Acht kilometer stevig stappen door het Prinsenpark, zes kilometer kajakken op een gezwollen Kleine Nete en hopen drank en spaghetti’s, lasagnes, pizza’s en roomijs. In het gezelschap van 23 aangename mensen. Dat is de samenvatting van een geslaagde uitstap naar de Antwerpse Kempen, de thuisbasis van onze ‘reisleider’ Ruben.
Ik heb nog nooit zo veel naar buienradar.be gekeken als maandagochtend 6 juni, Pinkstermaandag. Zondag was België verzopen in een zondvloed van harde regen. Voor maandag zag het er beter, maar niet al te best uit. Om 9 uur maandag: buien in de namiddag. Maar naarmate de uren verstreken, verdwenen de buien. We hebben geen spat regen gezien.
Het was fris, ja. Hooguit 18 graden voor wat stilaan putje zomer is. Het was dreigend bewolkt. En er stond een stevige westenwind. Maar we hebben het droog gehouden. We, dat zijn: Jonen en Michael, Carl en Koen, Jeroen en Sang, Ruben, Bart, Tiia en Johanna, Maxim, Bob, Yente, Johan en Peter, Björn, William en Geert, Lisa, Thomas, Bjorn en Richard en Arno en Michiel Een pak volk dus en de meest geslaagde HLWM-activititeit sinds het begin van de coronapandemie, los van onze karaoke’s en nieuwjaarsreceptie.
In het begin van de kajaktocht kreeg je het gevoel in de Amazone te zijn.
Normaal gaan we jaarlijks kajakken in de Ardennen: de Ourthe, de Semois, de Lesse… Maar begin mei was al duidelijk dat dat geen haalbare kaart was wegens te lage waterstanden. Na de zondvloed van zondag was er waarschijnlijk wel voldoende water, maar het was te laat om onze al gewijzigde plannen opnieuw te wijzigen naar het originele plan. Ruben vond een alternatief in en rond zijn thuisbasis: een kajaktocht van Retie naar Kasterlee.
Een tip: als jullie ooit nog een bestemming zoeken om te kajakken en liefst geen 150 of meer kilometer rijden tot naar de Ardennen, dan is de Kleine Nete een heel goed alternatief. Ik vond het zelfs beter dan de Ardense rivieren. Nooit moeten uitstappen wegens vastlopen. Integendeel: de Kleine Nete was na de stortbuien van zondag aardig gezwollen én we gingen stroomafwaarts. En, anderhalf uur lang geen huis vanop het water gezien. Niets. Alleen water en groen, bomen en takken die tot in het water hingen, waterplanten… Zeker in het begin kreeg je het gevoel in de Amazone te zijn. Vanop de Ourthe of de Semois zie je voortdurend huizen, campings, horecatoestanden…
Het was fris en er stond een stevige westenwind. Niet ideaal om nat te worden. Maar de schuifaf om in het water te raken besliste er anders over. De kajakkers die vooraan in de boot zaten kregen bij het in het water duiken meteen een kleine tsunami over zich heen. Voor de rest van de tocht hebben we het droog gehouden. Al had Ruben op het einde een vilein plan opgevat. Naar de oever peddelen, strippen, de brug over de Kleine Nete oplopen en naar omlaag springen, vlak bij de passerende bootjes van onze HLWM’ers. En het water was niet warm, believe me.
Ruben had op het einde van de kajaktocht een vilein plan opgevat.
Maar onze mensen zijn niet dom. Die weken uit naar links en rechts in de rivier, waar het water te ondiep was om in te duiken. De douche van Ruben bleef dus beperkt tot wat verre druppels en spatten. Maar het was wel een aardig zicht.
De namiddag is geëindigd in een horecazaak naast de aanmeerplaats. We hebben een paar honderd euro’s opgedaan in een zaak waarvan de eigenaar zich enkele uren eerder druk had gemaakt dat we met zijn allen over zijn gazon en door zijn tuin waren gelopen. Als hij ons nadien al herkend heeft, dan heeft hij dat zeker niet laten merken.
Tekst: Carl, foto’s: Ruben, Maxim en Carl (7/6/2022).
