Deel 6: Relaties en dating
Hiv heeft mijn kansen op liefde niet erg beïnvloed. Ik begon mijn allereerste relatie pas vorig jaar op Hemelvaart, anderhalf jaar nadat ik poz & undetectable was verklaard. De reden waarom we eind september uit elkaar gingen had niets met hiv te maken.
Op het vlak van dates heeft hiv wel een sterke invloed gehad. Toen ik een hoge virale lading had en erg besmettelijk was, kon ik heel moeilijk seksdates hebben. In die periode heb ik er maar twee gehad met mannen die PrEP namen en met wie ik al eerder had afgesproken. Hoe die twee de seksdates aanpakten, verschilde als dag en nacht.
De eerste man neukte al jaar en dag bareback en was toevallig ook degene die me introduceerde in chems. Zodra PrEP op de markt kwam, had hij een aanvraag ingediend. Hij wist waar hij mee bezig was en was zeer goed op de hoogte van PrEP en hiv. Toen ik met hem afsprak, wilde hij nog steeds zonder condoom neuken, want PrEP bood hem bescherming en er was niets veranderd aan mij als persoon. We konden nog steeds plezier maken en van elkaar genieten.
Hij vroeg of ik het erg zou vinden als hij toch een condoom zou aantrekken. Het voelde als een koude douche. Ik was gekrenkt en stond op het punt in tranen uit te barsten.
De tweede man had zijn hele volwassen leven met condoom geneukt. Toen PrEP werd terugbetaald, wilde hij eindelijk zorgeloos barebackseks hebben. Toen hij me ging penetreren, bedacht hij zich en vroeg hij of ik het erg vond als hij toch een condoom aantrok. Het voelde als een koude douche. Ik was gekrenkt en stond op het punt in tranen uit te barsten. Ik slaagde er nog net in ‘nee’ te piepen, zodat hij een condoom kon omdoen.
Wat ik op dat moment onbewust wel begreep en waar ik nu alle begrip voor heb: hij wilde het zekere voor het onzekere nemen. De wereld wist toen nog onvoldoende over de doeltreffendheid van PrEP. Toen dachten we dat er nog steeds 11 procent kans op een besmetting was. Dat is 1 op 10, een vrij hoog risico. Ik kan het die man niet kwalijk nemen dat hij zich wilde beschermen.
Het zat me echter dwars dat ik net voor mijn diagnose ook met die man had afgesproken. Toen was ik een wandelend biologisch wapen. Hij had er geen problemen mee me bareback te neuken met enkel PrEP omdat hij niet wist dat ik besmettelijk was. De enige reden waarom hij tijdens die latere date – toen ik al even medicatie innam en mijn virale lading de diepte inging – vroeg een condoom te dragen, was omdat ik meteen open en eerlijk had gecommuniceerd over mijn hiv-besmetting.
Hij had niet verwacht dat een jong, aantrekkelijk en hoogopgeleid iemand als ik hiv-positief kon zijn.
Dat brengt me naadloos bij een pijnlijke anekdote waarin ik niet meteen open had gecommuniceerd. Een week of twee voor ik officieel ondetecteerbaar werd verklaard, had ik een afspraakje, geen seksdate maar een klassiek afspraakje, in een café. Ik had met een man afgesproken in de overtuiging dat het een onschuldige kennismaking zou zijn zonder seksuele bijbedoelingen.
Het afspraakje verliep van een leien dakje, want ik had een echte klik met die man. Nadien vroeg hij of ik bij hem thuis nog iets wilde drinken. Er was een vonk overgeslagen, dus ik wilde het afspraakje zo lang mogelijk rekken, ook al wist ik goed genoeg wat zijn bedoeling was. Bij hem thuis leidde het een tot het ander en hadden we seks zonder condoom.
Voor of tijdens de seks heeft hij me niet gevraagd naar mijn soa-/hiv- status of heb ik hem gezegd dat ik hiv-positief was of dat hij best een condoom droeg. Daarvoor had ik twee redenen. Ten eerste was dit mijn eerste afspraakje ooit waarbij seks niet het doel was en waarbij de mogelijkheid van een relatie reëel was. Ten tweede wist ik dat mijn virale lading op het punt stond ondetecteerbaar (< 20 viruskopijen/ml) te worden, omdat die bij de vorige test 75 bedroeg.
Dat wist ik echter nog niet met 100 procent zekerheid. Voor zover ik wist, kon ik nog altijd besmettelijk zijn en dan had ik die man aan een risico blootgesteld. Toen hij me de volgende ochtend vroeg of ik safe was, vertelde ik hem daarom dat ik hiv-positief was. Met een bang hartje, want ik wist dat ik alle kansen op een relatie in één klap kon vernietigen.
Als ik hem besmet had met hiv, ging hij mij aanklagen, punt.
Hij reageerde vol ongeloof. Hij had niet verwacht dat een jong, aantrekkelijk en hoogopgeleid iemand als ik hiv-positief kon zijn (dat zegt wel wat over de vooroordelen in de homogemeenschap tegenover hiv-positieve personen). Nadat ik hem ongeveer dezelfde uitleg had gedaan als mijn verhaal hierboven, raadde ik hem aan naar spoed te gaan voor een PEP-kuur (lees onderaan). Spoed omdat het zaterdag was en het ITG dus dicht was. Dat advies nam hij vriendelijk aan, maar dat liedje duurde niet lang.
Blijkbaar had hij urenlang moeten wachten op spoed. In die tijd had hij er zich van overtuigd dat ik opzettelijk of met kwade bedoelingen mijn hiv-status had verzwegen. Aan de spoedarts vroeg hij of hij mij kon aanklagen als hij hiv-positief bleek te zijn. De arts heeft daar bevestigend op geantwoord.
Het volgende wat ik hoorde van de man van wie ik hoopte dat hij mijn eerste lief zou worden, was dat hij me wilde aanklagen als bleek dat ik hem besmet had met hiv. Het torpedeerde elke kans op een relatie. Elk argument om aan te tonen dat ik niet met kwaad opzet had gezwegen over mijn hiv-status voor of tijdens de seks viel in dovemansoren. Als ik hem besmet had met hiv, ging hij mij aanklagen, punt.
Volledig over mijn toeren stuurde ik een e-mail naar de sociaal verpleegkundige waarin ik alles uitlegde. Ze antwoordde dat ze niet kon helpen met juridische kwesties en verwees me door naar het kenniscentrum Sensoa, dat daar meer over wist. Ik stuurde een e-mail met de hele uitleg naar Sensoa. Tot Sensoa me antwoordde, beleefde ik enkele mentaal verschrikkelijke dagen. De stress gierde door mijn lijf, ik trilde bijna onophoudelijk en kon amper helder nadenken.
Het langverwachte antwoord van Sensoa bracht zalige verlichting. Sensoa vond het erg jammer wat er was gebeurd, maar stelde me gerust dat ik alle juiste stappen had genomen nadat mijn potentiële aanklager en ik hadden gevrijd. Omdat mijn virale lading zo laag was, was de kans ongelooflijk klein dat ik die man had besmet. Mocht dat toch het geval zijn en mocht hij gerechtelijke stappen ondernemen, dan zou Sensoa juridische bijstand verlenen (al zijn er nog maar een handvol hiv-rechtszaken geweest).
Om alles haarfijn uit te leggen, stelde Sensoa voor dat ik bij hen op kantoor op gesprek kwam. Ik ging gretig op dat voorstel in. Op een dag dat de kantoren van Sensoa leeg waren, had ik een 1-op-1-gesprek met een van hun vrijwilligers, een hiv-positieve man. Hij herhaalde wat hij in de e-mail had gezegd en vroeg naar mijn virale lading.
Op basis van mijn lage virale lading kon hij me geruststellen dat ik mijn potentiële aanklager hoogst waarschijnlijk niet had besmet. In de praktijk is er nog nooit een hiv-overdracht vastgesteld bij hiv-patiënten met een virale lading onder 1.000. Dat was een enorme geruststelling. Verder hadden we het over mijn nieuwe leven met hiv.
Hij vond het erg bewonderenswaardig dat ik op mijn leeftijd al zo snel openlijk kon toegeven dat ik hiv-positief was. Hij kende genoeg mannen die er jaren over hebben gedaan om met hun hiv-besmetting in het reine te komen. Dat ik daar nu al zo ‘verlicht’ mee kon omgaan, verdiende volgens hem een medaille.
Voor mij was het nooit vraag geweest of ik aan dates zou zeggen dat ik hiv-positief was. Tijdens mijn lange, duistere ervaring met soa’s had ik mij de gewoonte aangekweekt altijd eerlijk te zijn over mijn status. Ik vond dat mijn dates moesten weten hoe het met me zat, zodat ze konden beslissen of ze al dan niet wilden afspreken.
Niet veel later ging ik op controle bij de hiv-specialist en werd mijn virale lading ondetecteerbaar verklaard. Toen ik dat meldde aan mijn potentiële aanklager, wilde hij nog niet van wijken weten. Uiteindelijk is er nooit een rechtszaak van gekomen, maar heeft hiv me toch een relatie gekost.
Zodra datingapps de mogelijkheid boden iemands hiv-status te tonen, heb ik op al mijn profielen aangegeven dat ik poz & undetectable ben.
Heel toevallig nam dezelfde man recentelijk, tijdens de lockdown, weer contact met me op. Door de maatregelen van social distancing en de besmettingsangst voor Covid-19 begreep hij nu beter hoe het voor mij destijds moest zijn geweest. Ik bedankte hem dat hij tot dat inzicht was gekomen, maar de wraakzuchtige feeks in mij kon er niet aan weerstaan toe te voegen dat ik het jammer vond dat er een wereldwijde gezondheidscrisis voor nodig was.
Zodra datingapps de mogelijkheid boden iemands hiv-status te tonen, heb ik op al mijn profielen aangegeven dat ik poz & undetectable ben. Op die manier hoef ik niet alles telkens opnieuw uit te leggen en kunnen dates meteen voor zichzelf uitmaken of ze dat (onbestaande) risico willen lopen. De keerzijde is dat homomannen ook hun gal kunnen spuwen.
Zo stuurde iemand me op Grindr de volgende reactie als allereerste bericht: ‘Hoe kan je in tijden van PrEP nu nog hiv oplopen?’ Toen ik mijn situatie probeerde uit te leggen zei hij dat ik geen excuus had om geen condoom of PrEP te gebruiken. Hij blokkeerde me. Ik blokkeerde hem vervolgens op PlanetRomeo.
Een jaar later vond ik dat zijn geblokkeerde profiel de opslagruimte op PlanetRomeo niet waard was en deblokkeerde ik hem. Hij had gezien dat ik zijn profiel had bezocht en sprak me aan. Deze keer was zijn toon zo flirterig dat het niet anders kon of hij was vergeten wie ik was. Het is mogelijk dat hij me niet meer herkende omdat ik van een bril was overgeschakeld op lenzen, mijn haar had laten kleuren en andere foto’s gebruikte.
Op een bepaald moment schakelde zijn toon over van flirterig op romantisch. Volgens hem vinkte ik elke eigenschap af die hij aantrekkelijk vond. Als eerste ontmoeting wilde hij geen betekenisloze seks, maar me echt leren kennen. Ik was hem echter niet vergeten en voelde me nog steeds (terecht) beledigd. Ik kon niets beters bedenken dan hem aan het lijntje te houden.
Wij hebben elkaar één keer ontmoet, maar hij herkende me niet en ik heb hem niet herinnerd aan zijn boertig gedrag. Verder was er geen klik,. Dat kwam voornamelijk omdat ik emotioneel niets met hem te maken wilde hebben.
Recentelijk vroeg hij hoe het met me ging. Ik had die dag net een woordenwisseling gehad met de man op wie ik verliefd ben en had dus geen zin om met deze kerel te praten. Daarom stuurde hij me een foto van zijn penis om me op te beuren en dat was het. Het was geen uitnodiging voor seks, gewoon een ongevraagde foto, omdat hij dacht dat ik daar blij van zou worden. Toen ik hem zei dat dat een dom idee was, blokkeerde hij me op elk communicatieplatform.
Om een lang verhaal kort te maken: het maakt niet veel uit of ik hiv-positief ben, want homo’s blijven oppervlakkige klootzakken die enkel met hun penis denken.
PEP (post exposure profylaxis) is een behandeling met hiv-remmers na een risicocontact. Patiënten nemen het in als ze een risicocontact hebben gehad met een persoon die (vermoedelijk) hiv-besmettelijk is. Het dient dus om een hiv-besmetting te voorkomen/tegen te houden na de feiten.
Heb je vragen voor JVG, mail ze dan anoniem naar carl.pansaerts@telenet.be
Volgende week: Werken met hiv in het buitenland (voorlaatste aflevering)
Tekst: JVG (juni 2020), eindredactie: Carl P