Ons weekend in de geboortestad van de ‘koe die vergeten was dat ze ooit een kalf was geweest’, in het favoriete verblijfsoord van een koning die zijn Britse krant het liefst gestreken las en in de thuisbasis van de enige Belgische Nobelprijswinnaar voor de vrede was een topper. De HLWM-driedaagse in Oostende laat zich samenvatten in twee woorden: heerlijk en koud.
Vrijdag 3 mei, inchecken in het Princess-hotel. Trendy kamers op 100 meter van het strand. Aperitiefje – cava – in een bar, eerder een manier om de barre en winderige straten van Oostende achter ons te laten. ’s Avonds uitgebreid diner in een leuk restaurant in hartje Oostende.
Daar kregen we het gezelschap van vier leden van OHO, Oudere Homo’s Leuven. Ons mooi gemengd aan tafel en wat ervaringen en do’s en don’ts uitgewisseld met betrekking tot HLWM en OHO.
Even onze Grindr opgezet. ‘Hè, de dichtstbijzijnde homo zit op 3 meter.’ Even rondgekeken in het restaurant. Wat bleek? Het was de kelner die ons al een paar uur van eten en drank voorzag. Michael, 27 jaar uit Oostende. Vriendelijke jongen. Was wel grappig toen we hem via Grindr een bericht stuurden. We hebben net niet onze koffies via Grindr besteld.
Homobar
De avond is geëindigd in de Valentino’s, naar het schijnt de enige resterende homobar van Oostende. Pintje, wijntje, frisdrank. Wat rondkijken en bekeken worden. Best aangenaam. Een beetje vergelijkbaar met onze eigen Babbelkroeg, maar dan donkerder, met meer nadruk op de muziek en met een darkroom.
Zaterdag. Om 9 uur ontbijt. Om 10 uur stond de gids in de lobby van ons hotel. Met tien man – acht leden van HLWM en twee van OHO – stonden we klaar voor de wandeling ‘Koning Leopold II en Oostende’. Een hele goede gids. Leuke anekdotes over Leopold II die via stromannen hele stukken strand in Oostende opkocht om er een casino, een renbaan, gaanderijen en een koninklijke villa op te bouwen. Over de geheime ondergrondse gang tussen de koninklijke villa en het huis van zijn te jonge maîtresse Blanche Delcroix.
Oostende beleefde tussen 1890 en 1914 zijn glorietijd. Koningen en keizers kwamen er Leopold bezoeken. De sjah van Perzië bracht zelfs zijn 300 vrouwen mee, voor wie een hotel grondig werd aangepast.
Maar koud dat het was op de dijk! Ik had spijt dat ik mijn muts en handschoenen niet bij had. De woorden van de gids werden soms letterlijk weggeblazen door de harde wind.
James Ensor
’s Middags lunchen in het restaurant waar Michael overdacht werkte. Vandaar naar Mu.Zee voor een tentoonstelling over leven en werk van de Oostendse schilders James Ensor en Leon Spilliaert. Luc werkte zijn eigen alternatieve programma af: 19 km joggen op de dijk.
Paar uurtjes maffen om dan met zijn achten te dineren in La Petite Crevette in de havenkom. Cava, wijn, vlees, vis, garnaalkroketten, ijs… Het ging allemaal vlot binnen. Ondertussen hebben we een erg boeiend gesprek gevoerd.
’s Avonds laat, ’s nachts opnieuw naar de Valentino, waar de HLWM’ers Dirk en Marc, die vaak in Oostende zitten, ons een bezoekje brachten. Sommigen, Jan en Antoine, hebben het in de Valentino een pak langer uitgehouden dan anderen (ondergetekende en zijn vriendje). De aanwezige matroos ging vrij vlot uit de kleren. De mist spuiende machine en de paal in het midden van de dansvloer deden de rest.
Zondagochtend. Ontbijt, inpakken en met de auto naar Raversijde, naar het domein van de voormalige prins-regent Karel (1944-1950). Zijn vissershuisje, waar hij zijn oude dag schilderend doorbracht, staat er nog. Maar veel belangrijker is de aanwezigheid van een ferm stuk Atlantikwall, die tijdens de Tweede Wereldoorlog een invasie vanuit het Verenigd Koninkrijk moest verhinderen.
Bunkers
Nooit een schot gelost, nooit een bom moeten incasseren. De Duitse bunkers en loopgraven zien er na 75 jaar uit alsof ze gisteren gebouwd waren. Sommige met een prachtig uitzicht over het strand, speurend naar de Britten die nooit zouden komen. Kanonnen klaar voor de actie. Andere diep onder de duinen. Moet een van de best bewaarde stukjes Atlantikwall in heel Europa zijn. Met dank aan prins Karel, de broer van koning Leopold III, die zich radicaal verzet heeft tegen de afbraak van de bunkers.
Veel bunkers zijn heringericht zoals ze er 75 jaar geleden uitzagen, met bedden, refters, keukens, ziekenboegen, wapens, communicatiemiddelen en vooral veel goed ogende poppen. Als je ooit in de buurt van Oostende komt, zeker eens doen.
Huiswaarts
Rond 15 uur nog gauw wat gegeten op het domein van Raversijde om dan huiswaarts te keren. Meer dan geslaagd en absoluut voor herhaling vatbaar. Met dank aan Jan en Antoine voor de organisatie.
PS. Nog even over de eerste paragraaf van dit artikel. ‘De koe die vergeten was dat ze ooit een kalf was geweest’ was Liliane Baels, de in Oostende geboren tweede vrouw van Leopold III, die in Oostende niet bepaald geliefd was. De Nobelprijswinnaar was de uit Oostende afkomstige minister Auguste Beernaert. En Leopold II las zijn Britse Times het liefst strak gestreken.
Carl P (8/5/2019)
