We waren met 17 in het grijs en groen geklede strijders bij de aanvang van de paintballoorlog van HLWM. Toen nog propere outfits. ‘Ik kreeg een kogel tegen mijn hand en in paniek ging ik tegen de vlakte, met blote handen in een aantal netels.’
Het was voor mij de tweede maal dat ik een luchtdrukpistool in handen had. En hoewel het trauma van de eerste maal al iets verder weggezonken was, was de angst voor dat eerste schot toch niet miniem. Voorbereid kon je me wel noemen. Met vijf lagen bovenkledij en twee broeken (de overall die ons werd toebedeeld en mijn eigen werkbroek) was ik niet minder dan een tank te noemen. Een klein detail, het was warm. Niet ongenadig warm, maar toch scheen de zon aardig. Mijn outfit hield dan wel redelijk de impact van de kogels tegen, maar was onhandig in die warmte.
Het eerste schot was een schampschot. Niet voordat ik ongeveer 400 kogels erdoor had gejaagd: de originele lading, 200 kogels, en dan nog eens twee refills van elk 100.
Triggerfinger
De eerste ronde van Team Deatchmatch was een stalemate. We vochten allemaal hard, maar geen team sneuvelde. De tweede ronde daarentegen, kantelden de weegschalen in ons voordeel, want grijs stond een punt voor. Het enige wat mijn triggerfinger tegenhield was het tekort aan kogels en na de refill een blokkerend wapen. En een borstkas die een makkelijk doelwit was.
Volgende ronde: CTF, ook wel Capture the Flag genoemd. Een vlag opgehangen in het midden van het veld, in een oude afgedankte De Lijn-bus. Beide teams hadden als doelstelling de vlag te pakken te krijgen en naar het basiskamp mee te nemen. Die rondes gingen verrekt snel, aangezien de meest aanvallende ploeg binnen een aantal seconden heen en terug kon geraken.
Ik kreeg een kogel tegen mijn hand en in paniek ging ik tegen de vlakte, met blote handen in een aantal netels. Het prikken van de netels was lastiger dan de kogel. Het werd 2/1. Groen ging lopen met een vlag en grijs wist er een in te palmen. Het spel kon dus nog alle kanten uit.
De bus in
De volgende spelronde heette ‘rallypoint’. De bus, die centraal stond, was de basis van een team dat het zo lang mogelijk in de bus moest zien uit te houden. Het aanvallende team moest in de bus proberen te raken en door het raam wuiven naar de instructeur. Het team dat het langste de bus kon inpalmen, ging lopen met 2 punten.
Hier heb ik wel een aantal man geraakt. Like shooting fish in a barrel, dus echte een ego boost was het niet. Refill 4 was al aan de orde. Het groene team hield het een massieve 4 minuten en 5 seconden vol. Wat onze tijd van 1 minuut en 30 seconden nogal deed verbleken.
Ik kreeg enkele schoten van op relatief korte afstand op me afgevuurd. Zo kom je dus aan blauwe plekken. De bus was een slagveld. Toen wij moesten verdedigen had ik wel even een gevoel van claustrofobie. Je kan niet weg en de kogels komen sowieso, en van dichter bij dan je zou willen.
Suïcidalen
Dan kwam er estafette voor gevorderden, of suïcidalen. Iedereen kreeg een ‘plastic clip’, die was je leven. Zodra je op iemand schoot en die raakte, moest die persoon naar je toe lopen en zijn leven aan je afgeven. Werd je zelf geraakt, dan moest je je leven afgeven. Was je goed, dan kon je verschillende levens verzamelen, was je slecht, dan verloor je er veel. Wie zonder leven viel, kon terugkeren naar het kamp om er een nieuw leven uit een doos te halen, zolang die er nog waren. Mensen met een overschot aan levens konden die ook in de doos deponeren om het spel gaande te houden.
Wanneer het fluitsignaal voor de tweede keer kwam, werden de dozen opgehaald en het team met de meeste ‘levens’ won. Ook groen ging hier aan de haal met het punt.
Onder vuur
Ik hield mijn triggerfinger koest, en keek de kat uit de boom. Tot ik duidelijk een helm van de tegenstanders zag en mijn kans waagde Jammer genoeg kwam ik snel zonder kogels. Mijn positie werd verraden door mijn roep om ammunitie en de instructeur die duidelijk mijn positie aangaf. Onderarm en schouder kwamen onder vuur. Wederom van te dicht bij. Geschrokken van het ongemak, en lichtelijk gefrustreerd door waarom ik mijn leven was verloren, ging ik van het veld, niet omdat het moest maar omdat ik het wel even gezien had.
We eindigden ons drie uur durende event met een free for all. Knallen op alles wat beweegt tot je kogels op zijn. Ik hees me weer in de bepantsering. Bij het startsignaal mocht je schieten naar hartenlust. Ik wou wel eens Rambo spelen, maar na zes kogels bleek dat zelfs mijn bepantsering maar gewoon stof was en dus niet opgewassen tegen verschillende salvo’s van alle kanten. Het duurde ook niet lang voor ik gehurkt op zoek ging naar een doelwit.
Opscheppen
De kogels erdoor dropen we allen één voor één het slagveld af. Een douche en een drankje waren meer dan welkom. Want zelfs zonder vijf lagen kledij stond zowat iedereen in het zweet. Iets later dan gepland trokken we naar huis. Hopende op blauwe plekken – maar niet de pijn die ermee gepaard ging – waarmee we de dag nadien konden opscheppen tegen vrienden, familie en collega’s.
Bart V (tekst), Carl P (foto’s) (6/6/2018)
*****************************************
Ideaal om je partner af te knallen…
HLWM ging op 4 juni paintballen bij Red Fox te Nijlen. Daar ligt een echt outdoor paintballterrein met een geterroriseerde oude bus, struikgewas, grassen en een megaopstelling aan obstakels en barricades van waarachter je kunt schieten. We waren die dag met 17 unieke spelers, van wie een aantal koppels. En ook een aantal nieuwe gezichten.
We besloten het echt pittig te maken en de koppels op te splitsen, en de singels eraan toe te voegen. Zo ontstonden twee competitieve teams die beide wilden winnen.
De samenstelling van de teams. Groen: Peter DS (Pink Devils), Erik (Pink Devils en GVM), Richard (GVM), Björn (GVM en HLWM), Hendrik (HLWM), Lukasz (Pink Devils), Nico (HLWM), Jimmy (HLWM en GVM). Grijs: Chai (GVM), David (nieuw), Ruben (HLWM en GVM), Bart (nieuw), Guy (nieuw), Jonathan (GVM), Yannic (GVM), Dries (nieuw) en Mathijs (nieuw).
‘First blood, team deathmatch’
In het eerste spel had je maar één leven en was het de bedoeling het andere team uit te schakelen. Je kon pas victory kraaien als binnen tien minuten niemand van het andere team nog overbleef. In het eerste spel verloor het groene team zijn moreel omdat het te passief speelde en te voorzichtig omging met zijn kogels. Het spel eindigde in remise, want het grijze team kreeg niet iedereen binnen de tijd te pakken. Hendrik wendde een vernedering van team groen af.
Ook in het tweede spel was het grijze team dominant. Na een snelle doorbraak door en langs de bus met de bijbehorende sprongen en bestormingen schoot zwart snel op. Door het grote verlies aan levens aan één zijde kon Jonathan via de rechterkant de overblijvende groenen bij verrassing omleggen. Punt 1 was binnen voor team grijs.
Verover de vlag
In het midden van het slagveld stond een bus waarin een vlag hing. De teams moesten die zo snel mogelijk grijpen en terugbrengen naar hun eigen basis. In het eerste spel stormde team grijs op de bus af met drie man, van wie er eentje in de bus sprong, de vlag greep om ze door te geven aan anderen buiten de bus die dan terugliepen onder zwaar geschut van de verdediging. Binnen de minuut was het al 2-0. Vooraleer het groene team dat goed en wel doorhad, was grijs al gewonnen.
Bij het tweede spel leerde het groene team uit zijn fouten en ging het hard tegen hard. Er werd beter in team overlegd en samengewerkt. Het grijze team bleef bij dezelfde tactiek terwijl het groene zich opsplitste in drie squads. Zo konden ze vanuit twee kanten het grijze team op afstand houden terwijl het derde squad vrij spel had om de vlag te overmeesteren. Grijs was niet in staat de vlaggendrager af te schieten. Het werd 2-1.
Bus bezetten en houden
Bij ‘hold stand’ moest elk team beurtelings de bus van binnenuit verdedigen. Daarbij hadden de mensen die in de bus zaten elk maar één leven. Het andere team kon steeds opnieuw in het spel komen door opnieuw vanuit het basiskamp te betrekken. Zij hadden een onbeperkt aantal levens. Wie het snel de bus veroverde, won. Ondanks een ongecoördineerde aanval op de bus deed het grijze team dat in een mooie 300 seconden. Maar het groene team was efficiënter en deed het in amper 150 seconden. Het tweede punt voor groen was binnen: 2-2
‘Take them out’
De spelcoördinator gaf de twee teams levens mee. Elke speler had er een op zak. En in een metalen kist, bewaard in het basiskamp, werden de overige levens bewaard. Wie geraakt werd, moest zijn leven afgeven aan de schutter. De ‘dode’ kon een nieuw leven gaan halen in het metalen kistje in zijn basiskamp. Na één spelen werd het duidelijk dat ook hier het groene team het sterkst was. Het werd 3-2 en het groene team mocht de zege vieren.
‘Free for all’
Na ruim twee uur strijden, begon het laatste spel. Iedereen tegen iedereen, met één ding als doel: de resterende kogels opwerken. Iedereen werd met zijn rug tegen de bus gezet en moest na het startsignaal beginnen te lopen. Enkele tellen later na een fluitsignaal mochten we beginnen te schieten.
Velen waren amper 5 meter van de bus weg, toen ze met kogels doorzeefd werden. No pain, no gain. Het ultieme moment om persoonlijke revanche te nemen op je tegenstander.
We sloten de dag af met een terrasje in de zon en keken samen uit naar de volgende activiteit. Veel deelnemers plannen mee te gaan kajakken (8 juli). Zeker de moeite om deze dappere mannen te ontmoeten in een volgend nat avontuur. Schrijf je snel in.
Ruben L en Jimmy DB (tekst) en Carl (foto’s) (10/6/2018)
