheppen
De kogels erdoor dropen we allen één voor één het slagveld af. Een douche en een drankje waren meer dan welkom. Want zelfs zonder vijf lagen kledij stond zowat iedereen in het zweet. Iets later dan gepland trokken we naar huis. Hopende op blauwe plekken – maar niet de pijn die ermee gepaard ging – waarmee we de dag nadien konden opscheppen tegen vrienden, familie en collega’s.
Bart V (tekst), Carl P (foto’s)(6/6/2018)
*****************************************
Ideaal om je partner af te knallen…
HLWM ging op 4 juni paintballen bij Red Fox te Nijlen. Daar ligt een echt outdoor paintballterrein met een geterroriseerde oude bus, struikgewas, grassen en een megaopstelling aan obstakels en barricades van waarachter je kunt schieten. We waren die dag met 17 unieke spelers, van wie een aantal koppels. En ook een aantal nieuwe gezichten.
Team grijs.
We besloten het echt pittig te maken en de koppels op te splitsen, en de singels eraan toe te voegen. Zo ontstonden twee competitieve teams die beide wilden winnen.
De samenstelling van de teams. Groen: Peter DS (Pink Devils), Erik (Pink Devils en GVM), Richard (GVM), Björn (GVM en HLWM), Hendrik (HLWM), Lukasz (Pink Devils), Nico (HLWM), Jimmy (HLWM en GVM). Grijs: Chai (GVM), David (nieuw), Ruben (HLWM en GVM), Bart (nieuw), Guy (nieuw), Jonathan (GVM), Yannic (GVM), Dries (nieuw) en Mathijs (nieuw).
Team groen.
‘First blood, team deathmatch’
In het eerste spel had je maar één leven en was het de bedoeling het andere team uit te schakelen. Je kon pas victory kraaien als binnen tien minuten niemand van het andere team nog overbleef. In het eerste spel verloor het groene team zijn moreel omdat het te passief speelde en te voorzichtig omging met zijn kogels. Het spel eindigde in remise, want het grijze team kreeg niet iedereen binnen de tijd te pakken. Hendrik wendde een vernedering van team groen af.
Ook in het tweede spel was het grijze team dominant. Na een snelle doorbraak door en langs de bus met de bijbehorende sprongen en bestormingen schoot zwart snel op. Door het grote verlies aan levens aan één zijde kon Jonathan via de rechterkant de overblijvende groenen bij verrassing omleggen. Punt 1 was binnen voor team grijs.
Verover de vlag
In het midden van het slagveld stond een bus waarin een vlag hing. De teams moesten die zo snel mogelijk grijpen en terugbrengen naar hun eigen basis. In het eerste spel stormde team grijs op de bus af met drie man, van wie er eentje in de bus sprong, de vlag greep om ze door te geven aan anderen buiten de bus die dan terugliepen onder zwaar geschut van de verdediging. Binnen de minuut was het al 2-0. Vooraleer het groene team dat goed en wel doorhad, was grijs al gewonnen.
Ruben, Richard en Yannic.
Bij het tweede spel leerde het groene team uit zijn fouten en ging het hard tegen hard. Er werd beter in team overlegd en samengewerkt. Het grijze team bleef bij dezelfde tactiek terwijl het groene zich opsplitste in drie squads. Zo konden ze vanuit twee kanten het grijze team op afstand houden terwijl het derde squad vrij spel had om de vlag te overmeesteren. Grijs was niet in staat de vlaggendrager af te schieten. Het werd 2-1.
Bus bezetten en houden
Bij ‘hold stand’ moest elk team beurtelings de bus van binnenuit verdedigen. Daarbij hadden de mensen die in de bus zaten elk maar één leven. Het andere team kon steeds opnieuw in het spel komen door opnieuw vanuit het basiskamp te betrekken. Zij hadden een onbeperkt aantal levens. Wie het snel de bus veroverde, won. Ondanks een ongecoördineerde aanval op de bus deed het grijze team dat in een mooie 300 seconden. Maar het groene team was efficiënter en deed het in amper 150 seconden. Het tweede punt voor groen was binnen: 2-2
Ruben met gele verf op zijn wang.
‘Take them out’
De spelcoördinator gaf de twee teams levens mee. Elke speler had er een op zak. En in een metalen kist, bewaard in het basiskamp, werden de overige levens bewaard. Wie geraakt werd, moest zijn leven afgeven aan de schutter. De ‘dode’ kon een nieuw leven gaan halen in het metalen kistje in zijn basiskamp. Na één spelen werd het duidelijk dat ook hier het groene team het sterkst was. Het werd 3-2 en het groene team mocht de zege vieren.
‘Free for all’
Na ruim twee uur strijden, begon het laatste spel. Iedereen tegen iedereen, met één ding als doel: de resterende kogels opwerken. Iedereen werd met zijn rug tegen de bus gezet en moest na het startsignaal beginnen te lopen. Enkele tellen later na een fluitsignaal mochten we beginnen te schieten.
Velen waren amper 5 meter van de bus weg, toen ze met kogels doorzeefd werden. No pain, no gain. Het ultieme moment om persoonlijke revanche te nemen op je tegenstander.
We sloten de dag af met een terrasje in de zon en keken samen uit naar de volgende activiteit. Veel deelnemers plannen mee te gaan kajakken (8 juli). Zeker de moeite om deze dappere mannen te ontmoeten in een volgend nat avontuur. Schrijf je snel in.
Ruben L en Jimmy DB (tekst) en Carl (foto’s) (10/6/2018)
Even uitblazen. Met Peter en Erik.Jimmy (geel) en Ruben (rood) in twee verschillende ploegen.Erik en Dries.Even het veld verlaten.Na afloop: een groepsfoto op de vleugel van een afgedankt gevechtsvliegtuig.
Het verslag van ons gesprek met kardinaal Jozef De Kesel – en de weerslag daarvan in de binnen- en buitenlandse pers (tot de website van het Vaticaan toe) – heeft heel veel volk naar de website van HLWM (www.hlwm.be) gelokt. In mei vier keer meer dan in een normale maand.
In januari-april trok onze website maandelijks tussen 600 en 800 unieke bezoekers, cijfers die overigens maand na maand stijgen. In mei was dat 2.775, zowat het viervoudige. Met 579 unieke bezoekers was woensdag 2 mei de drukste dag ooit in de geschiedenis van de vernieuwde website.
Twee factoren speelden mee. Veel kranten, onder meer De Standaard, hebben in hun berichtgeving over de uitspraken van kardinaal De Kesel duidelijk melding gemaakt van HLWM. Bovendien heeft ZiZo, het Vlaamse holebimagazine, in de verslaggeving op de eigen website een link gelegd naar het stuk op de site van HLWM. Tussen haakjes: kardinaal De Kesel was in de eerste helft van mei lang het meest gelezen stuk op de website van ZiZo.
De link naar www.hlwm.be heeft ongetwijfeld veel nieuw volk naar de website van HLWM gelokt, mensen die ons nog niet kenden en ons nooit bezocht hadden. Dat is erg goede reclame. En wees er ook maar zeker van dat her en der een Belgische bisschop – mogelijk zelfs de apostolische nuntiatuur in Brussel en, waarom niet, heel misschien zelfs het Vaticaan – onze website met een bezoek heeft vereerd.
Behoudsgezinde katholieken hebben het verslag op de website van HLWM ook ontdekt. Lees maar eens de comments onderaan het stuk.
Vertalingen
Overigens, de inhoud van ons gesprek met de kardinaal heeft niet alleen de Belgische (Vlaamse en Franstalige) pers gehaald, maar is op het internet ook terug te vinden in vertalingen in het Engels, het Spaans, het Duits, het Italiaans… Groot nieuws dus.
Wim Eijk, de kardinaal-aartsbisschop van Utrecht, heeft in de dagen na ons gesprek uitgehaald naar de uitspraken van zijn Belgische collega. ‘De uitspraken druisen lijnrecht in tegen de doctrine van de Kerk, gebaseerd op de Heilige Schrift, dat het huwelijk volgens de scheppingsorde alleen bestaat tussen een man en een vrouw.’
‘Het ding’, ‘brutalisme’ en ‘deconstructionalisme’. Het leek alsof Mario, onze gids voor de architectuurwandeling, er zaterdagochtend alles aan deed om Rotterdam zo lelijk mogelijk voor te stellen. Dat bleek absoluut niet het geval. De tweede stad van Nederland is een uithangbord van moderne en vaak gewaagde architectuur. Verslag van een topweekend met twaalf mensen van HLWM.
Twaalf HLWM’ers op de statietrap van het art-decohotel Atlanta.
Het zat meteen goed. Atlanta, ons hotel, bleek een mooi art-decogebouw van circa 1930, met een grotendeels bewaard interieur. Dat mag een wonder heten, want Rotterdam werd in mei 1940, in de begindagen van de Tweede Wereldoorlog, door de Duitse Luftwaffe met de grond gelijk gemaakt. Reden? De Nederlanders boden meer weerstand dan verwacht.
Na het ruimen van het puin konden de modernistische architecten na 1945 naar hartenlust experimenteren met nieuwe vormen, materialen en technieken. Gids Mario – ook een homo – nam ons mee op een boeiende architectuurwandeling van ruim 2,5 uur. ‘Om de grote, brede lanen te kunnen aanleggen, werden de kanalen met het puin van de bombardementen gedempt. Aan de zijkanten verrezen kantoorgebouwen, grote winkels, kerken, handelsbeurzen, scholen… Rotterdam zou een administratieve en commerciële stad worden. De mensen die moesten maar in de buitenwijken gaan wonen. Pas in de jaren 80, toen de stad leegliep, werd dat beleid teruggeschroefd.’ Nu is het een erg levendige stad, met veel bruisende pleintjes en buurten, en veel groen.
Kabouter buttplug
Het merkwaardigste standbeeld in Rotterdam is dat van een grote kabouter, met een taart in zijn rechterhand. Wegens de vorm daarvan kreeg het beeld al heel snel de koosnaam ‘kabouter buttplug’. Het is de geliefkoosde achtergrond van menig kiekje, vooral dan door homo’s. Dus ook voor ons.
Rotterdam is een van de grootste havensteden in de wereld. En haven betekent water, heel veel water. Een boottocht van ruim twee uur bracht ons tot in de voorhaven. Bagger- en steenstortschepen, de jeneverfabrieken van Schiedam, toentertijd Nederlandse grootste cruiseboot… Ze passeerden alle de revue. Maar vooral het zicht van op het midden van de Maas op de hoogbouw was de moeite. Onder meer een mooi ontwerp van Rem Koolhaas: een flatgebouw (2013) in de vorm van verticaal gestapelde containers, een verwijzing naar de haven. De iconische Erasmusbrug (1996) kent ook wel iedereen.
De gele kubushuizen, met een woonoppervlakte van circa 100 m2 uit de jaren tachtig, en de gigantische markthal met een plafond vol heel grote afbeeldingen van de vissen, groenten, bloemen en het fruit die er verkocht worden zijn absoluut een omweg waard.
De gele kubushuizen, een ontwerp uit de jaren 1980.
Bloempot
Rotterdam lijkt er maar niet genoeg van te krijgen. Over een paar jaar moet de ‘bloempot’ klaar zijn, een modernistisch gebouw dat dienst moet doen als depot voor alle kunst die het nabijgelegen museum Boijmans-Van Beuningen wegens plaatsgebrek niet kan ophangen. Het gebouw – in de vorm van een bloempot – wordt 40 meter hoog en krijgt een buitengevel van spiegelglas. Boven op het dak komt een grote tuin, met een zeventigtal bomen van tien meter hoog, waar de bezoekers iets kunnen gaan drinken en eten.
Ons groepje van twaalf wilde ook wel eens zien of er op homovlak iets te beleven viel. Absoluut: veel meer cafés dan we hadden gedacht. Café KeerWeer bleek op vrijdagavond niet bepaald een voltreffer. Wat verouderd en vies. Op zaterdagavond hadden we meer succes in Bar Loge 90, waar net een verkiezing van beste drag queen achter de rug was. Onder meer Walter, Lucas, Jan en William hebben tot consternatie van de aanwezig Nederlanders zwaar zitten swingen en dansen.
Een van de aanwezige drag queens was gecharmeerd door ons gezelschap. Ze was blijkbaar verrukt over het bezoek uit Vlaanderen. Ze heeft twee liedjes speciaal voor ons gezongen: een heel oude Nederlandse inzending voor het Eurovisiesongfestival, en Zwei kleine Italiener, de Duitse inzending van 1962…
Toen de zaak leegliep zijn we nog naar een andere kroeg getrokken. In Strano stonden de bezoekers tot buiten: praten, cocktails sippen, elkaar wat bemonsteren…
Viergangenmenu
En denken dat je in Nederland niet goed kunt eten is ook niet meer van deze tijd. In hotel New York – het tussen twee wolkenkrabbers gelegen gebouw van waar de Nederlanders tientallen jaren geleden naar Amerika emigreerden – hebben we uren gedaan over een heerlijke viergangenmenu overgoten met cava, wijnen, maar ook wel sloten water.
Wie nog niet in Rotterdam geweest is, zeker eens doen. Voor de afstand, 125 km van Mechelen, moet je het zeker niet laten. Een geluk: we hadden prachtig weer. Ik kan me indenken dat bij nat en koud weer de stad heel wat minder aantrekkelijk is. Maar zeker een aanrader. Jan, Antoine, Ronny en Guido, bedankt voor de organisatie.
